Share your step: Ανδρέας Μανωλικάκης

Θα περίμενε κανείς πως ένα ισόβιο μέλος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του θρυλικού Actors Studio θα αγαπούσε από μικρός το θέατρο. Όμως ο Ανδρέας Μανωλικάκης ομολογεί πως «δεν μου είχε περάσει από το μυαλό. Το ποδόσφαιρο μόνο με απασχολούσε…

…Μέχρι που στα 17 μου ο μεγάλος μου αδελφός μου έθεσε το δίλημμα. Δικηγόρος, κτηνίατρος ή ηθοποιός; Για λόγους αδιευκρίνιστους επέλεξα το τελευταίο. Μου είπε και για το Actors Studio! Δεν το γνώριζαı κατάλαβα την αξία του όταν μου απαρίθμησε ονόματα που είχαν περάσει από εκεί: Ελία Καζάν, Μάρλον Μπράντο, Τζέιμς Ντιν, Πολ Νιούμαν… Χρόνια μετά, στο Actors Studio πια, τρόμαξα με την προφητική εκείνη συζήτηση».

Ο σπόρος φυτεύτηκε, και για να καρπίσει το ’75 πηγαίνει στη σχολή του Κουν. «Η αφοσίωση που έδειχνα στο ποδόσφαιρο έδωσε τη θέση της στο θέατρο. Αυτή τη μεταστροφή την οφείλω στον Κουν – είχε μια θρησκευτική προσήλωση στο θέατρο. Το παράξενο είναι πως απ’ όλους τους  Έλληνες θεατρανθρώπους ο Κουν ήταν ο πιο κοντινός στη λογική του Actors Studio».

Αφοσίωση, λοιπόν, η λέξη κλειδί, ικανή να του δείξει πως οι γνώσεις που πήρε δεν έφταναν. Έτσι συνεχίζει στο πανεπιστήμιο του Παρισιού VIII-Vincennes (Maîtrise de Théâtre) και στη σχολή μιμικής του Μαρσέλ Μαρσό. Όμως η… προφητεία του μεγάλου αδελφού έπρεπε να γίνει πραγματικότητα. Έτσι μετά από 3 χρόνια χτυπάει την πόρτα του Actors Studio στη Νέα Υόρκη το ’80. Τα ονόματα που τον κρίνουν είναι γραμμένα με χρυσά γράμματα στην ιστορία του θεάτρου και του κινηματογράφου: Έλεν Μπέρστιν, Αλ Πατσίνο, Ελίας Καζάν… Έχει να ανταγωνιστεί χιλιάδες υποψηφίους στις προκαταρκτικές εξετάσεις και περνάει με την πρώτη. «Εξεταζόμασταν 5 λεπτά με το χρονόμετρο, σε μια σκηνή. Σήμερα που κρατάω το χρονόμετρο για να κρίνω εγώ τους υποψήφιους, θυμάμαι εκείνα τα λεπτά που άλλαξαν τη ζωή μου». Τα 5 λεπτά είναι που θα του δώσουν το δικαίωμα να δώσει τελικές εξετάσεις για να γίνει ισόβιο μέλος. Με τις τελικές εξετάσεις είτε περνάς είτε κόβεσαι –και πρέπει να ξαναδώσεις προκαταρκτικές– είτε δεν περνάς, αλλά παραμένεις για φιναλίστ. Πέντε φορές μπαίνει στην τελευταία κατηγορία για να περάσει την 5η – για να καταλάβουμε το μέγεθος της δυσκολίας ο Χάρβει Καϊτέλ έδωσε 12 φορές. Στο διάστημα των 5 χρόνων παρακολουθούσε μαθήματα, έβλεπε παραστάσεις και δημιούργησε τη «Νέα Ελληνική Σκηνή της Νέας Υόρκης» όπου σκηνοθετούσε και έπαιζε σε ελληνικά έργα. Δεν έλειπε ποτέ από το Studio, κι ας μην είχε γίνει ακόμη ισόβιο μέλος, γεγονός που προκάλεσε μια ανατροπή... «Η Έλεν Μπέρστιν, ίσως για να με επιβραβεύσει που ήμουν ανελλιπώς εκεί, ζήτησε από ένα ισόβιο μέλος να παίξει με το “greek boy” μια σκηνή – δεν επιτρεπόταν μέχρι τότε για όποιον δεν είχε περάσει τις τελικές εξετάσεις να παίζει».

Ως ισόβιο μέλος πια συμμετέχει σε όλες τις δραστηριότητες του στούντιο. Ανάμεσα και στους σταρ «που εκεί αντιμετωπίζονται όπως όλα τα μέλη. Κρίνονται, κάνουν λάθη… Όμως αρχή του στούντιο είναι να αντιμετωπίζει τα λάθη ως μέρος της δημιουργικής διαδικασίας και όχι ως αποτυχία. Το λέω και στους μαθητές μου. Όταν πετύχεις τη δέκατη φορά να φτιάξεις ρύζι, οι 9 δεν πρέπει να θεωρούνται αποτυχημένες προσπάθειες αλλά μέρος της πορείας για την επιτυχία».

Θα παίξει με τον Sir Derek Jacobi στο Μπρόντγουεϊ, θα σκηνοθετήσει για το Εθνικό Θέατρο του Αν. Παρισιού και την «Ηλέκτρα» για το Actors Studio. Εδώ και 4 χρόνια είναι πρόεδρος του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Actors Studio Drama School (MFI) στο Pace University – διδάσκει σκηνοθεσία και υποκριτική. Επίσης δίνει διαλέξεις και διδάσκει σεμινάρια στην Ευρώπη (και Ελλάδα) και στην Αμερική. «Η μάθηση δεν σταματά ποτέ. Είναι η μοναδική από τις “ηδονές” της ζωής που δεν μπορείς να πεις πως χόρτασεςı η μόνη που σου προσφέρει συνέχεια καινούργια ικανοποίηση».

O Ανδρέας Μανωλικάκης είναι Πρόεδρος του μεταπτυχιακού προγράμματος Actors Studio Drama School (MFI) στο Pace University της Νέας Υόρκης.