Μένω στο σπίτι με την οικογένεια

Όπως τα περισσότερα σπίτια έτσι και το δικό μας διαμορφώθηκε ειδικά από την πρώτη καραντίνα: τα δύο μικρότερα παιδιά απέκτησαν χωριστά δωμάτια καταλαμβάνοντας το πρώην γραφείο του μπαμπά τους. Η τραπεζαρία έγινε νυν γραφείο μπαμπά-και-ανιψιού. Η κουζίνα έγινε γραφείο μαμάς. Το δωμάτιο μεγάλου γιου παρέμεινε δωμάτιό του στο οποίο δουλεύει και ζει με την κοπέλα και τη γάτα του. Ένα γενικότερο γραφείο μετατράπηκε (1) σε γραφείο της κοπέλας και της γάτας του γιου τα πρωινά ή (2) τα απογεύματα σε χώρο για σκάιπ, ζουμ και τιμς-μίτινγκς λόγω ηχομόνωσης – όποιος έχει κάτι από αυτά τα τρία κλείνεται εκεί… όπως και τα δύο παιδιά, στα κοινά (διαδικτυακά) εξωσχολικά τους μαθήματα, τα σχολικά μαθήματα γίνονται χωριστά, στα δωμάτιά τους. Για να μειώνονται οι πιθανότητες τσουρομαδήματος.

Στη διάρκεια της ημέρας κάποιος πάντα μιλάει ΔΥΝΑΤΑ στο σταθερό ή σε κινητό τηλέφωνο, κάποιος/οι παρακολουθούν μαθήματα σχολείου που κάνουν έναν ήχο ντινκι-ντινκι-ντίνκι για ανεξιχνίαστο λόγο, κάποιος φωνάζει «ησυχία!» ή «κλείσε την πόρτα!», ή, σε ακραίες περιπτώσεις, «σκασμός!» ανάλογα με τα νεύρα του κάποιου και τη φασαρία του κάποιου άλλου. Κάποιο, συνήθως παιδί, τσουλάει το σκέιτμπορντ μπρος-πίσω στο σαλόνι ή, όταν στριμωχτεί, στο δωμάτιό του με απελπιστικά αποτελέσματα – γρρρρρρουρρρρ και ντακα-ντούκου, και ΜΠΑΓΚΑΜΠΑΜ! όταν σαβουρώνεται, το ίδιο παιδί.

Η κουζίνα ως χώρος εργασίας έχει τις περισσότερες διακοπές, γιατί πάντα κάποιος πεινάει σε ώρα που δεν είναι έτοιμο το φαΐ, το οποίο ετοιμάζω πριν αρχίσω να γράφω οτιδήποτε, για να ξεμπερδεύω: η θεωρία λέει ότι αφού φάμε όλοι στο τραπέζι της κουζίνας, φεύγουμε όλοι και πάμε στα κινητά ή κομπιούτερ μας ή στο μπάνιο, αφήνοντας τη μαμά να γράψει το αριστούργημά της, να διαβάσει ειδήσεις/φέισμπουκ/ΜπραντΠιτΓυμνό,  και γενικά να κάνει δουλίτσα της με ησυχία. Η θεωρία όμως από την πράξη απέχει πολλά σνακ(ς): η επιθυμία για κάτι μικρούλι όπως μανταρίνι, σάντουιτς κατά προτίμηση με κεφτέδες, κοτόπουλο κατά προτίμηση γεμιστό κ.λπ. προκύπτει κάθε τόσο όταν είναι μεγάλη η οικογένεια, λιγούρικη, ΚΑΙ κλεισμένη στο σπίτι. Κάποιος από τους άλλους πέντε-έξι θα μπει στην κουζίνα να φτιάξει χυμό, σάντουιτς, σμούθι, καφέ, τσάι, μουσταλευριά ή οτιδήποτε, στο μισό μέτρο από το λάπτοπ μαμάς, εκτός αν ζητηθεί από τη μαμά να φτιάξει αυγά ποσέ/τηγανητά/με φιόγκους, οπότε ο βαθμός δυσκολίας αυτοσυγκέντρωσης είναι 9 (με άριστα το 10, δηλαδή το κομπρεσέρ δωματίου*). Τις στιγμές που δεν μπαινοβγαίνει κανένας στην κουζίνα, γράφω ωραίες σωστά συναρμολογημένες φράσεις… ή φτιάχνω τσάι, χυμό, τοστ, αυγά κ.λπ. κι εγώ με τη σειρά μου. Μια και χρειάζομαι διαλείμματα, όπως όλοι οι άνθρωποι που δουλεύουν/δε δουλεύουν μέσα στο σπίτι.

