Life

Ο Γλάρος

Ιστορίες με διαφορετικό τέλος

Μίκα Σύμπουρα
ΤΕΥΧΟΣ 725
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Η Μίκα Σύμπουρα γράφει ιστορίες με διαφορετικό τέλος.

Ο γλάρος με την εξαρθρωμένη φτερούγα πήγαινε κι ερχόταν στο μικρό παραλιάκι που ήταν πίσω από το Κέντρο περιμένοντας εμένα να του φέρω λίγη τροφή. Η τροφή του ήταν ιχθυοτροφές που μια φίλη είχε στο εργαστήριο για τα πειράματά της. Ήταν μικρό, λέγανε, γεννημένο την άνοιξη, και μέσα στο καλοκαίρι τα κατάφερνε με μια φτερούγα. Καθώς όμως φθινοπώριαζε κινδύνευε να του τη σπάσει καμιά θύελλα ή να μη βρίσκει τροφή στην παραλία. Όσο για το πού έμενε, οι γλάροι φωλιάζουν σε βραχονησίδες ή και σε απόμακρα βράχια. Ο δικός μας είχαμε φανταστεί σενάρια για το πού έμενε, ίσως στο πευκοδάσος παραπάνω από την ακτή, ίσως στα βράχια. Πώς έτρωγε; Ίσως το φρόντιζαν κάποιοι σύντροφοι γλάροι, ίσως και να περίμενε μόνο εμάς. Είχα διαβάσει ότι τα θαλασσοπούλια πίνουν νερό θαλασσινό και το αφαλατώνουν με τη βοήθεια κάποιων αδένων. Καλού κακού όμως του έριχνα και λίγο γλυκό νερό σε μια βραχολιμνούλα.

Καθώς περνούσε ο καιρός σκεφτήκαμε να οργανώσουμε μια σύλληψη του γλάρου και να τον πάμε για φροντίδα στο ΑΝΙΜΑ. Λάβαμε οδηγίες οι οποίες ήταν να ρίξουμε μια κουβέρτα ή πανί ώστε να μη βλέπει για να το μεταφέρουμε. Γίναμε μια μικρή ομάδα κάποιο φθινοπωρινό μεσημέρι με σκοπό να πιάσουμε τον γλάρο για το δικό του καλό. Όμως ο γλάρος δεν ήθελε με τίποτα να συλληφθεί. Καθώς θαλασσοπούλι, μας ξέφευγε μπαίνοντας στο νερό, και πλέοντας με τη δύναμη του νερού σαν βαρκούλα, έφευγε στα ανοιχτά. Κάποιοι προσπάθησαν να τον πλησιάσουν μπαίνοντας με ανεβασμένα ρούχα μέχρι το γόνατο στο νερό και πετώντας διάφορα πράγματα για να τον προσελκύσουν. Είχαμε πάρει μαζί μας και ένα κλουβί μεταφοράς για γάτες αν τα καταφέρναμε, τι ντροπή για ένα γλάρο! Όμως τίποτα, ο γλάρος είχε στρίψει για άλλη παραλία και θα ξαναγυρνούσε το απόγευμα. Πέρασε ο καιρός και δεν ξαναείδαμε τον γλάρο μας, μέχρι που κάποια στιγμή μέσα στον χειμώνα είδα έναν γλάρο στο δασάκι, νεκρό. Πολλά τα σενάρια: μπορεί να μην ήταν αυτός καθώς η φτερούγα του έμοιαζε εντάξει, μπορεί να ήταν αυτός και να τον πυροβόλησε κυνηγός. Ό,τι και να ήταν, σταμάτησα να πηγαίνω στην παραλία για διάλειμμα από τη δουλειά.

Είχαν περάσει τρία χρόνια από τότε, μέχρι που μια μέρα καθώς γυμναζόμουν είδα την εικόνα ενός γλάρου μέσα από τα τζάμια να κάθεται έξω στα κάγκελα του γυμναστηρίου. Πλησίασα το τζάμι και ήταν πραγματικός. Πρώτη φορά με χώριζε μόνο ένα τζάμι από το σύμβολο της ελευθερίας και της άγριας φύσης. Λέτε να είναι αυτός και να ήρθε από ευγνωμοσύνη; Οι γλάροι έχουν μεγάλες αντοχές και μεγάλες ικανότητες αυτο-ίασης, οι δε πτητικές τους ικανότητες αποτελούν υπόδειγμα αεροδυναμικής. Λένε για ένα γλάρο που συνόδευε πάντα στην βάρκα του έναν ψαρά που ανέταξε τη φτερούγα του που είχε σπάσει στο πέταγμα!

Ποτέ δεν θα μάθω με βεβαιότητα ποια είναι η αλήθεια. Δεν υπάρχει μία αλήθεια, μου έμαθε ο γλάρος μου...