Share your Step: Χρήστος Ραφαηλίδης

Τα χιλιόμετρα της διαδρομής του από την Κοζάνη στη Νέα Υόρκη είναι γραμμένα πάνω σε πεντάγραμμο. Οι πρώτες νότες που διάβασε ήταν για πιάνο, που έπαιζε στα 14. Οι τελευταίες για βιμπράφωνο – ένα όργανο της οικογένειας των μελωδικών κρουστών με πλήκτρα και πεντάλ, που βγάζει ήχους χτυπώντας τα πλήκτρα με μπαγκέτες. «Για πρώτη φορά είδα βιμπράφωνο στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Έδειχνε τόσο μεγαλειώδες, καθώς ο ήλιος έμπαινε από το παράθυρο και το έλουζε με φως. Ο ήχος του με καθήλωσε – μου φάνηκε σαν ο βασιλιάς των οργάνων. Τότε είπα στον εαυτό μου πως εγώ με αυτό θέλω να ασχοληθώ».

Το μουσικό όργανο βρέθηκε, έμενε να βρεθεί το είδος της μουσικής που θα υπηρετούσε. Το 1992 σ’ ένα club της Θεσσαλονίκης άκουσε τον πιανίστα George Cables να παίζει με το σχήμα του τζαζίστα Billy Cobham. «Είδα ένα μουσικό να παίζει ξυπόλητος, λες και ήταν στο καθιστικό του, βγάζοντας ένα έξοχο συναίσθημα. Αυτή η εικόνα επηρέασε τη μουσική μου εξέλιξη». Ήταν η στιγμή που κατάλαβε πως θέλει να γίνει τζαζίστας. «Η τζαζ αποτελεί μέσο έκφρασης και επικοινωνίας. Είναι ο απόλυτος φιλελευθερισμός στη μουσική. Το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού την κάνει απρόβλεπτη. Αυτό με γοητεύει».

Κερδίζοντας υποτροφία για το Berklee College of Music, μετακόμισε στη Βοστώνη όπου ολοκλήρωσε τις σπουδές του με Bachelor of Arts. Και επειδή τζαζ σημαίνει Νέα Υόρκη, έφτασε στο Μεγάλο Μήλο όπου μαθήτευσε δίπλα στο βιμπραφωνίστα Joe Locke στο Manhattan School of Music. «Το πιο σημαντικό που έμαθα δίπλα του τα τελευταία 15 χρόνια είναι το πώς να μοιράζομαι τη μουσική. Χρειάζεται εγωισμός για να την κυριεύσεις και αλτρουισμός για να τη μοιραστείς». Και το μοίρασμα έγινε με σπουδαίους μουσικούς, όπως ο Ravi Coltrane και ο Antonio Sanchez.

Δημιουργεί με άλλους δύο μουσικούς ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα της λάτιν τζαζ, τους Manhattan Vibes – ένα διεθνές σχήμα με ελληνικές ρίζες. Εκεί βρήκε την προσωπική του φωνή ως μουσικός και ως συνθέτης. «Σ’ ένα από τα πρώτα μου gigs στη Νέα Υόρκη, ο μάνατζερ με ρώτησε πώς λεγόμαστε γιατί ήθελε να γράψει το όνομα του γκρουπ στον πίνακα που είχε στο πεζοδρόμιο. Του λέω κι εγώ “Vibes”, οπότε μου προτείνει το “Manhattan Vibes”. Tα υπόλοιπα είναι ιστορία».

“Ηow you doing brother?” ήταν τα πρώτα λόγια που του απηύθυνε ο μεγάλος Wynton Marsalis με την αφροαμερικάνικη προφορά του, όταν συναντήθηκαν για την πρώτη πρόβα των εμφανίσεών τους στο Lincoln Center της Νέας Υόρκης. Η καθιέρωση πια είναι γεγονός. «Δεν είναι καθόλου εύκολο να καθιερωθείς ως μουσικός της τζαζ στη Νέα Υόρκη. Χρειάζεται επιμονή. Δεν ήταν λίγες οι φορές που στις αρχές μετά από κάποια συμμετοχή μου σε μια μπάντα με μεγάλους μουσικούς, έβαζα τα κλάματα, γιατί ένιωθα λίγος. Η φήμη σου απλώνεται από στόμα σε στόμα και αποκτάς κύρος μόνο όταν σε αποδεχθούν μουσικοί μεγάλου βεληνεκούς».

Ο Ραφαηλίδης συμμετέχει στο soundtrack της ταινίας του Μάικλ Μουρ «Καπιταλισμός: Ιστορία ενός έρωτα», συνεχίζει να συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα και όταν παίζει στο φημισμένο Blue Note του Μανχάταν, η ουρά στην είσοδο είναι πολλών μέτρων. «Πριν λίγες ημέρες έπαιξα στο ιστορικό Webster Hall της Νέας Υόρκης με τον Ιταλό σταρ Jovanotti σε μια sold out συναυλία. Εκεί είδα κοπέλες να κλαίνε με λυγμούς στο τελευταίο τραγούδι. Απερίγραπτη στιγμή!».

Το άμεσο μέλλον θα τον βρει να ηχογραφεί καινούργια άλμπουμ, να δημιουργεί τη νέα του μπάντα “Jazz Mediterraneo” και να περιοδεύει στις Ηνωμένες Πολιτείες με τον Jovanotti. «Τα πάντα είναι θέμα ρυθμού. Αρκεί να βρεις εκείνον που ταιριάζει στη δική σου ζωή, ώστε να παραμένεις δημιουργικός».

Φωτό: Αλέξανδρος Λαμπροβασίλης