Life

Ημερολόγιο της ελάχιστης ευτυχίας: μολύβια, ξύστρες, διαβήτες

«Με έναν κύκλο και μια ευθεία μπορείς να σχεδιάσεις οτιδήποτε υπάρχει στην ψυχή σου και στον κόσμο. Κυρίως, όμως, συναισθήματα»

stavros-konstantinidis.jpg
Σταύρος Κωνσταντινίδης
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Σταύρος Κωνσταντινίδης

Ο Συγκοινωνιολόγος Σταύρος Κωνσταντινίδης γράφει για τη «σχέση» του με τη γραφική ύλη

Στις ατέλειωτες ώρες του γραφείου εν μέσω πανδημίας έχω σταθερή συντροφιά, εκτός από τα χαρτιά, και τα σχέδια τα αξεσουάρ της μικρής ευτυχίας: μολύβια, πένες, ξύστρες, διαβήτες. Μοιραία συνομιλώ. Είναι κομμάτια της μνήμης.

Δεν ξέρω αν πήγα στο Πολυτεχνείο επειδή μου άρεσαν τα μολύβια ή αν τα αγάπησα ακόμη περισσότερο μετά. Αγοράζω 2-3 την εβδομάδα, περισσότερα απ’ όσα μπορώ να καταναλώσω. Έχω μία τεράστια συλλογή. Τα αλλάζω χωρίς να έχουν τελειώσει και πάντα κρατάω πάνω μου κάποια. Έχω κρατήσει το γράψιμο και το σχεδίασμα στο χέρι σε πολλά. Κυρίως στις τελικές διορθώσεις. Κάπως σαν ιεροτελεστία. Με ηρεμεί και με εμπνέει περισσότερο από το πληκτρολόγιο, μου αρέσει το υγρό μελάνι της πένας των γραμμάτων που προβάλλουν αβίαστα σαν μικρές χορογραφίες πάνω στο χαρτί και το ξηρό αποτύπωμα του μολυβιού αυξομειώνοντας το ίχνος και το πάχος της γραμμής. Τα μολύβια θέλουν έγνοια, φροντίδα και μικροσυντήρηση για να γράψουν όμορφα και στιβαρά. Αξεπέραστη και η ξύστρα, σαν μικρό κόσμημα, η μεταλλική ασημί old fashion που ξαναδίνει, με συρτό ήχο, πνοή και αιχμηρή όψη στη μύτη. Ένας κόσμος ολόκληρος.

Τον διαβήτη δεν τον άφησα ποτέ κι ας έχουν τριάντα χρόνια που οι υπολογιστές κάνουν αλάνθαστους κύκλους. Μου είχε χαρίσει ο πατέρας τον πρώτο παιδικό διαβήτη στη Γερμανία. Ήμουν - δεν ήμουν 5 χρόνων. Ξεκίνησα να φτιάχνω κύκλους τότε. Ασταμάτητα. Μικρούς, μεγάλους, τεμνόμενους, ομόκεντρους, εφαπτόμενους. Μετά άρχισα να μετράω μήκη σε όλο το σπίτι. Πάνω σε ένα χαρτάκι επαλήθευα τους πόντους του ανοίγματος. Το παιχνίδι άρχισε να γίνεται μικρή γνώση. Στο σχολείο ήταν εργαλείο των μαθηματικών και μετά έγινε απαραίτητος επαγγελματικά. Συνεχίζω να κρατώ πολλούς στο γραφείο. Δίπλα στο μολύβι μου είναι πάντα και ένας διαβήτης. Είναι όλοι καλοφτιαγμένοι, στιβαροί, μια σχεδιαστική μηχανή της εποχής της. Σχεδιάζω με το χέρι πολλές φορές - τα νέα παιδιά του γραφείου με πειράζουν αλλά δεν πτοούμαι. Ξέρω φιλοσοφικά ότι η κυκλική διάσταση των πραγμάτων είναι κεντρική. Ότι η περίμετρος είναι μία αλλά οι διαδρομές πολλές πάνω στην ίδια πορεία ή παρεμφερείς. Ξέρω ότι ο χρόνος έχει τα γυρίσματα κύκλου, ότι η οπτική γωνία είναι κυκλικός τομέας, ότι η αυξομείωση της ακτίνας είναι η αέναη χρονική συστολή και διαστολή και ότι με έναν κύκλο και μια ευθεία μπορείς να σχεδιάσεις οτιδήποτε υπάρχει στην ψυχή σου και στον κόσμο. Κυρίως, όμως, συναισθήματα.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.