Μια νύχτα με βροχή στην εποχή της Ιοκαίνου*
Αποζητάμε το προνόμιο της εγγύτητας όπως άλλοτε την ανακουφιστική ελευθερία της απόστασης.
Σχόλιο για την ανθρώπινη αντίδραση σε συνθήκες εγκλεισμού, τις σχέσεις με τον εαυτό μας, τους οικείους και τους ξένους.
Χτες έβρεχε όλη νύχτα. Η βροχή μιλάει πολλές γλώσσες, αλλά δεν σου δίνει κάποια πληροφορία. Απλά ενισχύει την υποψία ότι γίνεται να είσαι ερωτευμένος χωρίς αντικείμενο. Χτες, ήρθε για λίγο να προσθέσει την ευεργετική της ασάφεια στους δύσκολους καιρούς που μας δοκιμάζουν.
Οι ημερομηνίες μπλέκονται μεταξύ τους, όπως όταν ταξιδεύει κανείς στη θάλασσα, ή όταν είναι φυλακισμένος. Οι ώρες, επίσης, έχουν αρχίσει να χάνουν το περίγραμμά τους. Ποιο πρωινό ήταν εκείνο που... ποιο απόγευμα;
Σε συνθήκες εγκλεισμού, οι σχέσεις με τους οικείους τρίζουν και βγάζουν σπινθήρες. Η εγγύτητα δεν μπορεί να είναι επιβεβλημένη. Η σχέση με τον εαυτό, επίσης, επαναπροσδιορίζεται. Ποιος είσαι χωρίς τα παιχνίδια σου; Τα ψώνια, το σεξ, τις βόλτες, τα ταξίδια…; Κυρίως, ίσως, η κοινωνικότητα που μας συνέχει, σαν ανθρώπινο είδος αλλά και σαν Νοτιοευρωπαίους, τελεί σε εκκρεμότητα. Τέρμα επ’ αόριστον τα «τραπεζάκια έξω». Συρόμαστε όλοι, εκόντες άκοντες, σε μια νέα εποχή όπου η ζωή θα είναι μια διαρκής περιχαράκωση απέναντι σε αόρατους μικροοργανισμούς, παθογενείς και μεταδοτικούς; Ανατέλλει, άραγε, η Ιόκαινος περίοδος;
«Λέω στον εαυτό μου ότι λαχταράω να βγω, να νιώσω άπλα γύρω μου, να δω ανθρώπους. Μόνο που, πια, δεν βλέπεις ανθρώπους στο δρόμο. Φοράνε όλοι την ίδια μεταμφίεση, το μισό πρόσωπο λείπει. Πάνε τα χαμόγελα, οι αστραπιαίες συνεννοήσεις και τα μικρά νεύματα ανάμεσα σε αγνώστους, το μόνο που μας νοιάζει είναι να μην έρθουμε πολύ κοντά. Όμως εγώ δεν είμαι γάτα, να μπορώ να χαλαρώνω παραμένοντας σε επιφυλακή. Περνάω έξω μία, μιάμιση ώρα και γυρνάω σπίτι εξουθενωμένη. Λες και δε φορτίζουν οι μπαταρίες μου με τίποτα.»
Όντως, υπάρχει μια δυσδιάκριτη κόπωση, σαν τα μόρια του αέρα να έχουν αλλάξει σύσταση, να έχουν γίνει ελαφρώς κολλώδη. Κάτι μας ρουφάει την ενέργεια.
Φτάνει η μέρα στο τέλος της, κοιτάς πάνω απ’ τον ώμο σου να δεις τι έχει συμβεί μέσα στις ώρες που προηγήθηκαν. Αντικρίζεις μια ομίχλη, πράγματα χωρίς περίγραμμα, χωρίς ειδικό βάρος. Μια απροσδιοριστία. Λες και τα γεγονότα έχουν πάψει να συμβαίνουν «πραγματικά». Ή, λες κι έχεις εσύ σταματήσει να τα μεταβολίζεις. Σαν έχει μετατοπιστεί το κέντρο βάρους της ίδιας της πραγματικότητας.
«Φυλαγόμουν, φυλαγόμουν, μέχρι που, τελικά, ενέδωσα. Πήγα σ’ ένα φιλικό σπίτι, πρώτη φορά μετά από μήνες. Μεγάλο σαλόνι, πέντε άτομα μετρημένα, εγώ στην άκρη του καναπέ, δίπλα στην μπαλκονόπορτα. Δεν κάναμε κάτι το ιδιαίτερο, παραγγείλαμε απ’ έξω, τίποτα σπουδαίο. Όταν όμως, μετά από ώρες, αποφάσισα ότι ήταν καιρός να πηγαίνω, το σώμα μου δεν ήθελε. Καταχράστηκα τη φιλοξενία του οικοδεσπότη μέχρις τελευταίας ρανίδας. Αφού γύρισα σπίτι, αισθανόμουν λες και είχα πάει ταξίδι στο εξωτερικό!»
