Ας επαναφεύρουμε τον έρωτα

Ο έρωτας εφευρέθηκε για να καίγονται όλα τα ανθρώπινα σχήματα μέσα στη νύχτα... Δεν είναι ο τόπος για να κάνουμε τους ωραίους, να εμφανιζόμαστε ευφυείς και να δείχνουμε την πανοπλία του φύλου μας.

Ο έρωτας είναι ένας Γολγοθάς από χαρτί για να καίγονται όλα τα ομοιώματα της κεφαλής του ανθρώπου.

Διότι η εικόνα του ανθρώπινου προσώπου που νομίζουμε ότι έχουμε, που πιστεύουμε ότι φέρουμε, ζητά σε τακτά χρονικά διαστήματα να σβηστεί και να πλυθεί για να ξαναγεννηθεί... Άραγε για ποιoν...;

Ο άνθρωπος είναι το μόνο ζώο που ζητά την καταστροφή του. Επιζητά τη βία για να καταστρέψει τον άλλον αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του: να κονιορτοποιηθεί και να εξαφανιστεί.

Επιζητά την συντριβή για να ξαναβρεί το ανθρώπινο πρόσωπο που συνεχώς του διαφεύγει.

Είναι ένας δρομέας αντοχής για το ανέφικτο ενός ιδανικού εαυτού που γνωρίζει ότι δεν θα βρει ποτέ.

Ο έρωτας δεν θέλει νομικό προφυλακτικό, δεν θέλει εγγυήσεις και κατοχυρωμένα συμβόλαια για εκμηδένιση του ρίσκου των μετοχών με υψηλή απόδοση...

Μπορείτε να ζείτε ερωτευμένοι χωρίς να ερωτευτείτε. Ζήστε έναν έρωτα χωρίς απρόοπτα, έναν έρωτα με χαμηλά λιπαρά και ντεκαφεϊνέ παραλλαγή. Έναν έρωτα που δεν θα σας θυμώνει, που δεν θα σας κλειδώνει, που δεν θα σας σκοτώνει, έναν έρωτα που τα αυγά δεν θα σπάνε, που όλοι θα περνάμε καλά, λύκοι και κοκκινοσκουφίτσες και μια γιαγιά που θα λέει τα παραμύθια των ευτυχισμένων εντοιχισμένων. Δύο σε ένα και το ανάποδό του.

Ο έρωτας δεν είναι πρόσθεση, δεν είναι διαίρεση, δεν είναι αφαίρεση, είναι η αποσύζευξη αλλά και η αποσύνδεση από την φωτεινή πλευρά του ανθρώπου προς το σκοτάδι που έχει εντός του.

Ο έρωτας είναι ο νοήμων εξανθρωπισμός του σεξουαλικού μας εαυτού. Το σεξουαλικό δεν συνδέει, αντίθετα χωρίζει και αποσυνδέει γιατί δίνει ταυτότητα εκεί που έπρεπε να βλέπει την διαφορά.

Το σεξουαλικό μας γίγνεσθαι είναι ναρκισσιστικό και παρασύρει σε μια απόλαυση που έχει αρχή και τέλος στην πραγματική ζωή, με ανατομικούς και βιολογικούς όρους που προσπαθούν να αντικαταστήσουν την φαντασιακή απόλαυση που δεν έχει όρια και δεν εγκλωβίζεται στις ανατομικές συνιστώσες της απλής ανθρώπινης μοίρας που λέγεται ακόμα ζωή.

