Οι πέντε κανόνες για να νικήσεις την αναβλητικότητα σύμφωνα με τους Nikki Kuzer και Piers Steel, που στηρίχτηκαν στην τεχνική «Pomodoro» του Francesco Cirillo
Τα αντιπαθητικά κομμάτια της διαδικασίας «γράφω ένα μυθιστόρημα» έχουν να κάνουν με την 2η, 3η ή και 5η γραφή: ξαναδιαβάζεις και ξαναγράφεις φτου κι απ’ την αρχή κάτι που σχεδόν ολοκλήρωσες πριν x μήνες, κάνοντας τώρα τις απαραίτητες αλλαγές και διορθώσεις τις οποίες βαριέσαι πάρα πολύ, κι ας ξέρεις ότι είναι απαραίτητες. Βαριέσαι να ξεκινήσεις το αντιπαθητικό κομμάτι της διαδικασίας, όπως και όλα τα αντιπαθητικά κομμάτια, οπότε γίνεσαι αυτό που ήσουν πάντα στο βάθος, δηλαδή αναβλητικό άτομο. Όταν σου αρέσει πάρα πολύ μια (άλλη) διαδικασία, δεν την αναβάλλεις ή δεν την αναβάλλεις τόσο. Δεν βαριέμαι ποτέ να γράψω το οτιδήποτε, δεν αναβάλλω το ξεκίνημα ή τη συνέχεια ή το φινάλε ή τίποτε σχετικό με το γράψιμο, αλλά όταν φτάνουμε στις καταραμένες διορθώσεις, ψάχνω ευκαιρίες να αναβάλλω το στρώσιμο. Το οποίο είναι απαραίτητο, όπως είπα. Και τα απαραίτητα συνήθως είναι τα πιο βαρετά. Το ξέρουν όλοι όσοι δουλεύουν από το σπίτι ή έχουν deadline. Το ξέρουμε όλοι όσοι έχουμε μείνει ξύπνιοι όλη νύχτα και όλη τη δεύτερη νύχτα, προκειμένου να παραδώσουμε κάτι το οποίο αναβάλλαμε στον καιρό του. Από απλή αναβλητικότητα, όχι ότι είχαμε τις πολλές κοινωνικές υποχρεώσεις.
Αναβάλλω το να πάω στο μπακάλη μέχρι να τελειώσει το γάλα, την πληρωμή λογαριασμών όσο γίνεται, το ταχυδρομείο, φαρμακείο, σουπερμάρκετ ακόμα περισσότερο από όσο γίνεται, καλά δεν συζητάμε για τον οδοντίατρο ή γιατρό οποιουδήποτε είδους, που είναι κάργα δυσάρεστες δουλειές και ψάχνω τρόπους να τις χώσω σε άλλους.
Υπάρχει όμως μέθοδος να σωθείς, άμα είσαι αναβλητικός άνθρωπος και θέλεις να σωθείς (γιατί άμα δε θέλεις, σιγά μη σκάσεις που είσαι αναβλητικός άνθρωπος, ας σκάσουν οι άλλοι). Τη μέθοδο την ανακάλυψε ένας Ιταλός επιστήμονας, ο Francesco Cirillo, όταν ήταν φοιτητής στα 80s. Την ονόμασε «Pomodoro technique», δηλαδή τεχνική της ντομάτας, επειδή είχε ένα χρονόμετρο κουζίνας σε σχήμα ντομάτας. Ο Cirillo ανέβαλλε συνέχεια τις δουλειές του και δεν στρωνόταν να γράψει τις διπλωματικές του ή τις λίστες με τα ψώνια ή ό,τι άλλο έπρεπε να γράψει. Εκεί που κωλοβαρούσε, ανακάλυψε όχι τον τροχό αλλά ότι, αν εργάζεται κανείς για 25’ και κάνει 5’ διάλειμμα μετά από κάθε εικοσιπεντάλεπτο, αποδίδει περισσότερο και καλύτερα. Επίσης, το να πεις «θα δουλέψω μόνο 25’», σε απελευθερώνει από το βάρος της ατελείωτης εργασίας. Έβαζε λοιπόν το χρονόμετρο-pomodoro του, καθόταν να γράψει και σταματούσε μόλις το χρονόμετρο συμπλήρωνε τα 25΄. Η «Τεχνική Pomodoro», παρόλο που ακούγεται μεγάλη μπαρούφα, αποδίδει λέει στα αμερικάνικα Πανεπιστήμια, ίσως και στα ιταλικά (για τα ελληνικά δεν έχουμε στοιχεία, είναι νωρίς ακόμα).
