Αυτή την Κυριακή η Ελένη Σταματούκου γράφει για τις στάσεις, τις αναμονές, τα λεωφορεία και τους επιβάτες, για περιστέρια που αρνούνται να φύγουν από τις πολυκατοικίες του κέντρου, για τα γραφεία τις μέρες των γιορτών, για φωτογραφίες από το Βιετνάμ και ταινίες που έχουν αίσιο τέλος.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Παρασκευή πρωί, στάση «Καμάρα». Το λεωφορείο θα αργήσει να έρθει. Η στάση έχει γεμίσει κόσμο, βαλίτσες και τσάντες σούπερ-μάρκετ. Η Θεσσαλονίκη πηγαίνει για δουλειάκαι φεύγει για διακοπές. Τα αρχαία στη Βενιζέλου θα φύγουν, το αποφάσισε το ΚΑΣ. Τα λεωφορεία πηγαινοέρχονται και οι άνθρωποι μέσα τους στοιβάζονται, παραπονιούνται, φωνάζουν και βρίζουν ο ένας τον άλλον. Δε θέλω να μπω ξανά σε λεωφορείο, θα περιμένω το μετρό.
Στην υγειονομική υπηρεσία. «Ήρθα να κάνω μια καταγγελία για ένα διαμέρισμα το οποίο έχει γεμίσει περιστέρια», λέω σε μια υπάλληλο. «Τα περιστέρια είναι οικόσιτα;», με ρωτάει εκείνη. «Όχι, έχουν κάνει ‘’κατάληψη’’», της απαντάω και αρχίζει ένας σουρεάλ διάλογος. «Πότε θα γίνει καθαρισμός του χώρου;», ρωτάω την υπάλληλο, η οποία μου απαντάει με ένα ειλικρινές «δε ξέρω».
Επιστροφή σε μια άλλη στάση, να περιμένουμε ένα αργοπορημένο(;) λεωφορείο, το οποίο καταφθάνει παραδόξως στην ώρα του, αλλά οι επιβάτες του έχουν κολλήσει ο ένας πάνω στον άλλον και όχι δεν είναι από αγάπη, αλλά από έλλειψη περισσότερων δρομολογίων και οχημάτων είναι. Εκνευρισμός, ποδοπατήματα, σπρωξίματα και γκρίνια. Δίπλα μου στέκεται μια γυναίκα μαζί με τη μικρή της κόρη, που φοράει μια στέκα, που πάνω της κρέμονται δυο χριστουγεννιάτικα έλατα. Η μικρή μιλάει για τον Άγιο Βασίλη και τα δώρα που θα της φέρει. Θέλω να της πω ότι δεν υπάρχει Άγιος Βασίλης, αλλά δεν το κάνω.Tι φταίει το παιδί για την κατάσταση στον ΟΑΣΘ.
Στο γραφείο. Βαριέμαι να δουλέψω. Παρατηρώ τους συναδέλφους μου. Το οικονομικό τμήμα αυτή την περίοδο του χρόνου τραβάει τα πιο πολλά ζόρια. Τρέχουν πανικόβλητοι κουβαλώντας πακέτα και χαρτιά για υπογραφές. Ο Κώστας φοράει τις κάλτσεςπου του πήρα δώρο για τις γιορτές. Τα τηλέφωνα δεν έχουν σταματήσει να χτυπάνε, όπως και τα πληκτρολόγια των υπολογιστών. Σκέφτομαι ότι σε άλλες εποχές θα άκουγες μόνο τον ήχο των γραφομηχανών και των μικρών ‘’κραδασμών’’ από τα στυλό και τα μολύβια πάνω στο χαρτί. Στο τέλος της ημέρας, κάποιοι εύχονται καλές γιορτές γιατί φεύγουν για διακοπές.
Σάββατο πρωί. Μιλάμε με τον Σταύρο στο τηλέφωνο, πάει Βουλγαρία με φίλους και ψάχνουν να βρουν εισιτήρια με το λεωφορείο. Το ταξίδι με το ενοικιαζόμενο αμάξι ακυρώθηκε τελευταία στιγμή. Γελάω. Ο Θωμάς, μου γράφει ότι είναι ακόμα στο νησί κι είναι 21 Δεκεμβρίου, η πιο μεγάλη νύχτα του χρόνου. Φοράω ένα μπουφάν πάνω από τις πιτζάμες μου και πάω στο καφέ της γειτονιάς. Για τους NewYorkTimesπου είναι κρεμασμένοι στον τοίχο του καφέ, είναι ακόμα καλοκαίρι. Πίσω στο σπίτι. Κόβω τη φωτογραφία που μού χάρισε η Στέλλα, την τράβηξε σε ένα ταξίδι της στο Βιετνάμ πέρυσι τον Αύγουστο.Την βάζω σε ένα κάδρο και ψάχνω να βρω σε ποιό σημείο του τοίχου θα την κρεμάσω. Την ακουμπάω στο πάτωμα και απλά την κοιτάζω. Ένα ζευγάρι κάθεται αγκαλιασμένο σε έναν καναπέ. Στο χαμηλό τραπέζι που βρίσκεται ακριβώς μπροστά τους, φλυτζάνια του καφέ, ποτήρια και χαρτοπετσέτες δημιουργούν ένα μικρό χάος. Εκείνοι όμως χωρίς καν να κοιτάζονται, παραμένουν ήρεμοι σχεδόν σε νιρβάνα, αισθάνονται ασφαλείς μαζί.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
8°
