Ψάχνοντας την αλήθεια

Φεύγοντας με τα πόδια από μια δουλειά και κατευθυνόμενη από τη λεωφόρο Βουλιαγμένης προς τη Γλυφάδα με πλησιάζει ένας κύριος. Γύρω στα 60-65 χρόνια, με φόρμα εργασίας, και με ρωτάει μήπως ξέρω κανένα περίπτερο εδώ κοντά. Μερικές φορές νιώθω ότι οι άνθρωποι με ρωτούν είτε γιατί νομίζουν ότι ξέρω πιο πολλά από ό,τι ξέρω, είτε γιατί τους φαίνεται οικείο το πρόσωπό μου. Του απαντώ «στο επόμενο φανάρι προς τα δεξιά νομίζω, αν δεν κάνω λάθος είναι ένα περίπτερο, ακριβώς απέναντι και λίγο προς τα μέσα του δρόμου». Προς τα κει πήγαινα και εγώ άλλωστε. Η αλήθεια είναι ότι δεν φαινόταν από μακριά. «Σίγουρη είστε;» μου κάνει. «Τι να σας πω, νομίζω ναι, εκτός αν κάνω λάθος και είναι στο επόμενο φανάρι, πάντως συχνά κάνω αυτή τη διαδρομή και δεν μπορεί να έχω κάνει λάθος», αν και το φοβόμουνα. «Δεν ξέρω μη σας πάρω και στο λαιμό μου». Περίμενε μαζί μου στο φανάρι. Εμένα με είχε πιάσει ανησυχία μήπως κάνω λάθος. Αλλά με το που άναψε το πράσινο και περνούσαμε μαζί, του είπα «να το φαίνεται». Ήταν πιο μέσα από το δρόμο. Μουρμούρισε κάτι και έφυγε βιαστικός. Εκεί χώρισαν οι δρόμοι μας.

Την επόμενη μέρα πέρασα πάλι από κει. Με έκπληξη διαπίστωσα πως περίπτερο δεν υπήρχε!