Το σεξουαλικό πάντα τελειώνει αφήνοντας την αίσθηση της επανάληψης μιας ταινίας που οι θεατές θα ήθελαν ένα άλλο τέλος, ένα “happy end” που δεν βλέπουν ποτέ και γι’ αυτό χιμαιρικά το αναζητούν για να το βιώσουν ως θανατηφόρα ηδονή που δεν θα ’ρθει ποτέ˙ καταδικασμένοι Οιδίποδες να τιμωρούνται για την ασυδοσία και την απληστία των αισθήσεων, που σαν Λερναίες Ύδρες θα τους πνίγουν σε βυθούς και σκοτάδια όπου τα τέρατα θα τα βλέπουν σαν γοργόνες και τις νύμφες σαν μέδουσες με τις φιδίσιες κεφαλές να απειλούν την τόλμη τους να αντικρίζουν κατάματα το τέρας χωρίς φόβο αλλά και δυστυχώς χωρίς πάθος πλέον, αφού η επανάληψη του τρόμου εξοικειώνει το ανοίκειο στο εξημερωμένο και το ακίνδυνο.

Ένας έρωτας χωρίς νεκρούς, μια απώλεια χωρίς πόνο, ένας πόλεμος που η ειρήνη είναι η τιμωρία της σιωπηλής ήττας όπου οι νικητές ζουν μια πανωλεθρία και οι ηττημένοι μια δόξα που την σιχαίνονται.

Στη χαρούμενη κοινωνία όπου όλα τα πάθη καίγονται χωρίς φωτιά και χωρίς καπνό, ακόμα και το σεξουαλικό θα γίνεται σα μια επανάληψη χωρίς λόγο και χωρίς λόγια, θα είναι μια ταινία του βωβού σινεμά όπου θεατές και πρωταγωνιστές θα γελούν αμήχανα και θα δακρύζουν επειδή πρέπει και όχι επειδή θέλουν.

Ας επανεφεύρουμε τον έρωτα, ας επανεπινοήσουμε τη σαρκική ηδονή, μήπως και στο τέλος ξαναβρούμε τον χαμένο πόνο που θα οδηγεί στη μόνη αλήθεια της ζωής που είναι το θαύμα και ο θαυμασμός για το κάλλος ενός μυστηρίου που κινείται με την ίδια άνεση στην κόλαση αλλά και στον παράδεισο.

«Δεν υποφέρω να είμαι υποφερτός» λέει ο Παζολίνι, υπονοώντας πως στην σύγχρονη κοινωνική οργάνωση της εποχής του στη θέση των ταμπού για το σεξ, έβαλαν το τέρας της αποδοχής, της ανεκτικότητας και της ομοιομορφίας.

Στην αστική Βικτωριανή ηθική χωράνε όλοι, με τις φαντασιώσεις εγκλωβισμένες σε προκάτ συσκευασία με διαφημιστικό σλόγκαν και συγχωρητικό λόγο.

Σήμερα ο λόγος για το σεξ έγινε πλειοψηφικά, επιστημονικά και ηθικολογικά αποδεκτός, ξορκίζοντας ως καρικατούρες και γραφικές φιγούρες τους ομοφυλόφιλους κυρίως, αλλά και όσους τολμούν να αμφισβητήσουν τον ρόλο της οικογενειακής σεξουαλικής πρακτικής.

Το σεξ, ενώ είναι ο μέγας απών από την πρακτική των σχέσεων στο μονογαμικό μοντέλο, είναι ταυτόχρονα ο μέγας κριτής της απόδοσης των ρόλων των φύλων. Οι άνδρες καταδικάζονται σε μια ελεγχόμενη απόδοση από τις γυναίκες, που δεν θέλουν να συμμετέχουν αλλά να παρακολουθούν το κόψιμο του νήματος από τους ασθμαίνοντες αθλητές του σεξ.

Όλοι πια, άνδρες και γυναίκες, με μορφή ενιαία, αφού και ενδυματολογικά αυτό είναι προαποφασισμένο από τον μεγάλο αδελφό των μέσων μαζικής ενημέρωσης, καλούνται να περιγράψουν το σεξ ως μια στερεοτυπική διαδικασία που κανείς δεν χάνει τίποτε αφού το σώμα που έχει αφήσει στο κρεβάτι της ηδονής είναι το αντίγραφο κάποιου ήρωα του σινεμά ή ακόμα χειρότερα σήμερα, μιας τηλεοπτικής σειράς στραγγισμένης από φαντασία και αισθήματα...

