11 πράγματα που θα θέλαμε να κάνουμε τη φετινή άνοιξη

Σε γκάλοπ που κάνω ανάμεσα σε φίλες/ους (τηλεφωνικά, πώς αλλιώς;) τα 11 Πράγματα Που Μας Λείπουν, εφόσον είμαστε ακόμα τυχεροί, έχουμε την υγειά μας λίγο-πολύ, και βρισκόμαστε εκτός νοσοκομείων, οι δραστηριότητες οι οποίες μας λείπουν είναι κατά σειρά νοσταλγίας οι εξής:

Καφέδες με φίλες/ους. Σε υπαίθρια ή χουχουλιαστά καφέ, γύρω από τραπεζάκια με ροφήματα που σταδιακά μετατρέπονται σε ποτά, η επικοινωνία-με-γέλια που γίνεται πιο ουσιαστική όσο περνάει η ώρα και που τόσο την αγαπάμε. Ανά δύο ή ανά παρέα ολόκληρη, χιαστί ή πλάι πλάι.

Τα μυστικά. Αυτά που πέφτουν σαν μπόμπες μετά από πολλά ροφήματα ή/και ποτά, όταν κάποιος/α αποκαλύπτει ότι, ναι λοιπόν, νταλαβερίστηκε κάποτε με το άτομο όποιο-να’ναι. Που όμως ήταν τρισφράγιστο μυστικό, συχνά χρειαζόταν ολόκληρη κάβα για να σκάσει στην επιφάνεια…

Η live μουσική με τραγούδι. Το ανέφερε μια φίλη πρώτο-πρώτο και, ενώ το απέρριψα στην αρχή (έχω άλλα που μου λείπουν περισσότερο), μετά ένιωσα το κενό που αφήνει ο τραγουδιστής με το μικρόφωνο στο χέρι, η μπάντα που παίζει καπνίζοντας κρυφά κάτω από τα μουσικά όργανα, η βαβούρα του κόσμου στα διπλανά τραπεζάκια. Μας λείπουν όλοι οι τραγουδιστές που εμφανίζονταν σε μπουάτ, σε μικρά μαγαζιά και συναυλίες, υποθέτω σε πολύ κόσμο λείπουν και αυτοί που αστράφτανε σε μεγάλες πίστες… μεγάλη απώλεια ήταν ο Χάρης Γαλανός*, («Πες πως είναι ένα σπίτι/που ζητάει ιδιοκτήτη/η δικιά μου η καρδιά»**), ο οποίος τόσο στενάχωρα μας άφησε….

Το σινεμά. Βλέπουμε όλοι ταινίες με τη σέσουλα στα σπίτια μας και πάλι καλά που υπάρχει αυτή η δυνατότητα, όταν υπάρχει, αλλά δεν είναι το ίδιο καθόλου, ακόμα κι όταν φτιάχνουμε ποπ-κορν στο κατσαρόλι για να αισθανθούμε ότι καθίσαμε σε αίθουσα: Είμαστε μπροστά στην μικρή οθόνη μας, σόλο αρκούδες, ή με άτομό μας, ίδιο εδώ και δυο λοκντάουν, που άμα το πιάσεις από τη μύτη, θα σκάσει. 

Το θέατρο. Βλέπουμε και ακούμε πότε-πότε παραστάσεις, ονλάιν και ραδιοφωνικά. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι θα μας έλειπε το θέατρο και ορίστε που μας λείπει. Ας τον σφάξει τον Γλάρο και τον Τσέχωφ μαζί κάποιος, κι ας είμαστε εκεί, εκεί όμως, να τον βλέπουμε να τσουμαδιέται.

Το stand-up. Ναι, τα χαζεύουμε στις οθόνες στα σπίτια μας, όλοι ανεβάζουν της Παναγιάς τα μάτια. Αλλά δεν είναι το ίδιο να γελάς μόνος σου, σα χάχας, με το να γελάς με άλλο κόσμο.

