Η Ελένη Σταματούκου αναζητά την έννοια του «χαμένου χρόνου» μέσα από μια ιστορία και μια ταινία.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Σε μια παραλία σχεδόν ερημική ελάχιστες ομπρέλες, ψυγεία μικρά με πάγο και μπίρες και καρέκλες θαλάσσης έχουν κάνει κατάληψη του χώρου. Οι λουόμενοι είναι κρυμμένοι κάτω από τις αυτοσχέδιες σκιές ή κοιτάνε κατάματα τον ήλιο. Ένα ζευγάρι γύρω στα 55 με 60 κάνει βόλτες στην ακρογιαλιά πιασμένο χέρι χέρι. Κάποιες φορές σταματάνε και φιλιούνται στο στόμα, ενώ ο άνδρας πότε πότε χαϊδεύει το μπούστο της γυναίκας ή τους μηρούς της και εκείνη γελάει σαν παιδούλα. Αναρωτιέμαι αν αυτοί οι δυο άνθρωποι είναι νέο ζευγάρι, ή παλιό και πολύ αγαπημένο με παιδιά ενήλικες, που κάνουν πλέον τη ζωή τους και έτσι και αυτοί επιτέλους κάνουν τη δική τους.
«Ελένη λες να έχασα χρόνο;», με ρωτάει ένας καλός φίλος που χώρισε πρόσφατα ύστερα από έναν γάμο 7 χρόνων. Ανήκει και αυτός στην κατηγορία των διαζυγίων της καραντίνας. Βρισκόμαστε στο νέο του σπίτι, ένα δυάρι στο κέντρο της πόλης, που το ανακαινίζει για να μπορέσει να μείνει. Προσωρινά μένει με τους δικούς του, στο παιδικό του δωμάτιο που είναι γεμάτο επαίνους από το σχολείο, το πανεπιστήμιο και τον αθλητισμό. Ποτέ κανείς δεν παντρεύτηκε για να χωρίσει. Απλά στην πορεία τα «θέλω» των ανθρώπων αλλάζουν και αυτό είναι αναπόφευκτο. «Δεν είναι χαμένος χρόνος μια σχέση, που η εξέλιξη της δεν ήταν αυτή που θα θέλαμε», είπα στον φίλο την ώρα που ανοίγαμε τις κούτες της μετακόμισης, αλλά ήταν αρκετά θυμωμένος με την επιμέλεια του παιδιού, τη δουλειά του, τη διατροφή και όλα τα άλλα που κουβαλάει ένα επίπονο διαζύγιο. Στην κούτα με τα φωτογραφικά άλμπουμ βρήκα μια φωτογραφία του φίλου μου και της πρώην γυναίκας του από ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Μου θύμισαν το ζευγάρι της παραλίας σε μικρότερη μόνο ηλικία. Φαίνονταν τόσο ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι μαζί. Στο τέλος, μάλλον μένουν μόνο τα καλά σκέφτηκα να του πω, αλλά δε θα με άκουγε.
Αφού βάλαμε τα πιάτα στα ντουλάπια, τα σεντόνια και τις πετσέτες στα συρτάρια, φτιάξαμε τη βιβλιοθήκη και γεμίσαμε με πλατύφυλλα -επίτηδες, γιατί δε θέλουν πολύ πότισμα- το μπαλκόνι, το σπίτι άρχισε να μοιάζει περισσότερο ανθρώπινο από ότι ήταν πριν. Φεύγοντας από το εργένικο πια σπίτι του φίλου μου, θυμήθηκα την ταινία «Ιστορία Γάμου» του Αμερικάνου σκηνοθέτη Νόα Μπόμπακ με πρωταγωνιστές τον Άνταμ Ντράιβερ και τη Σκάρλετ Τζοχάνσον, η οποία παρά τον παραπλανητικό της τίτλο, αφηγείται την ιστορία ενός δύσκολου διαζυγίου. Ο Τσάρλι και η Νικόλ καλλιτέχνες γύρω στα 30 αποφασίζουν ύστερα από 10 χρόνια γάμου και ένα παιδί να πάρουν χωριστούς δρόμους και ενώ προσπαθούν και θέλουν αυτό να γίνει με φιλικές διαδικασίες, τελικά αποτυγχάνουν. Ένα αρχικά συναινετικό διαζύγιο μετατρέπεται σε μια σκληρή αντιδικία. Εγωισμοί, ανασφάλειες, απωθημένα, αλληλοκατηγορίες και συνεχόμενες συγκρούσεις. Ο Μπόμπακ παιδί χωρισμένων γονιών και διαζευγμένος ο ίδιος αφηγείται με τον καλύτερο τρόπο τον απανθρωπισμό μιας σχέσης, του «μαζί». Μόνο στο τέλος, όταν και οι δυο πρωταγωνιστές έχουν καταφέρει πια να επαναπροσδιορίσουν τους νέους ξεχωριστούς ρόλους τους, θυμούνται ότι κάποτε αγαπήθηκαν βαθιά.
15°