Οι παλιοί ήρωες και οι ποθητές θεές, άπιαστοι και απρόσιτες στην φανταστική εκδοχή της επιθυμίας, έδωσαν τη θέση τους σε ανοργασμικά μοντέλα που σέρνουν την αφασία τους σε σώματα χωρίς νοητική και συναισθηματική νοημοσύνη. Πλαστικά σώματα από καλογυαλισμένα μακιγιάζ, που σε κάνουν πάντα ίδιο χωρίς γκριμάτσα και σπασμό στα ανέκφραστα πλέον πρόσωπα, που το μόνο που επιδεικνύουν είναι το ακριβό ταγιέρ ή κοστούμι και ένα λόγο που στη δεύτερη παράγραφο αναγκάζει τον παρατηρητή να αλλάξει απλά τον δίσκο.

Η σεξουαλική ζωή τα τελευταία χρόνια εκτός από την ιδεολογική καταδυνάστευση της αχρωματοψίας όπου το θήλυ και το άρρεν ορίζονται μόνο με βάση το φαινότυπο και την ανατομική διαφορά, χωρίς να βυθοσκοπούν την άβυσσο της σκοτεινής πλευράς της ανθρώπινης ψυχής και τις άπειρες εκδοχές των πραγματικών και φανταστικών ρόλων που καλείται να παίξει το έλλογο στην ανθρώπινη κωμωδία, έχει επίσης υποστεί μια ανηλεή, Μεσαιωνικού τύπου ανάκριση για τον ρόλο της στην κοινωνική ζωή και την υγεία, όπως την ορίζουν τουλάχιστον επιτροπές επιστημόνων.

Η σεξουαλική ζωή στο μικροσκόπιο της έρευνας συνδέθηκε με όλα τα πιθανά βιολογικά και ψυχολογικά αίτια, έγινε επίσης η ίδια αιτία για άλλα νοσήματα, κάτι σαν επιδημία για πάσαν νόσον και μαλακίαν.

Η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικής δυσκολίας από φαρμακευτικές εταιρίες και ιατρούς έφερε στο προσκήνιο μια νέα γλώσσα επικοινωνίας που το υποκείμενο από σημαίνον γίνεται σημαινόμενο, μια απλή μετρήσιμη μηχανή απόδοσης. Τα ανατομικά όρια έγιναν βιολογικά και ψυχολογικά διαγνωστικά εργαλεία και καθυπόταξαν την βαθιά ψυχή του κάθε ανθρώπου σε μια μονοσήμαντη διάσταση, που άλλοτε μετριέται με αριθμούς και αποδόσεις και άλλοτε με ψυχομετρικά εργαλεία για μαθητευόμενους μάγους.

Μέσα στο Καφκικό κάστρο ο άνθρωπος γίνεται εργαλείο μιας ανθρωποφάγας μηχανής που παρατηρεί, κατασκοπεύει και στο τέλος συνθλίβει στον ωρολογιακό μηχανισμό μιας ανώτερης σε οργάνωση και μέσα κάστας, όπου τα αφεντικά της τάξης είναι και αφεντικά της διαμεσολάβησης μας με τον άγνωστο και ποθητόν άλλον, για να μην έχουμε τις απρόσμενες καταστάσεις όπου τα έλλογα μπορεί και να ενωθούν σε μια εκρηκτική νέα διάσταση και από υποταγμένες μονάδες γίνουν σύνολα αμφισβήτησης, άρα επικίνδυνα για τον δημόσιο καθωσπρεπισμό.

