Συγκινηθήκαμε αρκετά τους τελευταίους μήνες, δεν υπάρχει άλλος χρόνος για δράματα, μόνο για γενναίες αποφάσεις για νέα ξεκινήματα, για σφιχτές αγκαλιές και για αγάπη
Καλοκαίρι και κορωνοϊός: Η Ελένη Σταματούκου γράφει για το πρώτο καλοκαίρι που θα περάσουμε με πανδημία στη χώρα μας
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό
Αύγουστος, η πόλη και εγώ, εγώ και η πόλη. Καμία αναμέτρηση, κανένα απωθημένο παρά μια εσωτερική συμφιλίωση. Τα τελευταία 5 χρόνια περνάω τα καλοκαίρια μου σε ένα γραφείο. Τα νησιά τα βλέπω μόνο μέσα από τα πίξελ της οθόνης του υπολογιστή μου. Φέτος ήθελα να πάω στην Αστυπάλαια, στο νησί μου, αλλά το ταξίδι αυτό αναβλήθηκε λόγω κορωνοϊού, όπως και πολλά άλλα ταξίδια.
Φέτος δεν έχει δειλινά στη Μαλτεζάνα (ο δεύτερος μεγαλύτερος οικισμός στην Αστυπάλαια) ή ξημέρωμα στο πιο όμορφο μπαρ του νησιού την Άρτεμις, παρέες να γνωρίζονται στο τρελό κάμπινγκ που κανείς δεν κοιμάται, βόλτες πάνω στη μηχανή, ή ωτοστόπ σε καρότσες που κουβαλάνε καρπούζια. Έχει όμως μακρινές βόλτες στη σχεδόν άδεια Θεσσαλονίκη −που σε αφήνει να δεις πόσο όμορφη είναι−, διάβασμα και γράψιμο στα μικρά καφέ με τα αντισηπτικά στο τραπέζι, συναντήσεις με αγαπημένους φίλους που και αυτοί σαν και εμένα ξέμειναν στην πόλη, θερινό σινεμά με άδειες θέσεις αλλά με ταινίες που σε αφήνουν να ονειρεύεσαι. Η πραγματικότητά μας έχει πια αλλάξει, δεν ξέρω πότε θα επιστρέψουμε στο πριν −μπορεί και ποτέ−, το θέμα όμως είναι να ζούμε το τώρα με το βλέμμα στο μετά, γιατί αυτό έχουμε.
Καθόμαστε με τη Στέλλα σε ένα καφέ στην Ικτίνου και μιλάμε για τη Σίβηρη, για το φως του ήλιου το καλοκαίρι και τα μικρά δράματα που πολλές φορές ηθελημένα ζουν οι άνθρωποι. Θυμήθηκα το «Αδιάκοπα», ένα τραγούδι του Φοίβου Δεληβοριά. Ο καλλιτέχνης γράφει για μια γυναίκα που ζει στη Θεσσαλονίκη ενώ εκείνος, όντας στην Αθήνα, της λέει ότι θα έρθει πάλι εκεί να βγούνε στη Σίβηρη, στη Χαλκιδική. Ένας ξένος φίλος μού είχε πει κάποτε ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε εθισμένοι στο δράμα. Δεν είχε άδικο. Εκείνος βέβαια δυσκολευόταν πολύ να εκφράσει τον πόνο του. Περίεργοι που είμαστε οι άνθρωποι.
Είναι αργά. Επιστρέφω από τα Λαδάδικα. Νιώθω ότι έχω πάει διακοπές. Πάνω στην Τσιμισκή περπατάνε παρέες των 2 και των 3 ατόμων. Στον πεζόδρομο της Αγία Σοφίας ένας υπάλληλος γνωστού ζαχαροπλαστείου κουβαλάει ταψιά. Έξω από την εκκλησία έφηβοι πίνουν μπίρες, ενώ στο γωνιακό μπαρ οι θαμώνες των μεγάλων ωρών τελειώνουν τα ποτά τους. Η Ναυαρίνου είναι σχεδόν άδεια, μόνο κάτι αδέσποτα σκυλιά κοιμούνται πάνω στα παρτέρια. Από ένα μπαλκόνι ακούγονται μουσικές, όχι σκυλάδικα ευτυχώς. Προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που ακούω. Αποτυγχάνω, τουλάχιστον είναι ωραίο. Ελληνική καλοκαιρινή νυχτερινή ραστώνη.
Αυτό το καλοκαίρι δεν έχει συγκινήσεις, έχει κορωνοϊό. Συγκινηθήκαμε αρκετά τους τελευταίους μήνες, δεν υπάρχει άλλος χρόνος για δράματα, μόνο για γενναίες αποφάσεις για νέα ξεκινήματα, για σφιχτές αγκαλιές, για αλήθειες, για αντίσταση και για αγάπη.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
