Τη μέρα που έβρεξε σκουπίδια

Ξυπνάω Κυριακή πρωί με ανοιχτό το κλιματιστικό, την τηλεόραση κι όλα τα φώτα. Χτες βράδυ πέρασε από εδώ ο έρωτας. Φάγαμε, ήπιαμε και ύστερα έγινε «τραγέλαφος» που λέει και κάποιος φίλος. Πού μυαλό να κλείσω τα φώτα και την τηλεόραση, γιατί το κλιματιστικό πες ότι το χρειαζόμασταν για να δροσίζει τα φλογισμένα μας κορμιά.

Τώρα ο έρωτας έχει φύγει κι εγώ μαζεύω τα απομεινάρια της χθεσινής νύχτας: άδεια μπουκάλια του κρασιού, το κουτί από τα σπαγγέτι, άδεια κονσέρβα από σάλτσα τομάτας, άδεια κονσέρβα από μανιτάρια, άδειο σακουλάκι από τριμμένο τυρί, μαρουλόφυλλα και άνηθος. Ναι, καλά το καταλάβατε. Φάγαμε σπαγγέτι με σάλτσα μανιτάρια και σαλάτα μαρούλι με άνηθο. Ήπιαμε και δυο μπουκάλια κρασί. Τα μαζεύω όλα αυτά και μαζί με τα αποτσίγαρα, τα προφυλακτικά και τα σπαγγέτι που περίσσεψαν, τα πετάω στα σκουπίδια.

Ανάβω το θερμοσίφωνα και μέχρι να ζεσταθεί το νερό πάω να ετοιμάσω το πρωινό μου. Ο καφές έχει τελειώσει, ανοίγω καινούργιο σακουλάκι, αδειάζω το περιεχόμενο στο βαζάκι του καφέ, πετάω το σακουλάκι μαζί με μια άδεια μερίδα γάλα εβαπορέ με χαμηλά λιπαρά. Αλείφω μια φέτα με βούτυρο που ρίχνει τη χοληστερίνη, πάω να βάλω μαρμελάδα με φρούτα του δάσους, βλέπω ότι έχει λήξει, πετάω το βαζάκι στα σκουπίδια. Ρίχνω σε ένα μπολ τα τελευταία μου Corn Flakes, πετάω το άδειο κουτί, βάζω και γάλα, πετάω το άδειο μπουκάλι, βάζω και ένα χυμό φραγκοστάφυλο, που είναι αντιοξειδωτικό, πετάω το άδειο μπουκάλι, βράζω και ένα αυγό, πετάω την αυγοθήκη, κάθομαι να πάρω το πρωινό μου, πλούσιο σε βιταμίνες και ιχνοστοιχεία, απαραίτητα για μια φυσική και υγιεινή διατροφή. Τελειώνω το πρωινό μου, ανάβω το πρώτο τσιγάρο της ημέρας, πετάω το άδειο πακέτο και πηγαίνω εκεί που ακόμα και ο βασιλιάς πάει μόνος του. Κάνω ό,τι έχω να κάνω, τραβάω το καζανάκι, η λεκάνη δεν έχει καθαρίσει τελείως, ρίχνω χλωρίνη, πετάω το άδειο μπουκάλι, τρίβω με το βουρτσάκι, τραβάω ξανά το καζανάκι, τέλεια, τώρα τα απόβλητά μου, ενωμένα με τα απόβλητα εκατομμυρίων Αθηναίων, θα ταξιδέψουν προς τη θάλασσα. Πάω να σκουπιστώ, έχει τελειώσει το χαρτί υγείας, ανοίγω ένα άλλο, πετάω το πλαστικό περίβλημα, σκουπίζομαι με μπόλικο χαρτί, το πετάω μέσα στη λεκάνη, τραβάω για τρίτη φορά το καζανάκι.

Μπαίνω κάτω από την ντουζιέρα, αφήνω το νερό να τρέξει, ανοίγω ένα καινούργιο σαπούνι, πετάω τη χάρτινη συσκευασία κι αρχίζω να λούζω το θεϊκό κορμί μου. Βγαίνω από το ντους φρέσκος και καθαρός. Σκουπίζομαι. Με δύο μπατονέτες καθαρίζω τα αυτιά μου, τις πετάω. Ο αφρός ξυρίσματος είναι στα τελευταία του, βάζω όσο έχει μείνει, πετάω το άδειο μπουκάλι, ξυρίζομαι με το ξυραφάκι μίας χρήσεως που το πετάω όταν τελειώσω, ρίχνω μπόλικο νερό στο πρόσωπό μου, ανοίγω μια καινούργια οδοντόκρεμα από βότανα της φύσης, πετάω τη συσκευασία και αρχίζω να πλένω τα δόντια μου, ενώ το νερό της βρύσης, που τρέχει ασταμάτητα όλη αυτή την ώρα, μου θυμίζει τα ρυάκια και τα ποταμάκια της πατρίδας μας.

Κάνω απολέπιση με ειδική κρέμα που βρίσκεται σε ατομικά φακελάκια, τα οποία πετάω αφού τελειώσω. Το ίδιο κάνω και με τα μαντιλάκια καθαρισμού, τα μαντιλάκια για τους μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και τα μαντιλάκια με την τονωτική λοσιόν. Βάζω μια ενυδατική κρέμα και ρίχνω τεχνητά δάκρυα στα μάτια. Φυσικά πετάω το μπουκαλάκι γιατί άμα ανοιχτεί πρέπει να το χρησιμοποιήσεις όλο, αλλιώς χαλάει. Λίγο αποσμητικό σε ρόλερ, γιατί σε σπρέι καταστρέφει το όζον, λίγη κολόνια από βαποριζατέρ, έτοιμος!

Καθώς ντύνομαι, κοιτάζω απ’ το παράθυρο τον ουρανό. Είναι μαύρος και σκοτεινός, γεμάτος απειλητικά σύννεφα. «Κοίτα καιρός Ιούνη μήνα» σκέφτομαι. «Πώς τον κατάντησαν έτσι τον πλανήτη; Τρελάθηκε ο καιρός από τη μόλυνση». Κατεβαίνω να πάρω τις Κυριακάτικες εφημερίδες. «Έρχεται καταιγίδα» μου λέει ο Κώστας. «Μπα, δεν πιστεύω. Σύννεφο είναι θα περάσει» λέω με σιγουριά και πάω να πετάξω τα σκουπίδια. Και τότε, Δούριδος και Πρατίνου γωνία, αρχίζει να πέφτει μια βροχή αλλιώτικη, μια βροχή που όμοιά της δεν είδα πουθενά, μια βροχή από συσκευασίες μακαρονιών, μια βροχή από άδειες κονσέρβες, από χρησιμοποιημένα προφυλακτικά, από χαρτιά τουαλέτας με το σκατό απάνω, από άδεια μπουκάλια γάλα, μια βροχή από ξυραφάκια της μίας χρήσεως. Και οι σταγόνες αυτής της βροχής δεν ήταν νερό, αλλά κάτι που μύριζε χλωρίνη, κάτουρο και οδοντόκρεμα. Έβαλα τις εφημερίδες πάνω από το κεφάλι μου για να προφυλαχτώ. «Αν κατουράς στη θάλασσα, το βρίσκεις στο αλάτι» πρόλαβα να διαβάσω σε μια από αυτές και σωριάστηκα Δούριδος και Πρατίνου γωνία, ενώ η βρόχα συνέχιζε να πέφτει στρέιτ θρου.