Τις μελέτες του Cirillo τις πήραν λίγο πιο μετά η ειδική στη Διαταραχή Διάσπασης Προσοχής Nikki Kuzer μαζί με έναν καθηγητή, τον Piers Steel, και συμπλήρωσαν τους Πέντε Κανόνες Για Να Νικήσεις Την Αναβλητικότητα:
Ξεκινάς με κάτι μικρό. Στην περίπτωση συγγραφής ή/και ανάγνωσης βιβλίου, αναγκαστικά ξεκινάς με την πρώτη σελίδα. Που δεν σου φαίνεται μικρότερη από τη δεύτερη σελίδα. Παρ’ όλα αυτά οι πρώτες σελίδες των περισσότερων βιβλίων ξεκινάνε από τη μέση περίπου της σελίδας, για να μη φρουμάξουν οι συγγραφείς στο ριράιτινγκ αλλά ούτε και οι αναγνώστες.
Βρίσκεις έναν παρτενέρ. Αυτό πιάνει πάρα πολύ στις γυμναστικές και αθλητικές δραστηριότητες, στις βόλτες-αθλοπαιδιές, στο πινγκ-πογκ, στον καυγά, στο τένις, στο παλαιότερο σπορ σόπινγκ, αλλά όχι στο γράψιμο. Ο παρτενέρ στο γράψιμο πάντα θέλει να φάει κάτι, ή βαριέται πιο πολύ από εσένα που έχεις το αγγούρι, και σου δίνει αφορμές να σηκώνεσαι από το κομπιούτερ σου. Τώρα που είπα αγγούρι, ίσως για να καθαρίσεις κανένα αγγούρι, που δεν έχει και θερμίδες.
Κλείνεις ή απομακρύνεις το κινητό σου. Καλό είναι να το κρατάς κλειστό γενικά, αλλά άμα το ξεχνάς σε άλλο δωμάτιο με τον ήχο χαμηλωμένο, δεν ακούς τα πλινκ-πλονκ και δεν βρίσκεις την ευκαιρία που ψάχνεις ώστε να σηκωθείς από τη δουλίτσα σου.
Βάζεις μια ρουτίνα. Λες π.χ. «εγώ που με βλέπετε κάθε μέρα θα γράφω/δουλεύω από τις 12 ως τις 6», με το σπαστό ωράριο του Ιταλού ντοματάκια, δηλαδή με διαλείμματα ανά εικοσιπέντε λεπτά. Από την ώρα, λέει, που συνηθίζεις τη ρουτίνα εργασίας, δεν την αλλάζεις με τίποτα…* Νννννναι….
Δεν αυτό-μαστιγώνεσαι**. Όταν βλέπεις ότι δεν αποδίδεις, σταματάς τις προσπάθειες και σηκώνεσαι να φέρεις μια γυροβολιά. Ίσως στο τετράγωνο, ίσως στο σπίτι αν έχει περάσει η ώρα και δεν επιτρέπεται να βγεις έξω, ίσως στην κουζίνα που όλο και κάτι υπάρχει να σε απασχολήσει. Ειδικά τώρα που έχεις φάει το αγγούρι και έχεις βγάλει την υποχρέωση προς λαχανικό.
Με αυτούς τους πέντε σοφούς κανόνες ξεμπερδεύεις μάνι-μάνι με την αναβλητικότητα, είσαι πολύ αποτελεσματικό άτομο και καλό είναι να τους κολλήσεις, λέει, στο ψυγείο. Αν και δεν είναι σπουδαία ιδέα να πηγαίνεις μέχρι το ψυγείο κάθε φορά που ξεχνάς έναν κανόνα, γιατί όταν φτάνεις ως το ψυγείο, το ανοίγεις κιόλας, πράγμα καθόλου σπουδαία ιδέα.
*Είναι λίγο κουλαμάρα αυτό με τη ρουτίνα γιατί τη θέτεις μόνος σου: όταν δουλεύεις από το σπίτι, ανάμεσα στα αβαντάζ είναι ότι (1) δεν χαλάς παπούτσια, (2) δεν κινδυνεύεις να πατήσεις κακά σκύλου, (3) δεν έχεις ρουτίνα… Εκτός κι αν εσύ ειδικά βρεις μια καλή ρουτίνα που σε βολεύει, οπότε είσαι τζάμι και αποσύρω τις αμφιβολίες.
**Αν δεν αυτό-μαστιγώνεσαι, δεν έχω ιδέα πώς διάολο αποδίδεις. Λες «δεν δούλεψα σήμερα ντιπ καθόλου αλλά δε βαριέσαι, ούτε χθες-προχθές-παραπροχθές δούλεψα, θα δουλέψω μία ημέρα, που θα πάει»; Και είσαι οκέι με αυτό; Πάρα πολύ σε θαυμάζουμε αν το καταφέρνεις πράγματι, κι αν ξέρεις Πέντε Κανόνες Για Να Αναβάλλεις Τα Πάντα Χωρίς Να Αυτό-μαστιγώνεσαι τους περιμένουμε με αγωνία!
13°
