Γιορτή του Πατέρα: Η Ελένη Σταματούκου μοιράζεται δύο ιστορίες μπαμπάδων
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Η Γιορτή του Πατέρα είναι ένα αμερικάνικο έθιμο, που γιορτάζεται το θερινό ηλιοστάσιο στις 21 Ιουνίου, τη μεγαλύτερη μέρα του χρόνου. Το facebook και το Instagram έχουν γεμίσει με ασπρόμαυρες και ρετρό φωτογραφίες με άνδρες ντυμένους με πουκάμισα με μυτερούς γιακάδες, καμπάνες παντελόνια, καπέλα και μεγάλα μαύρα γυαλιά ηλίου. Δίπλα τους λίγα λόγια, μια ιστορία, μια ανάμνηση, ένα «μού λείπεις» και ένα «σε αγαπώ». Σήμερα, ακολουθώντας το «έθιμο» θα γράψω για τους πατεράδες των φίλων μου.
Ο Δημήτρης
Ο κύριος Δημήτρης αγαπούσε την τζαζ μουσική και τα ταξίδια. Ήταν ένας μποέμ τύπος, πολύ διαβασμένος, που κάπνιζε πολλά τσιγάρα, είχε φίλους καρδιάς και τρελή αδυναμία στην οικογένειά του. Θα έκανε τα πάντα για αυτούς. Είχε μια φοβερή συλλογή από δίσκους στη βιβλιοθήκη του. Θυμάμαι με την κόρη του και φίλη μου, διαλέγαμε και βάζαμε τους δίσκους του στο πικάπ και καπνίζαμε αμέτρητα τσιγάρα ακούγοντας μουσική.
Με την Άννα, την γυναίκα του, πήγαιναν και μόνοι διακοπές χωρίς τα παιδιά τους. Μού είχε κάνει εντύπωση αυτό, όταν ήμουν στο γυμνάσιο. Είχα συνηθίσει τις δικές μας οικογενειακές ιεροτελεστίες, όπου κάθε χρόνο πηγαίναμε οι τρεις μας διακοπές. Ο Δημήτρης και η Άννα είχαν το δικό τους προσωπικό χρόνο, που πολλά ζευγάρια μετά την απόκτηση παιδιών ξεχνούν να διαθέτουν ο ένας στον άλλον. Ήταν αγαπημένοι, ερωτευμένοι όσο μπορείς να είσαι ύστερα από τόσα χρόνια γάμου.
Όταν επιστρέψαμε στη Χαλκίδα, λίγο μετά τις σπουδές μας, συχνάζαμε σε ένα αγαπημένο συνοικιακό μπαρ. Εκεί τα βράδια συναντούσαμε τον κύριο Δημήτρη, ο οποίος μας κέρναγε ποτά και κάπνιζε μαζί μας ένα τσιγάρο. Δεν καθόταν πολύ, ίσα ίσα για να συζητήσει μαζί μας επειδή του άρεσε η παρέα μας και όχι για να μας τσεκάρει, όπως κάνουν συνήθως οι Έλληνες γονείς. Ο κύριος Δημήτρης θαύμαζε πολύ τα παιδιά του και ήταν πάντα δίπλα τους. Δυστυχώς έφυγε πολύ νωρίς.
Του Αντώνη του άρεσαν τα ταξίδια και οι μηχανές. Με την Αρετή, τη γυναίκα του, είχαν ταξιδέψει μαζί στη νότια Ευρώπη, στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Είχε σπουδάσει στην Αγγλία μηχανολόγος μηχανικός. Με την Αρετή γνωρίστηκαν μέσω φίλων, ερωτεύτηκαν και έκαναν ένα γιό, τον Νικόλα. Δεν πρόλαβαν να κάνουν δεύτερο παιδί αν και το ήθελαν πολύ, γιατί ο Αντώνης έφυγε και αυτός νωρίς. Η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει την ώρα που κοιμόταν. Λένε ότι αυτός είναι ο πιο «ωραίος» θάνατος. Ο Νικόλας ήταν μόλις 3 χρονών. Γνώρισε τον πατέρα του μέσα από τις ιστορίες της μητέρας του και τις φωτογραφίες τους. Ο Αντώνης θα ήθελε σίγουρα η Αρετή να έφτιαχνε ξανά τη ζωή της, να γνώριζε έναν άνδρα που θα μπορούσε εκτός από καλός σύντροφος να ήταν και καλός πατέρας για τον γιό του. Ήταν πολύ ανοιχτόμυαλος και πολύ μπροστά από την εποχή του.
Ο Νικόλας πέρασε δύσκολα στην εφηβεία, πολλά νεύρα, τσακωμούς με την Αρετή, κακές παρέες. Ευτυχώς αυτή η φάση δεν κράτησε πολύ. Με την απώλεια του πατέρα του συμφιλιώθηκε μεγαλύτερος. Τότε ήταν που άρχισε να ψάχνει να μάθει για το ποιος ήταν ο άνθρωπος πίσω από τις φωτογραφίες. Δεν ήθελε να κουβαλάει μέσα του την εικόνα ενός άγιου πατέρα, ήθελε να τον εξανθρωπίσει, να βρει τις αδυναμίες του, τους φόβους του, να τον φέρει πιο κοντά σε εκείνον. Έτσι λοιπόν, άνοιξε παλιές κούτες όπου βρήκε φωτογραφίες, καρτ-ποστάλ από ταξίδια, αποκόμματα από εισιτήρια και γράμματα. Ύστερα, μίλησε με συγγενείς και φίλους του πατέρα του, ταξίδεψε στην Αγγλία, αγόρασε μηχανή και πέρασε ένα καλοκαίρι στη Νότια Ευρώπη και όλα αυτά για να βρεθεί πιο κοντά του.
Ο Νικόλας πρόσφατα έγινε πατέρας. Καμιά φορά τον πιάνει η φοβία ότι ίσως και αυτός φύγει νωρίς και δεν θα μπορέσει να γνωρίσει τον γιό του, όπως εκείνον ο πατέρας του. Η Αρετή λέει ότι ο Νικόλας μοιάζει πολύ στον χαρακτήρα με τον Αντώνη. Ίσως τον πατέρα που έψαχνε τον είχε ήδη μέσα του.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
