H επέτειος

Ξέρεις, αύριο κλείνει χρόνος από τη μέρα που ξανα-έπεσα στη Γη… για να παραλλάξω μια φράση από το Μικρό Πρίγκιπα (Saint-Ex.). Είμαι στην άκρη ενός μακρινού ξύλινου διαδρόμου, δεξιά και αριστερά αμμώδεις λόφοι και πού και πού συστάδες βοτάνων. Παίρνω στα χέρια μου μερικά, τρίβοντας τα φύλλα για να τα μυρίσω. Το νησί ήταν αποκομμένο από τη στεριά και σαν ασπίδα την προστάτευε από τον απέραντο ωκεανό. Στην άκρη του διαδρόμου ανοίγεται μπροστά μου μια τεράστια επιμήκης παραλία, όλο άσπρη χονδρή άμμο και χιλιάδες μεγάλα όστρακα που είχε ο ωκεανός χιλιοδουλέψει.

Από μακριά με παρατηρούσε κάποιος ψαράς που ζούσε σε μια παράγκα όλο τον χρόνο στο νησί. Σκύβω και μαζεύω στον σάκο μου όσα περισσότερα όστρακα μπορούσα. Και κάποια βότανα. Η βάρκα της επιστροφής θα με περίμενε σε μισή ώρα. Ήταν Νοέμβριος και όμως ο ήλιος έλαμπε και με ζέσταινε. Κάθισα κάτω στην άμμο που ήταν σαν μια μικρή Σαχάρα. Σε λίγο, κρυμμένη πίσω από ένα θάμνο παρακολούθησα τη βάρκα να φεύγει χωρίς εμένα. Από μακριά ερχόταν στα αυτιά μου το τραγούδι του ψαρά, ήταν ένα νοσταλγικό fado.