Η Μανίνα Ζουμπουλάκη σχολιάζει τι συμβαίνει εντός και εκτός πισίνας κατά τη διάρκεια αγώνων κολύμβησης.
(Αν τα παιδιά είναι ξένα, καθόλου δεν μας κόφτει, παίρνουμε το καπελάκι μας και φεύγουμε. Αν είναι δικά μας, φαίνεται επειδή κρατάμε καφέδες. Και τσαντάρες, από τις οποίες ξεχειλίζουν πετσετο-ειδή… )
Η μπάλα, το ποδόσφαιρο σε ημι-αγωνιστικό επίπεδο και όταν αγωνίζονται τα παιδιά σου, έχει ένα στοιχείο φάνκι: μπαμπάδες σε έξαλλη κατάσταση, σκαρφαλωμένοι στα κάγκελα του γηπέδου ουρλιάζουν «Σκισ' τον, Δημητράκη! Φάτονα ντο μπαγλαμά! Χτύπα ρε, μη κωλώνεις, διέλυσέ τονα σου λέω, ντο φλώρο!»
Σε αγώνες κολύμβησης που γίνονται σε πισίνα, λείπει το φάνκι στοιχείο. Οι μαμάδες είναι όσες και οι μπαμπάδες οι γιαγιάδες και οι παππούδες, τα κοριτσάκια που (δι)αγωνίζονται, στην περίπτωση της συγχρονικής κολύμβησης, ζουζουνίζουν γύρω από την πισίνα και μέσα στην πισίνα ενώ οι γονείς και λοιποί συγγενείς δεν έχουν τη δυνατότητα, από τις κερκίδες, να ακουστούν από τα παιδιά τους που βρίσκονται διακόσια μέτρα μακρά ή/και μέσα στο νερό. Οπότε τα πράγματα είναι πολιτισμένα: γονείς και συγγενείς φωνάζουν στα κινητά τους, αναμεταδίδοντας τις εξελίξεις σε άλλους συγγενείς που δεν είχαν τη λαμπρή ευκαιρία να παραβρεθούν. Όταν σκαλώνουν στα κάγκελα, είναι για να διακρίνουν το παιδί τους (που μπορεί να είναι οποιοδήποτε παιδί, μια και όλα φοράνε ίδια μαγιό και σκουφάκια μπάνιου), για τα τραβήξουν φωτογραφίες ή βίντεο με τα κινητά, ή για να φωνάξουν στα παιδιά τους «Καλά τα πας, Μυρσίνη, μην απελπίζεσαι, ΜΗΝ, ΜΗΝ λέω, ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ, ΚΙ ΑΛΛΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ ΗΠΙΑΝΕ ΝΕΡΟ!». Οι αγώνες κρατάνε ΩΡΕΣ, μακραίνουν τα γένια σου στις κερκίδες, μέχρι να φύγεις είσαι ο Rip Van Wrinkle*, πεινάς, διψάς, πιάνεσαι, αλλά αυτά έχει η πισίνα, σόρι, η οικογένεια. Τα παιδιά σου μπαινοβγαίνουν στην πισίνα και δοκιμάζονται σε όλα τα γνωστά είδη κολυμπιού, ακόμα και σε άγνωστα είδη (το «μπλέντερ», ή μάλλον το «εγκ-μπίτερ» κ.ά.). Οι θεατές γύρω σου, εκτός από τους κλασσικούς που φυτεύονται στις κερκίδες ήσυχα ήσυχα, είναι οι εξής:
1. Μαμάδες, αλλά κυρίως γιαγιάδες, που κατεβαίνουν στα κάγκελα μπροστά, μασκάροντας την πισίνα από τις κερκίδες χωρίς κανένα δισταγμό. Οι γιαγιάδες δεν ακούνε Χριστό και φωνάζουν στη διαπασών στα εγγόνια τους ενώ αυτά κολυμπάνε, «ΙΟΛΗ, ΝΤΥΣΟΥ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΘΑ ΚΡΥΩΣΕΙΣ!»
2. Μπαμπάδες που επίσης στέκονται μπροστά στη μούρη σου και γυρίζουν βίντεο, και κάποιοι με τριπόδι, αδίστακτοι, που τραβάνε καλλιτεχνικές φωτογραφίες
3. Μαμάδες, μπαμπάδες, γιαγιάδες και παππούδες που δεν παλουκώνονται σε ένα μέρος αλλά περνάνε και ξαναπερνάνε κάτω από τη μύτη σου, ακριβώς τη στιγμή που το παιδί σου κάνει βουτιά
4. Αδερφάκια μικρότερα ή πιο ηλίθια που χοροπηδάνε, χτυπάνε παλαμάκια, ουρλιάζουν, κλαίνε και οδύρονται αδιακρίτως, ή βήχουν/παίζουν κυνηγητό πάνω από τον καφέ σου
5. Άνθρωποι που τρώνε τσιπς από συσκευασίες-Κινγκ-Κονγκ, κάνοντας ΧΡΑΤΣΑ ΧΡΑΤΣΑ, επί ώρες.
6. Σκουπίδια πάρα πολλά, και σκουπιδοτενεκέδες που βογγάνε στην πλαστικούρα
Κατά καιρούς ανακοινώνονται διάφορα που τα πιάνεις ως αντήχηση, αόριστα, σαν να σου μιλάει ο Ντέιβιντ Μπάουι, και δεν έχεις ιδέα τι γίνεται. Κάποιος φωνάζει σε μια γιαγιά «Κάντε στην άκρη μαντάμ!» και η γιαγιά απαντάει «Ου να μου χαθείς, ανόητε!», λες και παίζει την Τσαγανέα σε ταινία της Φίνος. Προσπαθείς να εστιάσεις στο σπλάχνο σου που κολυμπάει πεταλούδα μισό χιλιόμετρο μακριά στην άλλη άκρη της πισίνας, αλλά το βλέμμα σου πλανάται, μια κι έχει το χούι. Οι αγώνες ξεκίνησαν στις 8.00 πμ και κοντεύει 2.00 μμ, ούτε κατάλαβες πώς πέρασε ο μήνας, όπου να 'ναι το παιδί σου πάει φαντάρος κι εσύ βασικά ονειρεύεσαι ότι αράζεις πάνω σε ένα πορτοκαλί σωσίβιο, είσαι στη Φλόριντα και πλέεις κάτω από κοκοφοίνικες με ερωδιούς και τα άλλα πουλιά με τα πεταχτά γόνατα που δεν είναι πελεκάνοι… Γιατί παρόλο που σκας από περηφάνια για το σπλάχνο σου, βλέπεις οράματα από την πισινίλα, και καλά κάνεις – είναι ο μόνος τρόπος να ανταπεξέλθεις ...
*Rip Van Wrinkle, ήρωας της ιστορίας που έγραψε ο Washington Irving, ο οποίος (ήρωας) κοιμήθηκε επί 20 χρόνια και ξύπνησε με δύο μέτρα γένια.
8°
