Το πρώιμο καλοκαίρι του Covid-19

Η πανδημία άλλαξε αμέτρητα πράγματα στη ζωή μας. Ένα από τα λιγότερο προφανή είναι η σχέση πολλών από εμάς με τα θαλάσσια μπάνια. Κάποτε έπρεπε να πάει Ιούλιος για να βάλουμε το πόδι μας στο νερό. Φέτος, τα «ελεύθερα» σαββατοκύριακα του λοκντάουν (αλλά και τις καθημερινές για τους κατοίκους των παραθαλάσσιων περιοχών ή για όσους έβαζαν κωδικό 4 και πρόβαραν ένα ανήσυχο ύφος για την περίπτωση που θα τους σταματούσαν για έλεγχο) ξαμολιόμασταν στις πλαζ και βουτούσαμε σαν χαρούμενοι πιγκουίνοι από τον Μάρτη. 

Τώρα πια είναι τέλος Μαΐου και στο θέρετρο της Αττικής όπου έχω έρθει για λίγες μέρες, υπάρχει οργασμός εργασιών. Οι άνθρωποι εδώ ετοιμάζονται για το μακρύ και αμείλικτο ελληνικό καλοκαίρι. Πίσω από την παραλία υπάρχει ένα ξερό γήπεδο ποδοσφαίρου που φτιάχτηκε πριν από δεκαετίες για να καλύψει έναν υδροβιότοπο (ή ένα βαλτοτόπι γεμάτο κουνούπια, όπως έλεγαν τότε). Σήμερα, μια μπουλντόζα το στρώνει με  καινούριο χώμα και μερικοί εργάτες τοποθετούν γύρω γύρω βαριές ζαρντινιέρες. Ο στόχος δεν είναι τόσο να γίνονται εκεί ποδοσφαιρικοί αγώνες (ποιος παίζει σε ξερό πια;) όσο να μην παρκάρουν μέσα οι ξενομερίτες λουόμενοι της Κυριακής και να μην κάνουν παντιλίκια οι κάγκουρες.

Στην αμμουδιά, τρεις αλλοδαποί εργάτες κουβαλούν κάτι βαριές ξύλινες ξαπλώστρες και τις τοποθετούν στον χώρο που έχει παραχωρηθεί προς εκμετάλλευση. Οι επίσης ξύλινες ομπρέλες βρίσκονται στη θέση τους. Κάτω από μία κάθεται ο εργολάβος και μιλάει στο κινητό. «Ναι, εδώ είμαι» τον ακούω. «Βάζω τις ξαπλώστρες». Την καντίνα την έχει ήδη βάλει και δίπλα της έχει στήσει τα, αμπαλαρισμένα ακόμη, ψυγεία.

Οι παλιοί παραθεριστές και οι κάπως νεώτεροι ιδιοκτήτες των εκατοντάδων μεζονετών που απλώνονται σε κυκλαδόμορφα συγκροτήματα εδώ και εκεί, δε συμπαθούν την καντίνα. Χρεώνει πολύ ακριβά τον φρέντο και επίσης πέρσι οι εργαζόμενοι δεν τηρούσαν τους κανόνες ασφαλείας για τον κόβιντ. Ούτε και τις ξαπλώστρες συμπαθούν. Από τότε που ο δήμος έδωσε την άδεια, λίγα καλοκαίρια πριν, η παραλία τους άλλαξε όψη και έχει γίνει πολύ φασαριόζικη. Οι ίδιοι φέρνουν μαζί τους τα πτυσσόμενα καρεκλάκια τους και τα τοποθετούν σε πολύ συγκεκριμένα σημεία ο καθένας στην αμμουδιά. Όταν δεν κολυμπούν, κουβεντιάζουν πολύ δυνατά από απόσταση περί ανέμων και υδάτων. Όταν κολυμπούν, κάνουν το ίδιο αλλά μέσα στο νερό.

Δουλειές έχει και ο εξίσου ομιλητικός ιδιοκτήτης ενός κοντινού σπιτιού. Αυτές τις μέρες έχει φέρει εργάτες για να τρίψουν τα μάρμαρα, να στρώσουν τσιμεντοκονία, να φτιάξουν τον κήπο και να τον ακούσουν να αγορεύει. Αυτό σημαίνει πως το σχέδιό μου να δουλέψω στη βεράντα ναυαγεί. Μέχρι να το πάρω απόφαση και να σηκωθώ, πάντως, τον ακούω και εγώ στα διαλείμματα του τριβείου να μιλά για τούτο και για εκείνο. Για τα εμβόλια υποστηρίζει πως είναι όλα τους μαντζούνια. «Ειδικά τα εμαρενέι» προσθέτει με νόημα. Ούτε και τα τεστ εμπιστεύεται, αφού μπορούν κάλλιστα να ξεγελαστούν και να πιάσουν και άλλους τύπους κορονοϊών. «Και πού ξέρω εγώ αν έχω τον σαρς-κοβ-δύο ή κάποιον άλλον της οικογενείας των σαρς;» λέει. Αυτό ήταν.  Ήρθε μάλλον η ώρα να πάω να κλειστώ μέσα.

Όταν αργά το απόγευμα ξεμυτίζω ξανά, τα πάντα έχουν γαληνέψει. Τα λευκά γκολπόστ του γηπέδου, από τα οποία κρέμονται τα σκισμένα από χρόνια δίχτυα, έχουν πάρει το χρώμα του ηλιοβασιλέματος. Παραπέρα ο βάλτος επιμένει να υπάρχει, έστω και σαν μυρωδιά ή αίσθηση στο δέρμα σου. Η αμμουδιά είναι έρημη, η θάλασσα λάδι, οι ξαπλώστρες στη θέση τους και οι μόνιμοι κάτοικοι άφαντοι. Η υγρασία είναι πηχτή σαν ομίχλη. Στα ανοιχτά περνά ένα τεράστιο πλοίο φορτωμένο με κοντέινερ.

Ο μοναδικός άνθρωπος που συναντώ είναι ένας εύσωμος άντρας που κάθεται σε ένα καρεκλάκι μπροστά στην καντίνα. Από το κινητό του ακούγεται ένα τραγούδι στα αραβικά. Σε ένα ψυγείο έχει ακουμπήσει το ποδήλατό του, από το τιμόνι του οποίου κρέμεται ένα σλίπινγκ μπαγκ. Λογικά θα κοιμηθεί εκεί για να φυλάει τα πράγματα της καντίνας να μην τα κλέψουν. Για την ώρα απλά κάθεται και κοιτά το πλοίο που μοιάζει να αιωρείται πάνω από τη θάλασσα.