Η Ελένη Σταματούκου γράφει για τη σύνταξη, τα ταξίδια στη Ρώμη και την καλή παρέα.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
«Μπορώ να βγω σε σύνταξη, έχω συμπληρώσει τα χρόνια εργασίας», μού ανακοίνωσε μια φίλη και συνέχισε να μου αναλύει τον συλλογισμό της. Εγώ το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι το κύμα ακουμπούσε πια την ψάθα μου και οι σαγιονάρες μου επέπλεαν στη θάλασσα. Σύνταξη, από το συν και το τάσσω. Τη μόνη σύνταξη που ξέρω είναι εκείνη στα γραφεία των εφημερίδων. «Τα παιδιά μου μεγάλωσαν και είναι πλέον καιρός να σκεφτώ τον εαυτό μου», συνέχισε η φίλη. Παλιά οι άνθρωποι έβγαιναν σε σύνταξη για να προλάβουν να ζήσουν τη ζωή τους. Θυμάμαι τον πατέρα μου, στην παραλία της Χαλκίδας να κάθεται στον μικρό καφέ μαζί με τους άλλους συνταξιούχους, να διαβάζει εφημερίδες και βιβλία και να συζητάει για πολιτική, ποδόσφαιρο και φιλοσοφία. Η θεία μου η Κική, όταν βγήκε σε σύνταξη, είχε χάσει ήδη τον άνδρα της και αποφάσισε να γυρίσει όλον τον κόσμο. Μετά ήρθε η κρίση και οι συντάξεις κατασπαταλήθηκαν στις ανάγκες των ενηλικιωμένων πια παιδιών, στο πλήρωμα λογαριασμών και φόρων. Τώρα πια δε ξέρω τι κάνουν οι συνταξιούχοι. Ίσως θα μου πει η φίλη.
Μια άλλη αγαπημένη φίλη, -που δε βρισκόμαστε συχνά, αλλά όταν συναντιόμαστε είναι σα να μη χαθήκαμε ποτέ-, μαζί με τα τρία της παιδιά με γυρίζουν σπίτι με το αυτοκίνητο. Λίγο πιο πριν συζητάγαμε όλοι μαζί για ταξίδια στην άκρη του κόσμου, για τις βραχώδεις ερήμους και τα παζλ γεωγραφίας. Παρατηρώ τα παιδιά, τις γνώσεις τους, τη διάθεσή τους για αγκαλιές και παρέα, τον τρόπο που χαμογελάνε, που παίζουν, μιλάνε και ανακαλύπτουν τον κόσμο. Η φίλη μού λέει ότι αυτή τη στιγμή μαζί με τον σύντροφό της δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να προσφέρουν το καλύτερο δυνατό στα παιδιά τους. «Και όταν τα παιδιά ενηλικιωθούν, θα πάω να ζήσω στη Ρώμη», μού λέει η φίλη. Θυμάμαι την δεκαετία του ’80 που μεγάλωσα, ένας μισθός ήταν αρκετός για να ζήσει όμορφα μια οικογένεια.
Είναι ακόμα καλοκαίρι, «ευτυχώς» σκέφτομαι και βουτάω το κεφάλι μου στη θάλασσα. Μια φίλη μού ζητάει να γράψω για τον έρωτα αυτή την Κυριακή. Οι υπόλοιποι στην παρέα θυμούνται τις παλιές καλοκαιρινές τους περιπέτειες, κάποιοι αποκηρύσσουν τον έρωτα, άλλοι μιλάνε για σωστούς χειρισμούς, για πάθη και λάθη. Κανείς τους δε μίλησε για συντροφικότητα, για αγάπη, για το μαζί στα δύσκολα και στα εύκολα. Σκέφτομαι ότι η ζωή είναι σύντομη και απρόβλεπτη. Δε ξέρω αν τελικά θα βγούμε στη σύνταξη, αν θα πάμε στη Ρώμη κι αν θα ζήσουμε έρωτες έντονους ή θα μείνουμε μόνοι. Πάντως πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε τη ζωή μας όπως εμείς θέλουμε, πάντα όμως με μια καλή παρέα.
15°
