Η Ελένη Σταματούκου γράφει για τον προσωπικό μας χρόνο στην καραντίνα και τα θέλω μας
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Στην Ιταλία όπως και στην Ελλάδα, σε διάφορες γειτονιές παλαιοπώλες και παλιατζήδες
στήνουν την πραμάτεια τους πάνω σε πάγκους. Εκεί μπορείς να βρεις από χάρτες, βιβλία,
παλιά περιοδικά και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Πάντα στα ταξίδια μου κυνηγάω να βρω αυτά τα παζάρια, ίσως γιατί παρατηρώντας τα παλιά αντικείμενα φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες για το παρελθόν του τόπου που επισκέπτομαι. Πριν μερικά χρόνια, σε ένα τέτοιο
παζάρι είχα τραβήξει φωτογραφία τα εξώφυλλα δυο βιβλίων, τα οποία μου είχαν κάνει
εντύπωση.
Το πρώτο ήταν μαύρο και ο τίτλος του έγραφε «Η ιστορία του θανάτου» και το δεύτερο είχε ένα μπαρόκ εξώφυλλο με ένα ζευγάρι σε ερωτική στάση με τίτλο «Η ιστορία του Έρωτα». Δεν αγόρασα κανένα από τα δυο, αρκέστηκα σε κάτι παλιές καρτ-ποστάλ που έδειχναν τη Φλωρεντία στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.
Θάνατος και έρωτας, τόσο αντιφατικές και συνάμα συνδεόμενες καταστάσεις. Σε ένα παλιό άρθρο στους ΝΥΤ, ο συντάκτης του αναλύει τη σχέση του Θανάτου και του Έρωτα με αφορμή την ταινία «Η Μέρα της Μαρμότας». Ο ήρωας της ταινίας ο Φίλ, που τον υποδύεται ο Μπίλ Μάρεϊ είναι καταδικασμένος να ζήσει για πάντα ένα ατελείωτο παρόν, που κανείς και τίποτα δεν αλλάζει, παρά μόνο εκείνος. Ο Φιλ «μεγαλώνει», ωριμάζει και αρχίζει να ερωτεύεται τη Ρίτα, που την υποδύεται η Άντι ΜακΝτάουελ. Ο συντάκτης παρατηρεί ότι ο χρόνος του Φιλ, είναι ο «λάθος χρόνος» γιατί είναι μόνο προσωπικός, αφού αφορά τη δική του και μόνο εξέλιξη και όχι της σχέσης του με τη Ρίτα. Επίσης, αυτό που λείπει από την αγάπη του Φιλ είναι η ένταση και το πάθος. Ο συντάκτης αναφέρει ότι η ρομαντική αγάπη -αυτή που νιώθει ο πρωταγωνιστής- για να μπορέσει να υπάρξει χρειάζεται τον θάνατο. Οι σχέσεις με άλλα λόγια χρειάζονται χρόνο που μεταφράζεται σε μέλλον και κοινά σχέδια, βασισμένα στις ιδιαιτερότητες των συντρόφων. Βέβαια, αυτές οι ιδιαιτερότητες μπορεί να γίνουν κάποτε και αιτία για χωρισμό. Αλλά δε θα αναλύσουμε εδώ για το πόσο διαρκεί ο έρωτας, κι αν υπάρχει έρωτας στις μέρες μας. Οι ΝΥΤ τα λένε πολύ καλύτερα στη στήλη τους «Modern Love».
Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει δημιουργήσει μια βάση δεδομένων με πληροφορίες για την πανδημία. Στην Ιταλία από τις 29 Ιανουάριου του 2019 μέχρι τις 6 Ιουνίου, 33,774
άνθρωποι έχασαν τη ζωή. Στην Ισπανία από τις 31/1 μέχρι σήμερα 27,134 άτομα. Στην Ελλάδα από τις 26 Φεβρουαρίου έχουν καταγραφεί 179 θάνατοι, ενώ στις ΗΠΑ από τις 20/1, 107,911.
Οι NYT πριν μερικές εβδομάδες δημιούργησαν ένα εκπληκτικό εξώφυλλο, βάζοντας τα ονόματα όλων των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους λόγω κορονοϊού. Ο αναγνώστης είχε τη δυνατότητα να μάθει ποιοι ήταν αυτοί οι άνθρωποι. Αν ήταν γονείς, καλοί φίλοι, τι δουλειά
έκαναν, αν αγαπούσαν το διάβασμα, τα λουλούδια και τα ταξίδια. Και τα νούμερα, από στατιστικά δεδομένα γίνονταν ανθρώπινες ιστορίες, που έμοιαζαν πολύ με τις δικές μας.
Θυμάμαι τις πρώτες μέρες της καραντίνας, ανησυχούσα ότι θα πεθάνω κι ότι δε θα προλάβαινα να κάνω όσα πραγματικά ήθελα, τα οποία όλα αυτά τα χρόνια τα καθυστερούσα ή τα ανέβαλλα ή δεν τα τολμούσα γιατί απλά φοβόμουν. Στην καραντίνα ο χρόνος είχε παγώσει, τα βήματά μας ήταν προδιαγεγραμμένα και συγκεκριμένα, περιορίζονταν από το 1 έως το 6. Πολλοί ένιωσαν εγκλωβισμένοι σε μοτίβα ζωής, που πια δεν τους ταίριαζαν. Γνωστοί μου χώρισαν, παραιτήθηκαν από δουλειές, χάλασαν «φιλίες» χρόνων, ερωτεύθηκαν βαθιά και εκτίμησαν αυτά που ήδη έχουν. Ίσως ζήσαμε και εμείς τη «Μέρα της Μαρμότας», όπως ο Φιλ.
Ο δικός μας όμως προσωπικός χρόνος δεν ήταν λάθος, ούτε και του Φίλ ήταν, γιατί εκείνος
άλλαξε και αυτό τον έφερε πιο κοντά στην Ρίτα και στα θέλω του. Στο τέλος της ταινίας, ο
χρόνος έχει προχωρήσει και ο Φιλ ξυπνάει έχοντας δίπλα του την Ρίτα.
Στην πρώτη συνάντηση με τίτλο «Ψυχανάλυση και κινηματογράφος της παρατήρησης - Μεγεθύνοντας το αδιόρατο», την Κυριακή 24 Νοεμβρίου, ο Γρηγόρης Μανιαδάκης συνομιλεί με την Εύα Στεφανή
14°