Ευτυχώς, το συγκεκριμένο σπίτι είναι άνετο, φωτεινό και μπαλκονάτο. Δυστυχώς, οι κοινόχρηστοι χώροι (σαλόνι, τραπεζαρία) είναι πάντα μπίζι, και με αντήχηση στους άλλους χώρους. Τα παιδιά είναι στην 1η Γυμνασίου, οι διαδικτυακές δραστηριότητες πάνε κι έρχονται – κάνουν από μοντέρνο χορό (η κόρη), μέχρι μουσική σύνθεση (ο γιος) και μαθηματικά προβλήματα (αμφότεροι), με καταπληκτικό Ινδό καθηγητή στο Μουμπάι, οπότε υπολογίζουμε και τη διαφορά ώρας, άσχετο αλλά οφείλω να το καταθέσω. Επίσης, σήμερα που κόλλησε στην κίνηση ο καθηγητής στο Μουμπάι, γιατί, άκου τώρα, κάτι γινότανε κι είχανε κλείσει οι δρόμοι, πράγμα όχι-τρελά-σπάνιο στο Μουμπάι, άργησε κατά μισή ώρα το μάθημα εδώ, άρα και η φασαρία με/λόγω σκέιτμπορντ του ενός παιδιού κράτησε μισή ώρα παραπάνω. Η πεταλούδα όταν κουνάει τα φτερά της στο Μουμπάι δεν έχει τόσες επιπτώσεις στην Αθήνα όσο το τράφικο, και πάλι στο Μουμπάι.

Τι άλλο κάνουμε μέσα στο σπίτι; Διεκδικούμε την τηλεόραση από τις 10.00 μ.μ. και μετά, κι αν τυχόν κάποιος έχει ψιλή κατάθλιψη και πάει για ύπνο νωρίς, κανένας δεν ιδρώνει ιδιαίτερα – δε βαριέσαι, συμβαίνουν αυτά, θα συνέλθει, εκτός που μένει η τηλεόραση ελεύθερη για τους υπόλοιπους. Οι οποίοι υπόλοιποι ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να συμφωνήσουν σε αυτό που θέλουν να δουν…

Άλλο ωραίο πράγμα που κάνουμε, είναι να παραγγέλνουμε κάθε πέντε-έξι μέρες κι από μια μπούρδα: μηχάνημα για ποπ-κορν π.χ. επειδή μας χάλασε το παλιό, που ήτανε ροζ Χέλοου Κίτι, οπότε της ντροπής. Το νέο μηχάνημα ήρθε, ήτανε μαύρο-κόκκινο-Στάργουορς και καθόλου μπεμπεδέξ, αλλά δεν έφτιαχνε ποπ-κορν επίσης καθόλου. Όχι ότι έκανε άλλα πράγματα, π.χ. κεφτέδες που έχουνε πάντα σουξέ, παρκέ, ομιλίες TED κ.λπ. – το ζητούμενο ήταν να του βάζουμε μέσα σπόρια καλαμποκιού και να τα φτιάχνει ποπ-κορν με πάρα πολλή φασαρία, σαν κομπρεσέρ δωματίου*, για να ξυπνάνε τυχόν γείτονες που είχαν ψιλή κατάθλιψη και την έπεσαν νωρίς. Το καινούργιο μηχάνημα δεν έκανε δουλειά του λοιπόν, και περιμένουμε τώρα τον κούριερ να έρθει να το αντικαταστήσει, όποτε είναι ο δρόμος του. Διάφοροι κούριερ μας βρίσκουν στον δρόμο τους, γιατί κάναμε π.χ. παραγγελία ηλεκτρικών λαμπτήρων που έφτασε πριν δέκα μέρες, οι λαμπτήρες είναι εκεί που τους άφησε ο κούριερ μέχρι να ξε-μολυνθούνε αλλά παίζει να μείνουν για ξε-μόλυνση τρία ή τριάντα τέρμινα, και στο μεταξύ έχει χτυπήσει η πόρτα εκατό φορές ακόμα, πρωινές ώρες: κούριερ για άλλα σπίτια που μπερδέψανε τον αριθμό/δρόμο/ταχυδρομικό κώδικα, ταχυδρόμοι, ε αυτοί φτάνουν, μια και δεν παραγγέλνουμε διαδικτυακά από σουπερμάρκετ, για να βγαίνουμε καμιά βόλτα μερικοί-μερικοί. Παραγγέλνουμε μόνο ηλεκτρικά πράγματα που χαλάνε εύκολα, όπως και βιβλία, που τελειώνουν και χρειαζόμαστε άλλα γιατί λόγω λοκντάουν διαβάζουμε πολύ, όπως και προ λοκντάουν, και πάλι, οι ίδιοι μερικοί.

