Ο 18χρονος μαθητής Γιώργος Τριανταφύλλου γράφει για το 2020 που φεύγει με κορωνοϊό και καραντίνα και όλα αυτά που θα αφήσει πίσω του πριν μπει το 2021.
Το 2020 ήρθε για να φέρει την ανατροπή. Ήρθε για να μείνει στις μνήμες όλων. Η χρονιά που άλλαξε τις ζωές μας, οι βόλτες, τα κλαμπ, το σχολείο, οι εκδρομές και οι καταλήψεις ήταν μια καθημερινότητα για εμάς τους μαθητές. Θεωρούσαμε αδιανόητο το να μην έχουμε ο ένας τον άλλον. Να μην είμαστε σχολείο, να μην μιλάμε για ταινίες και να μην στήνουμε ομάδες για δραστηριότητες: βουλή των εφήβων, μαθητικό ραδιόφωνο, παιχνίδια κοζανίτικης αποκριάς, πάρτυ νεολαίας.
Η Πανδημία όμως μας έφερε αντιμέτωπους με δύο νέες προκλήσεις: 1) τον αγώνα για την δημόσια υγεία και 2) την αντιμετώπιση της κοινωνικής απομόνωσης. Για την πρώτη πρόκληση νομίζω πως τα πήγαμε καλά. Στην δεύτερη εξίσου καλά . Εκεί που νομίζαμε πως ζωή είναι μόνο τα φώτα του κέντρου και των μαγαζιών, την είδαμε και μέσα απ’ τους τέσσερεις τοίχους. Ξεκινήσαμε να περνάμε περισσότερο χρόνο με τις οικογένειες μας και να τις γνωρίζουμε πραγματικά. Ξεκινήσαμε να βγαίνουμε έξω μόνοι ή μόνο με έναν στενό μας φίλο, σε δάση, πάρκα, ξωκλήσια χωρίς ή και με ποδήλατα. Το κέντρο της πόλης ήταν διαφορετικό πλέον. Το πολύ καυσαέριο έφυγε όπως και τα σπασμένα μπουκάλια απ’ τα γλέντια της προηγούμενης μέρας και γέμισε με γέλια μικρών παιδιών που οι γονείς τους έβγαλαν για να παίξουν. Ήρθαμε πιο κοντά με το φυσικό μας περιβάλλον που δεν είναι άλλο από την «εξοχή»!
Εκεί που ετοιμαζόμασταν να γίνουμε ζήσουμε ως «μεγάλοι» ήρθε ξαφνικά τον Μάρτη το lockdown και από ανεξάρτητοι –όσο μπορεί να είναι κάποιος στο λύκειο- γίναμε ξανά παιδιά (τότε καταλάβαμε ότι είμαστε ακόμη παιδιά) και αυτό ήταν τέλειο. Θυμάμαι όταν άνοιγα την tv και έβλεπα ροζ πάνθηρα νιώθοντας ανέμελος.
Είδαμε πόση σημασία είχε τελικά το σχολείο στην ζωή μας, οι φίλοι και ποια είναι τα πραγματικά προβλήματα που αναδύονται στην ανθρώπινη καθημερινότητα. Στα τέλη του 1ου lockdown –αφού είχαμε μπουχτίσει να καθόμαστε 24/7 μες στο σπίτι- βγαίναμε και παίζαμε κρυφτό σε γειτονιές της πόλης. Είχαν ξεχαστεί οι κόντρες της κανονικής ζωής και όσα μας έκαναν να νομίζουμε ότι έχουμε να χωρίσουμε κάτι μεταξύ μας. Ήρθε η πανδημία και μας έδειξε πως πράγματα που θεωρούσαμε δεδομένα τελικά δεν είναι. Η φράση «απαγόρευση κυκλοφορίας» για εμάς φάνταζε κάτι από άλλον πλανήτη. Δεν πιστεύαμε πως όσο ζούμε θα βιώσουμε κάτι τέτοιο αλλά το αποδεχτήκαμε γιατί ξέρουμε πως με αυτό θα σώσουμε ζωές!
Πρόκειται για μια κατάσταση που λόγω αυτής έχει χαθεί πολύς κόσμος. Είναι μια ιστορική περίοδος που όταν γίνουμε μεγάλοι θα διηγούμαστε στα παιδιά ή και τα εγγόνια μας! Εγώ πάλι απ’ αυτήν θα θυμάμαι ότι επειδή αναγκάστηκα να μείνω μόνος, γνώρισα καλύτερα τον εαυτό μου. Πέρασα ώρες για ώρες σε ένα δωμάτιο. Άρχισα να ανακαλύπτω ποιος είμαι, τι πραγματικά μου αρέσει και σταμάτησα να είμαι τόσο ευάλωτος στην μοναχικότητα, την εκτίμησα και άρχισα να μην την φοβάμαι αλλά ναι εκμεταλλεύομαι όσα αυτή μου προσέφερε. Η Παραμονή στους 4 τοίχους κάποιους μας έκανε πιο δυνατούς, μπορεί να μας τρόμαζε αλλά είχε και τα θετικά της.
15°
