Τι άλλαξε στη ζωή μας στη Νέα Κανονικότητα;

Πηγαίνοντας στο Δημοτικό Σχολείο στις 7.55 π.μ., πότε-πότε συναντούσαμε τον συνάδελφο Νίκο Ζαχαριάδη, ο οποίος άφηνε τον γιο του στην είσοδο άλλου Δημοτικού Σχολείου. Μπαίναμε στο αμάξι του, τα δύο παιδιά μου κι εγώ, και μας πήγαινε 700 μέτρα πιο κάτω, στην είσοδο του δικού μας σχολείου. Η διαδρομή κρατούσε 6-7 λεπτά. Ανταλλάσσαμε πληροφορίες για τις δουλειές/αναδουλειές μας, λέγαμε κανένα καλαμπούρι, κι αυτό ήταν. Η μεταφορά-έκπληξη με το αμάξι του Νίκου ήταν πάντα ευχάριστη, τα παιδιά την εκτιμούσαν ακόμα περισσότερο όταν έβρεχε. (Μέρες που μας έπιανε βροχή στον δρόμο, μου φώναζαν και οι δύο: «Πού είναι αυτός ο φίλος σου ο Νίκος, σήμερα βρήκε να μην περάσει από εδώ;»)

Ο γιος του Νίκου έχει τελειώσει το Δημοτικό, φέτος τελειώνουν και τα δικά μου παιδιά, αλλά το θέμα είναι… ότι δεν θα μπαίναμε μάλλον στο αμάξι του, αν τον συναντούσαμε τώρα. Δεν θα μπαίναμε σε κανένα αμάξι πλην του μπαμπά ή του αδερφού μας, γιατί δεν θα μας έβαζε στο αμάξι του εύκολα, ούτε καν δύσκολα, ένας φίλος, όσο καλός Σαμαρείτης κι αν είναι. Το σκέφτηκα με ψιλή νοσταλγία: τι ωραία που ήτανε, ειδικά κάτι χειμωνιάτικα παγερά πρωινά, στο ζεστό αμάξι του Νίκου, με σαρκαστικό/αστείο σχόλιο πρόχειρο. Δεν λέγαμε τίποτε σπουδαίο – αλλά κατέβαινα με καλή διάθεση, κι αυτός συνέχιζε την ημέρα του με καλή διάθεση… εκτός κι αν συνέχιζε με τα νεύρα τσατάλια και δεν το έδειχνε, οπότε παραμένω στο ροζ συννεφάκι που είναι πολύ καλύτερο από τη σκληρή πραγματικότητα, πάντα.

Διάφορα πράγματα άλλαξαν στη ζωή μας με τη Νέα Κανονικότητα:

▶ Δεν μπαίνουμε πια σε φιλικά αμάξια έτσι άιντε-άιντε και για ψύλλου πήδημα.

▶ Δεν μοιραζόμαστε μεζεδάκια σε ταβέρνα, αν υποθέσουμε ότι πηγαίνουμε όντως ταβέρνα σε μεγάλο τραπέζι τύπου αρραβώνας, που δεν το βλέπω άμεσα, μακάρι έμμεσα.

▶ Δεν λέμε στις φίλες μας να δοκιμάσουν το κουλό κοκτέιλ που παραγγείλαμε από το ποτήρι μας. Γυρεύεις; Κι αν έχει καμία από εμάς ιό/οτιδήποτε, ασυμπτωματική;

▶ Δεν πάμε πουθενά με πάνω από μία φίλη, όχι ακόμα. Θα το κάνουμε (έχουμε φίλες) αλλά αισθανόμαστε ένα μούδιασμα, άντε δηλαδή να φλερτάρεις τώρα, με τόσο φρικαντέλ.

▶ Όταν βλέπουμε φίλη ή φίλο στον δρόμο, όσο και να χαιρόμαστε, δεν αγκαλιαζόμαστε, δεν της/του χτυπάμε την πλάτη με τρυφερότητα, δεν φιλάμε σταυρωτά, ούτε καν πλησιάζουμε πολύ-πολύ. Λέμε (φωναχτά) πόσο χαρήκαμε. Το άτομο ανταποδίδει. Είμαστε δύο χαρούμενα άτομα, από μακριά κι αγαπημένα.

▶ Όσες δουλειές γίνονται από το σπίτι, θα συνεχίσουν να γίνονται από το σπίτι: μίτινγκς με πολλά ή λίγα κεφάλια, Ζουμ και Σκάιπ-κολς, οτιδήποτε δεν απαιτεί φυσική παρουσία, θα μπαλώνεται έτσι, με κάμερα, οθόνη, μικρόφωνο και (συνήθως Βαλκάνιο) ίντερνετ. Η παγωμένη εικόνα-κλειστό βλέφαρο, το πιξελάτο πηγούνι και η φωνή-με-καθυστέρηση/παρήχηση, έχουνε μπει στη ζωή μας.