Η θέσμιση, κατά τον Κορνήλιο, της κοινωνικής οργάνωσης απαιτεί ως ελάχιστο όρο την πλήρη ιδεολογική και πνευματική αποδοχή των κανόνων που έχουν επιλεχθεί για το κοινό από επιτροπές που ως κύριο έργο έχουν την καθυπόταξη της μονάδας μέσα σε ένα ομοιογενές σύνολο, γιατί διαφορετικά οι πυρηνικές διαφορές της ανθρώπινης φύσης θα ήταν αφορμές για εντάσεις και αιώνιες συγκρούσεις. Η θέσμιση αυτή όμως ενώ στην πρόθεση της είναι θεωρητικά τουλάχιστον καλοπροαίρετη για το καλό της ομάδας, της φυλής, του έθνους, της κοινωνίας, στην κατάληξη της γίνεται συνήθως εργαλείο χειραγώγησης της ελεύθερης βούλησης από τις συγκροτημένες πλειοψηφίες στις αδύναμες μειοψηφίες.

Η διαφορά οπτικής του θεσμικά οχυρωμένου πλειοψηφικά νάρκισσου πολίτη, γίνεται όπλο απίστευτης δύναμης όπου το διαφορετικό θα τερατοποιείται και θα  εξολοθρεύεται, θα ασυλοποιείται ή θα διακωμωδείται... Η ιδιώτευση του σεξουαλικού γίνεται επικίνδυνη, ύποπτη και ανώμαλη για την  πλειοψηφική τάξη που θεωρεί αυτονόητο ότι το δικαίωμα στην υποταγή της νομιμοποιητικής δύναμης της ομάδας είναι αυτονόητα πιο υγιές από το ανορίωτο φαντασιακό της μονάδας.

Μέσα σε μια τέτοια συνθλιπτική λογική, όπου ο αριθμός σαν ποσότητα αποτελεί και ποιοτική ανωτερότητα, το σεξουαλικά διαφορετικό γίνεται επικίνδυνο και μη αποδεκτό πλέον, δαιμονοποιώντας τις υγιείς φαντασιώσεις της μονάδας και πνίγοντάς τες στη συνέχεια σε μια θάλασσα εντολών κανόνων και τρόπου ζωής.

Οι ομιλούντες για το σεξουαλικό συνήθως σαν αυθεντίες από καθέδρας δικαστές,  νομοταγείς και υποταγμένοι στη λογική του κοινού νου που δεν μπορούν να ορίσουν, αφού ποιος τελικά μπορεί να ορίσει το μέτρο χωρίς να παρασυρθεί από τον βερμπαλισμό του λόγου που έχει ισχύ αξιώματος από την στιγμή που θα εκφωνηθεί. Είναι πλέον αναγκασμένοι να αυτολογοκριθούν για να γίνουν αποδεκτοί από τα  μέσα που έχουν οριστεί σαν αυθεντικοί ερμηνευτές της κοινής γνώμης και του μέσου όρου που χειροκροτεί στο Κολοσσαίο.

Παγιδευμένοι έτσι οι λογοκριτές του σεξουαλικού ανορίωτου, είναι πλέον οι ίδιοι δυνάστες της πανάρχαιας εντολής για επικοινωνία και αυτοαναίρεση του δεσποτικού μας Εγώ, μέσα από την ώσμωση με τον άλλο που είναι η μόνη φυσική και ανιδιοτελής επιλογή, όπου τα υγιή όντα αποφασίζουν χωρίς διαμεσολαβητές και κανόνες προαποφασισμένους. Από τη Φουκωική άποψη ότι «αν το σεξ μας τιμωρεί είναι γιατί καταδικάστηκε για αιώνες στη σιωπή», περάσαμε στον αντίποδα όπου το σεξ μας τιμωρεί γιατί το ονομάσαμε, το ξορκίσαμε και το καθυποτάξαμε στα όρια της γλώσσας μας, που δεν είναι πια η σκέψη μας αλλά ο φόβος των άλλων για τα ανθρώπινα πάθη που θα γίνουν εφιάλτες της υποφερτής-ανυπόφορης ζωής τους...