Το μπαρ. Για ένα ποτό, έστω, στην μπάρα, άντε και στο τραπεζάκι έξω. Για δύο ποτά, τελεία. Αν είστε μικρότεροι, σκέφτεστε τα οκτώ-δέκα ποτά τώρα, τα τρελά πάρτι, τα ξεσαλώματα που δεν παίζουν πια για τη δική μου παρέα, οπότε τα περνάω στο ντούκου: ένα ποτό, λέμε. Και χαζοκουβέντα – αυτή που μας έλειψε περισσότερο από όλα τα είδη κουβέντας και αυτή που μπορεί να γλιστρήσει στο μαγικό Νο 2, σμούθλι, χωρίς να το καταλάβει κανείς…

Το εστιατόριο. Από κυριλέ, με υφασμάτινο τραπεζομάντηλο, ως ταβερνάκι με λαδόκολλα. Φυσικά μαγειρεύουμε στα σπίτια μας και ανταλλάσσουμε συνταγές για ρεβυθάδες και σοκολατάκια, έχουμε γίνει εξπέρ, κοιμόμαστε και ξυπνάμε με μια σπάτουλα στο κούτελο, οι κρέπες μας είναι πλέον επιπέδου Πετρετζίκη. Αλλά (πάμε όλοι μαζί) δεν είναι το ίδιο, φαΐ στο σπίτι με φαΐ σε εστιατόριο.

Οι βόλτες-shopping. Πηγαίναμε με την κόρη μου στην Ερμού π.χ., και μπαινοβγαίναμε στα μαγαζιά. Μετά παίρναμε Bubble tea (τσάι-με-φουσκάλες) και τυρόπιτες από το «Άριστον» και ήμασταν δύο πολύ χαρούμενα άτομα. Ακόμα κι όταν δεν είχαμε ψωνίσει – το ζητούμενο είναι οι βόλτες, το μπες-βγες, το χάζι που δίνει αφορμές επικοινωνίας, μέσα σε πλήθος που ξεχνάει τα βάσανά του ενώ κινείται ανάλογα φορτωμένο με ωραίες σακούλες…

Οι αγκαλιές. Όσοι έχουμε κόσμο στο σπίτι μας τον αγκαλιάζουμε, ακόμα και τα άτομά μας που άμα τα πιάσεις από τη μύτη θα σκάσουνε, όπως κι εμείς άλλωστε. Όσοι δεν έχουν κόσμο στο σπίτι, αναγκαστικά δεν αγκαλιάζουν κανέναν. Κι όταν συναντιόμαστε στον δρόμο δύο φίλες/οι, ακουμπάμε τους αγκώνες μας. Που δεν είναι καθόλου μα καθόλου το ίδιο.

Η ελευθερία από τον φόβο. Το να μην περνάει καν από τον νου μας, όταν χτυπάει το τηλέφωνο, ότι κάποιος που αγαπάμε ή/και κάποιος που συναντήσαμε χθες, νοσεί με κορωνοϊό (αγκαλιαστήκαμε έστω λοξά ή μόνον αγκώνες; Σπάμε το κεφάλι μας να θυμηθούμε). Η ελευθερία από την απειλή της αρρώστιας, για εμάς και για αυτούς που αγαπάμε – αυτό μας λείπει περισσότερο από όλα τα άλλα...

*Χάρης Γαλανός, τραγουδιστής-θρύλος στο διάσημο «Ελυζέ» του Λονδίνου, από το οποίο είχαν περάσει οι πάντες (μέχρι ο Φίλιππος σύζυγος Ελισάβετ, οι Μπιτλς κ.ά.) – τη δουλειά στο «Ελυζέ», όπου διέπρεψε, του την είχε προτείνει η Ρένα Βλαχοπούλου, φίλη του ιδιοκτήτη. Τα τελευταία χρόνια ο Χάρης τραγουδούσε σε μικρά κλαμπ στην Αθήνα. Έφυγε τον Δεκέμβριο του 2020 από κορωνοϊό.

** «Πες πως είσαι ένα σπίτι», σουξέ της Βίκυς Μοσχολιού που αργότερα έγινε σήμα κατατεθέν του Χάρη Γαλανού. Στίχοι Μάνου Κουφιανάκη, μουσική Αντώνη Στεφανίδη (1982).