▶ Ο πατέρας μας (93 ετών) απαριθμούσε δουλειές που απαιτούν ακόμα φυσική παρουσία: δοκιμαστής κρασιών, υδραυλικός, ηλεκτρολόγος, μπογιατζής, τουβλάς, χτίστης, απολύμανση-απεντόμωση πολυκατοικιών, καθαρισμός σπιτιών, μάγειρας/μαγείρισσα, δάσκαλος οδήγησης, νοσηλευτής/τρια, οδοντίατρος, φυσιοθεραπευτής, γιατρός, χειρουργός, αναισθησιολόγος, γεωπόνος, κομμώτρια/κομμωτής, ανθοπώλης, μανάβης, υπάλληλος που βάζει πράγματα στα ράφια σουπερμάρκετ… είναι κάμποσα ακόμα. Ο ηλεκτρολόγος, στη διάρκεια της καραντίνας, με καθοδήγησε από το τηλέφωνο βήμα-βήμα όταν πιτσικάρισε ο καταψύκτης, φορτωμένος την Άρτα και τα Γιάννενα (ο καταψύκτης, όχι ο ηλεκτρολόγος, που ήτανε σπίτι του με τις πιτζάμες). Η δυνατότητα επισκευής ηλεκτρικής βλάβης από τηλεφώνου, θεωρητικά τουλάχιστον, υπάρχει. Μην κοιτάτε που από καθαρή τύχη δεν τηγανιστήκαμε, ο καταψύκτης, εμείς και το γατί μας.

▶ Διάφορα πράγματα που χαλάνε, τα ψάχνουμε σε τιουτόριαλ, π.χ. «πώς ξεβουλώνει τουαλέτα», «πώς ψήνεται κοτόπουλο όρθιο», «πώς αλλάζεις ιμάντα στο πλυντήριο» κ.λπ. Το τελευταίο, αν το καταφέρει κανείς με οδηγίες Ίντερνετ, χωρίς να έχει πτυχίο υδραυλικοσύνης και είκοσι χρόνια πείρας με σωληνάκια/βεντουζοξεβουλωτές/βιδάκια, του χαρίζω ένα πλυντήριο. Με ξεχειλωμένο ιμάντα, αλλά καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

▶ Ένα τσιγάρο που γυρίζει, δεν το  βάζουμε στο στόμα μας: παρόλο που η χαρά είναι πιο αλέγκρα όταν είναι μοιρασμένη, δεν θέλουμε μικρόβια από χείλη πέντε ανθρώπων στα δικά μας χείλη. Ντομάζ, αλλά έτσι είναι.

▶ Βγήκανε ατομικές τζιβάνες πάντως – τις έχουμε στην τσέπη για μια δύσκολη στιγμή που σκάει ένα γυριστό τσιγάρο. Πώς είχανε βγει πιτσικωτά καλύμματα για τα πακέτα (τσιγάρων), για να μη βλέπουμε τις σκιαχτικές φωτογραφίες; Έτσι έχουνε βγει και «στόμια τσιγάρων υγειονομικής προστασίας».

▶ Τα κάνουμε όλα με περισσότερο άγχος: ψώνια σουπερμάρκετ, μανάβη, φαρμακείο, όλα γίνονται γρήγορα και χωρίς το χάβαλο του να μυρίζουμε τις ντομάτες και τις σαρδέλες για να βεβαιωθούμε ότι είναι φρεσκαδούρες. Είναι-δεν είναι, χώνουμε ό,τι να ’ναι στην τσάντα και βγαίνουμε από το μαγαζί σαν κυνηγημένοι.

▶ Δεν δοκιμάζουμε ρούχα πριν τα αγοράσουμε: στα περισσότερα μαγαζιά τα δοκιμαστήρια είναι κλειστά, και καλά κάνουν. Μήπως δοκιμάζουμε όταν παραγγέλνουμε από σάιτ; Κι εκεί, γουρούνι στο σακί τσιμπάμε.

▶ Είναι κι άλλα που δεν κάνουμε – αραιώσαμε τις ιατρικές εξετάσεις, οδοντιατρικές και οφθαλμιατρικές επισκέψεις, φυσιοθεραπείες, τα πάντα όλα, εκτός κι αν πονάει φριχτά δόντι μας ή είναι απόλυτη ανάγκη να βρεθούμε σε άσπρο αποστειρωμένο μέρος με κόσμο που επίσης έχει απόλυτη ανάγκη να εξεταστεί. Δεν πάμε για αποτρίχωση, εμφύτευση τριχών, περμανάντ, μάσκα ομορφιάς, σιάξιμο μη απαραίτητο, και πάλι για να μη μπλέξουμε με κόσμο. (Ίσως τα μπότοξ να συνεχίζονται ακάθεκτα, αλλά ελπίζουμε ότι δεν πας με λεωφορείο για μπότοξ, αν έχεις πρεμούρα. Δηλαδή το ότι δεν έχεις αμάξι αλλά πληρώνεις μπότοξ μας αφήνει άφωνους, αν και, κέφι σου, τουλάχιστον κράτα ατομική τζιβάνα.)

Όλα αυτά, θα αρχίσουν να χαλαρώνουν σιγά-σιγά. Κάποτε, θα ξανα-μπούμε σε φιλικό αμάξι, θα αγκαλιάσουμε άτομο, θα φλερτάρουμε με ξένο κόσμο, θα χασομερήσουμε στο σουπερμάρκετ, θα μυρίσουμε τις μελιτζάνες στη λαϊκή… αλλά όχι άμεσα.

Οπότε, ξεχνάμε αυτά που ξέραμε και συνεχίζουμε να ελπίζουμε. Το ροζ συννεφάκι δεν έκανε ποτέ κακό σε κανέναν (αρκεί ο κανένας να έχει την τζιβάνα του πάντα πρόχειρη).