Η Μανίνα Ζουμπουλάκη γράφει για όλα αυτά που τρώμε, πίνουμε και κάνουμε τις γιορτές
Όλα είναι φρέσκα, ίσως επειδή έχεις χανγκόβερ – από τρελές εξόδους, αν είσαι τζόβενο, από απανωτά οικογενειακά γεύματα, αν δεν είσαι: όλα σου φαίνονται να αστραποβολούν σε βαθμό πονοκεφάλου (χελλόου; Χανγκόβερ!), παντού αναβοσβήνουν μικρά και μεγάλα γιορταστικά φωτάκια, οι πόλεις/βιτρίνες είναι στολισμένες, όλα είναι φωτισμένα, έχεις ακόμα λεφτά στην τσέπη, μάζεψες κάλτσες-δωράκια, που χρειάζεσαι γιατί σου τρυπάνε οι παλιές, και βιβλία-δωράκια, που επίσης σου χρειάζονται γιατί αλλιώς σαλτάρεις, και μια ωραία μαρμελάδα χειροποίητη, μπορεί μέχρι κι ένα πουλόβερ-δώρο, αν έχεις μεγάλα παιδιά/μικρούς γονείς, που ξοδεύονται για πάρτη σου.
Αυτές τις μέρες έχεις φάει τον Άη Βασίλη τον ίδιο, μαζί με τους τάρανδους και το έλκηθρο. Έχεις κοινωνικοποιηθεί σε βαθμό άριστα δέκα – έκανες συζητήσεις περί Κυριάκου/Μπρέξιτ/Φινλαδικού εκπαιδευτικού συστήματος (άσχετο)/διατροφής/ποδηλασίας/ανισότητας/καιρού, καθώς και περί άλλων 800 ακόμα πιο άσχετων, καρα-χύμα θεμάτων, με ανθρώπους με τους οποίους συζητάς βία μια φορά το χρόνο, ίσως και καμία, αν το φέρεις βαρέως. Έφαγες και ήπιες, άρα συζήτησες παράλληλα ή κάθετα, με κόσμο που σου βγαίνει από τα αυτιά. Υπήρξες μάρτυρας ή ακόμα χειρότερα, εμπλεκόμενος σε καυγάδες, από συζυγικούς και σχεσικούς μέχρι οικογενειακούς, φιλικούς, συγγενικούς και στα-καλά-καθούμενα-ικούς (οι λεγόμενοι άουτ-οβ-δε-μπλου καυγάδες που συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες).
Βασικά, χωρίς να έχεις την πρόθεση, ήπιες τον πως-τον-λέν το ποταμό και τώρα προσπαθείς να τον μεταβολίσεις, μαζί με γαλοπούλα, κατσίκι, σοκολατάκια, βασιλόπιτες, κουραμπιέδες, μελομακάρονα και ό,τι άλλο βρέθηκε μπροστά σου και το χτύπησες, μέρες που ήτανε. Χαζεύεις σαν να φυτεύεσαι λίγο το Ινσταγκραμ/Φέησμπουκ/Τουίτερ/ποδοσφαιρικά/άλλα σάιτ αφηρημένα, ενώ αναρωτιέσαι το ίδιο αφηρημένα, κατά πόσον σε χωνεύουν οι συγγενείς και φίλοι σου, και μήπως δεν σε κόφτει καθόλου τελικά, σε χωνεύουν ή όχι. Μήπως δεν τους πολύ-χωνεύεις εσύ, ή μήπως έχεις πάθει απλώς οβερντόουζ συγγενικότητας και φιλικότητας, και θέλεις επιτέλους την ησυχία σου, επειδή είσαι μονόχνοτο άτομο στο βάθος και με μια μουντρουχίαση στο ακόμα πιο βάθος. Ή μήπως έχεις απλώς πονοκέφαλο.
Η χρονιά είναι καινούργια όμως, ή ωστόσο, και σε κάνει να αισθάνεσαι μια ανάταση ξαφνικά – εκτός από ανακούφιση, που ξεμπέρδεψες με τις υποχρεώσεις, τουλάχιστον τις οικογενειακές και κοινωνικές. Κανένας δεν μπορεί να σου καταλογίσει μονοχνοτίαση, ή αντικοινωνική συμπεριφορά, ή ότι δεν είσαι καλός συγγενής (που δεν είσαι, αλλά είναι αργά τώρα, δε θα σκάσεις και γι αυτό, όποιος πρόλαβε τον κύριον οίδε). Επίσης, δεν σε κόφτει ιδιαίτερα, τι σου καταλογίζει ο Α ή ο Β, ή οποιοσδήποτε της αλφαβήτας - αποφασίζεις, εδώ και τώρα, να ξεκινήσεις την νέα χρονιά με την φρέσκια αντίληψη που μόλις σου κατέβηκε στην κεφάλα: θα κάνεις ό,τι θέλεις, και δεν θα δίνεις λογαριασμό σε κανέναν. Ναι. Έτσι. Ναι. Μάλιστα.
Η αντίληψη αυτή ήτανε φρέσκια και πέρυσι, και πρόπερσι, και τα τελευταία 50 χρόνια που την ξεσκονίζω και την επαναφέρω τέτοια εποχή, ίσως κι εσύ το ίδιο… αλλά μέσα από τα φωτάκια-ψείρες, τα λαμπιόνια-βροχή, τις διακοσμήσεις-φάτνες, τα στολίδια-κουκουνάρες, τους Αγιοβασίληδες στα μπαλκόνια και τα εορταστικά γκλαν-γκλαν από παντού… κυρίως μέσα από το ΤΡΕΛΟ χανγκόβερ…. Τόσο εγώ όσο (ίσως) κι εσύ, την βλέπουμε φρεσκαδούρα. Και ξεκινάμε την Νέα Χρονιά με αισιοδοξία, σαν να μην μας έχει ξανα-τύχει ποτέ τέτοιο μπερεκέτι. Και μπράβο μας.