Όντως, η επιθυμία επιμένει και ψάχνει ευκαιρίες να αντλήσει από την τωρινή συνθήκη ιδιότητες που θυμάται από άλλοτε. Αποζητάμε το προνόμιο της εγγύτητας, όπως άλλοτε την ανακουφιστική ελευθερία της απόστασης. Κάνουμε, πλέον, μεγάλα ταξίδια σε μικρά ανύσματα. Αποθησαυρίζουμε το μηδαμινό, που αποδεικνύεται μια αναγκαία τέχνη.
Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο επίκαιροι οι Στωικοί: «Αν θέλεις να κάνεις κάποιον πλούσιο, μην του δώσεις χρήματα, αφαίρεσέ του επιθυμίες».
Κάτω από αυτόν τον δυσοίωνο ουρανό, επαναφερόμαστε σε μια καινούργια εγκράτεια και μια καινούργια επινοητικότητα. Η χτεσινοβραδινή, και κάθε, βροχή είναι μια μικρή θάλασσα που μας έχει πάρει καταπόδι. Έρχεται ξανά και μας καλεί. Ζητά να καταθέσουμε στα πόδια της την περιπλοκότητά μας. Ζητά το πιο δύσκολο πράγμα απ’ όλα· να απλοποιηθούμε…
* Ολόκαινος (δηλ. η ολοκαίνουργια) γεωλογική εποχή περίπου 12 χιλιάδων χρόνων από την εμφάνιση του ανθρώπινου είδους: υλοτόμηση, καλλιέργεια γης, γραπτός λόγος, πόλεις.
Ανθρωπόκαινος: από την πρώτη βιομηχανική επανάσταση και μετά (18ος -19ος αιώνας) όπου οι αλλαγές σε πλανητικό επίπεδο καθορίζονται από τις δραστηριότητές του «ανθρώπου» (δηλ. του δυτικού προτύπου βιοεξουσίας).
Η Ιόκαινος (νεολογισμός) αναφέρεται στην εποχή όπου (ενδεχομένως) μπαίνουμε και όπου ο νέος καθοριστικός παράγοντας θα είναι οι Ιοί.
ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ
ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ
ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Το βράδυ της Παρασκευής στο Γκάζι είναι πάντα σαν déjà-vu.
Ο Neuville είναι σε απόσταση αναπνοής από το πρωτάθλημα
Πώς μπορούν να βοηθήσουν τα εμβόλια - Τι να προσέξουν οι ευπαθείς ομάδες
Χαμηλόφωνα και χωρίς πολλά-πολλά ο Λουκάς Μάιλερ κάνει τα δικά του νόστιμα
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
Ο Γιώργος Μικρού την υιοθέτησε, της έφτιαξε ειδικό κάθισμα στη μηχανή του και ταξιδεύουν μαζί όλη την Ελλάδα
Τα ελαιόδεντρα από τα οποία μαζεύονται οι ελιές βρίσκονται στους κοινόχρηστους χώρους της πόληςαλιμο
Στο Βόρειο Αιγαίο καταγράφηκαν έντονοι και μεγάλης διάρκειας θαλάσσιοι καύσωνες
«Ξεκλειδώνει το μεγάλο μυστικό της φύσης», λένε ειδικοί
Ο συγγραφέας Άρης Σφακιανάκης μας ταξιδεύει ως τη χιονισμένη κορυφή του Αραράτ
Όψεις της πόλης, αναμνήσεις, πράγματα που συνέβησαν παλιά, και πράγματα που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας
Ο Neuville μένει πάνω από 7 λεπτά πίσω μετά από τεχνικό πρόβλημα
Ο Θανάσης Δρίτσας συνομιλεί με τον Καθηγητή Βιοστατιστικής και Επιδημιολογίας Δημοσθένη Παναγιωτάκο
Βρισκόμαστε σε μια νέα εποχή κατά την οποία η Κλιματική Κρίση θα αμφισβητηθεί δεόντως
Θεωρείται το πιο ζεστό και βολικό σημείο των ερωτευμένων ζευγαριών, αλλά...
Εγκαίνια από τον δήμαρχο Αθηναίων, Χάρη Δούκα
Aποτελεί τόπο συνάντησης της ιατρικής επιστήμης με την τεχνολογία και την ενσυναίσθηση, σηματοδοτώντας τη νέα εποχή στην Ογκολογία
Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.