Ζηλεύω ώρες ώρες τις φίλες που μένουν μόνες, γιατί όταν κάνουν σκάιπ/ζουμ δεν έχουν ταυτόχρονα φωνές από άλλα αντίστοιχα επικοινωνιακά στο μπακ-γκράουντ, ούτε περνάει πίσω τους χοροπηδώντας ένα άτομο που γυρίζει τικ-τοκ, γιατί βλέπουν ό,τι γουστάρουν όποτε θέλουν στην τηλεόραση, δεν τις διακόπτουν πάνω που γράφουν με δάκρυα στα μάτια τη μεγάλη, λυπητερή σκηνή («πωωωω, μαμά άκου ένα τραγούδι/ δες ένα τοκ, σούουουπερ!»), δεν σκοντάφτουν πάνω σε παντοφλάκια, αθλητικά, μποτάκια και ζακέτες που τους βγαίνουν από το ρουθούνι, δεν μαγειρεύουν κάθε μέρα για μισό λόχο, δεν δουλεύουν σε μια κουζίνα με πολλά κουλουράκια οπότε δεν αναγκάζονται να τα τρώνε, δεν γεμίζουν και αδειάζουν (μίνιμουμ) δύο πλυντήρια πιάτων και ένα ρούχων την ημέρα, ξέρουν πότε τελειώνει το γάλα και δεν τους έρχεται σαρπράιζ το άδειο κουτί στο ράφι του ψυγείου και μπορούν επιτέλους να γράψουν το «Έγκλημα και τιμωρία»** μέσα σε ένα μήνα απόλυτης αυτοσυγκέντρωσης – δεν έχει σημασία που, αντί να στρωθούν, βάζουν ηλεκτρική και ξεκαθαρίζουν ντουλάπια, αν ήθελαν, θα το έγραφαν. Χωρίς διακοπές για μαγείρεμα, ανακάλυψη εξαφανισμένων πορτοφολιών, εμφάνιση τάχαμου χαμένων φούτερ που είναι φάτσα φόρα αλλά δεν τα βλέπει κανείς, ψιλο-κουβέντα, παρασκευή φρέσκων σνακ από το μηδέν, και πάει λέγοντας.

Πριν μερικές μέρες ο μεγάλος γιος με την κοπέλα και τη γάτα του μετακόμισαν για δύο μήνες στην Κυψέλη, όπου κάνουν house-sitting σε φιλικό σπίτι. Μετακόμισα κι εγώ μάνι-μάνι στο δωμάτιό του και το έκανα γραφείο – με ηρεμία επιτέλους, μακριά από σνακ και ψυγείο, και με πολύ λιγότερες διακοπές… Έγραψα αρκετές σελίδες εκεί, δύο ολόκληρα κεφάλαια επόμενου βιβλίου, είναι τέλεια στο δωμάτιό του, γαλήνια, αυτo-συγκεντρωτικά, θα το εκμεταλλευτώ οπωσδήποτε.

Απλώς σήμερα μάζεψα λάπτοπ, τετράδια, χαρτάκια, σημειωματάρια και μολυβάκια μου και γύρισα να δουλέψω στην κουζίνα. Ίσως επειδή είναι πιο κόζι… 

**«Έγκλημα και τιμωρία», σπουδαίο μυθιστόρημα του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι (11/11/1821-9/2/1881). Γράφτηκε σε δόσεις – τα πρώτα δύο μέρη δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ο Ρώσος αγγελιαφόρος» το 1866, είχαν πολλή επιτυχία, κι ο Ντοστογιέφσκι κατάφερε να ολοκληρώσει το βιβλίο χαρτοπαίζοντας παράλληλα, για να ανταπεξέλθει στα χρέη του. Aυτά, αφού γύρισε στο Σεμιπαλάτινσκ μετά από σκληρή τετραετή εξορία σε στρατόπεδο εργασίας στο Ομσκ(Σιβηρία), όπου υπεβλήθη σε εικονικές εκτελέσεις, αφού έχασε τη γυναίκα του και τον αγαπημένο του αδερφό, και ζώντας σε ένα δωμάτιο με τον θετό γιο του. Σίγουρα με εξωτερικό μπάνιο και χωρίς θέρμανση.

*Κομπρεσέρ δωματίου: Όταν κάποιος ξηλώνει με κομπρεσέρ το πάτωμα δωματίου σου ενώ δουλεύεις. Μπορεί να συμβεί κι αυτό, οπότε ας δούμε θετικά την όλη φάση, εφόσον δεν ξηλώνει κανένας το πάτωμα μας/σας. Ακόμα.