Χριστίνα και Μπιτάνια: Η ιστορία μιας Μητέρας

Η Χριστίνα γεννήθηκε στην Πάτρα στις 11 Νοεμβρίου του 1976 και ημέρα Παρασκευή. Μεγάλωσε σε ένα χωριό της Αχαΐας και στα 18 της χρόνια γνώρισε τον Μένιο, τον άντρα της ζωής της. Αν και από φτωχή οικογένεια, αφού ασχολήθηκε με πολλές δουλειές, κατάφερε να φτιάξει στην Ελλάδα της κρίσης μια εταιρεία με τριάντα άτομα προσωπικό.

Η Χριστίνα θυμάται πως σε ηλικία πέντε ετών σταμάτησε στο χωριό ένα αλαφιασμένο αυτοκίνητο με μια ετοιμόγεννη γυναίκα μέσα που κοιλοπονούσε και ούρλιαζε. Η Χριστίνα ευχήθηκε τότε να μην μείνει έγκυος ποτέ. Και σαν να την άκουσε η μοίρα, σε αντίθεση με την επαγγελματική και προσωπική της ευτυχία και παρά τις δύο προσπάθειες εξωσωματικής, δεν τα κατάφερε να μείνει έγκυος.

Αποφασίζει έτσι, μετά και από προτροπή του Μένιου της, να υιοθετήσει παιδί.

Η Μπιτάνια, αγνώστου βιολογικού πατρός και μητρός, γεννήθηκε άγνωστη ημέρα και ώρα κάπου ανάμεσα στις 27 Δεκεμβρίου του 2015 και στις 13 Φεβρουαρίου του 2016 στην Αντάμα της Αιθιοπίας 250 χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα Αντίς Αμπέμπα. Τη βρήκαν τυλιγμένη σε μια κουβερτούλα και την παρέδωσαν στο κοντινότερο ορφανοτροφείο της περιοχής.

Η πόλη Αντάμα της Αιθιοπίας λέγεται αλλιώς Ναζαρέτ, όπως η πόλη της Γαλιλαίας που Ευαγγελίστηκε η Παναγία. Εκεί λοιπόν Ευαγγελίστηκε και η Χριστίνα και εκεί αντάμωσε τη μικρή Μπιτάνια, που το όνομά της σημαίνει «Δώρο του Θεού». Αλλά όχι με τις συνθήκες που Ευαγγελίστηκε η Παναγία. Ήταν σε ένα ορφανοτροφείο με 40 βαθμούς Κελσίου, εκατομμύρια μύγες και μυρωδιές. Με σκισμένα στρώματα και ρούχα πέντε νούμερα μεγαλύτερα από τα παιδιά. Τουαλέτα δεν υπήρχε. Όλα τα παιδιά έκαναν την ανάγκη τους σε ένα κανάτι που μετά το άδειαζαν έξω. Το πόσιμο νερό τους ήταν από έναν κουβά όπου όλα τα παιδιά περίμεναν να κατακαθίσει το χώμα και μετά έπιναν όλα με τη σειρά από το ίδιο πλαστικό ποτήρι.

Μπαίνοντας η Χριστίνα στο ίδρυμα είδε ένα κοριτσάκι να βρίσκεται στην είσοδο και να τρώει ένα-ένα τα μυρμήγκια που περνούσαν μπροστά του για να σιγάσει την πείνα του. Και φανταστείτε αυτό ήταν το καλό ίδρυμα που δεν είχε παιδιά βαριά δυστροφικά, φαγωμένα από ψείρες και παράσιτα. Είχε και καλό φαγητό. Τη μια μέρα injera (μια πίτα από αλεύρι teff) με φακές και την άλλη μέρα injera με παντζάρι. Και την επόμενη πάλι από την αρχή.

Η Χριστίνα, λοιπόν, ήταν η Παναγία και ο άγγελος μαζί για τη μικρή Μπιτάνια. Και η Μπιτάνια από τη Ναζαρέτ της Αιθιοπίας ήταν από εκείνη την στιγμή το δώρο του Θεού για τη Χριστίνα.

Και εγώ ο παιδίατρός της που είχα την τύχη και την ευλογία να δω από πρώτο χέρι τη Μπιτάνια να μιλάει άψογα ελληνικά μέσα σε δύο μήνες, να ανθίζει και να μεγαλώνει ευτυχισμένη με παππούδες, γιαγιάδες, ξαδέρφια, θείους και θείες και να ψήνει πασχαλιάτικο αρνί στην εξοχή της Αχαΐας.

Και που είχα την τιμή να πω την ιστορία της.

Σήμερα είναι η ημέρα της μητέρας. Και αυτή θα μπορούσε να είναι η ιστορία μιας ταινίας ή ενός παραμυθιού με τραγική έναρξη και όμορφο τέλος. Αλλά δεν είναι. Είναι η πραγματική ιστορία της Χριστίνας της Μητέρας που αψήφησε κοινωνικές νόρμες, φυλές, χρώματα, κουλτούρες, κρατικές γραφειοκρατίες και σύνορα.

Η ιστορία μιας Μάνας που διέσχισε θάλασσες και βουνά και ηπείρους, καλοστρωμένες Αττικές οδούς και κακοτράχαλους σκονισμένους δρόμους της Αφρικής για να κάνει τον δικό της ιδιαίτερο δρόμο προς τη μητρότητα και να αγκαλιάσει για πάντα τη μικρή Μπιτάνια.

Η ιστορία μιας Μητέρας δηλαδή.