Η Δέσποινα Κουτσομητροπούλου βάζει στόχους για το 2020.
Έχω ανοιχτούς λογαριασμούς με το 2019. Δεν μου χρωστάει, του χρωστάω. Κι αυτό είναι θέμα. Χρωστάω και σε ένα έτος. Σε τέσσερις αριθμούς. Ο χρόνος τρέχει. 2020. Έρχεται, με πολλά «ε». Ασύλληπτο. Όταν δηλώνεις ημερομηνία γέννησης στο ίντερνετ, κάνοντας ας πούμε μια εγγραφή κάπου, βγαίνουν αυτόματα ημερομηνίες-κουτουλιές, όπως 2004 ή 2003, 1999, κι εσύ κατακαημένο κατεβαίνεις και κατεβαίνεις μέχρι να φτάσεις στα γενέθλιά σου. Κλάμα.
Μπορεί ο υπέροχα καλοκαιρινός Νοέμβριος να μπέρδεψε τα πράγματα, αλλά κανείς δεν ξεγελιέται. Μπροστά, να εκεί, εκεί, βρίσκεται ο Δεκέμβριος. Καλώδια, φωτάκια, αγιοβασίληδες, χριστουγεννιάτικα δένδρα. Τάρανδοι, αγαπημένο είδος, ελαφάκια φουσκωτά και η πισίνα πιο κει. O τάρανδος είναι το φλαμίνγκο του χειμώνα. Ο ήλιος καίει ακόμα, οι πανάδες καραδοκούν. Βρέξει, χιονίσει, το spf στην τσάντα. Όπως η τερακότα το καλοκαίρι. Αυτή η καλοκαιρινή εσάνς του Νοεμβρίου προκάλεσε κόκο-μπλόκο στην γκαρνταρόμπα μου. Το καρό παλτό μου, πότε θα το φορέσω;
Στους λογαριασμούς, λοιπόν. Το κάπνισμα κόπηκε μαχαίρι μια αυγουστιάτικη μέρα. Φέτος το καλοκαίρι. Κατά διαστήματα και υπό την πίεση του στρες, γυροφέρνει στο μυαλό η ιδέα, αλλά jamais των ζαμών. Είναι διάλεκτος, δική μου εφεύρεση για να δώσω έμφαση. Το πήρα απόφαση. Ακόμα κι όταν οι βελζεβούληδες βγαίνουν παρεάκια έξω για να καπνίσουν τα ηλεκτρονικά. Αντέχω. Δεν τους δίνω σημασία, αλλά ούτε και τους λέω, κόψτε το, το ρημάδι και τέτοια διδακτικά. Είναι δικό τους θέμα. Αφού βγαίνουν στα πεζοδρόμια ή κατεβαίνουν τους ορόφους και δεν ατμίζουν πάνω μου. Μόνο αυτό μου έλειπε, να κάνω τρέκινγκ για να βγω να καπνίσω.
Πήρα τα ρίσκα μου μια μέρα. Φόρεσα πλεκτή ζακέτα. Και βγήκα. Και μέσα στο μετρό, αγκαλιά με τους υπόλοιπους συμπολίτες μου, ήταν μεσημέρι, είχε σηκωθεί ψηλά ο ήλιος. κατάλαβα ότι αυτή η κίνηση ήταν ανόητη. Ποια ζακέτα; Είσαι ηλίθια; Την πλεκτή, χοντρή, μαύρη ζακέτα; Έμεινα με το πουκαμισάκι.
Να ονειρεύομαι χιόνια στο καμπαναριό. Θέλω να αγοράσω ένα ροζ οπάλ ανκορά πουλόβερ. Και καμιά μποτούλα. Τρελή είσαι; Τα απαλά μου πουλοβεράκια και τα μάλλινα πλεκτά παντελόνια μου με κοιτάζουν και τα κοιτάζω. Να τα βάλω πού; Στο Κλόστερς της Ελβετίας, εκεί όπου κόβει βόλτες με το έλκηθρο ο βασιλιάς της Σουηδίας; Το πολύ να πάω να στηθώ κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο που φωταγώγησε η Φουρέιρα.
Και μιας και ανάφερα το έλκηθρο και πως δεν πρόκειται να δω έλκηθρο φέτος, ούτε για δείγμα, όπως και κάθε άλλη χρονιά, μου ήρθε στο νου η ζυγαριά. Έσβησα από τους ανοιχτούς λογαριασμούς το τσιγάρο. Έχουμε και λέμε, πόσα κιλά; Τόσα. Το αφήνω; Όχι, δεν το αφήνεις. Πέρυσι είχαμε πει ότι θα χάσεις καμιά δεκαριά. Πού βρισκόμαστε φέτος; Στα ίδια, απαντά ο άλλος μου εαυτός. Άρα στα new year resolutions, βάζουμε για αρχή πέντε κιλά μείον. Το «ράβεις», Σούζι. Πρόκειται για τη γνωστή Σούζι που και τρώει και ψεύδεται. Α, ναι, συμπληρώνω στους λογαριασμούς που δεν κλείνουν και τη λέξη με 11 γράμματα. «Γυμναστήριο». Θα βρεθεί χρόνος, κάπου ανάμεσα στις ογδόντα δραστηριότητες των παιδιών. Είναι θέμα θέλησης, του τύπου δώσε πόνο.
Έχουμε κλείσει με το τσιγάρο, στα κιλά θα τα βρούμε. Τι άλλο μένει; Πολλά. Ο καθένας έχει τους δικούς του ανοιχτούς λογαριασμούς. Θυελλώδεις έρωτες, νερόβραστες σχέσεις, αβάσταχτα χρέη, καημούς, βαρεμάρες, χαζομάρες και πίκρες και πέντε-έξι βιβλία που έχεις υποσχεθεί στον εαυτό σου πως θα τα διαβάσεις. Και άλλα τόσα πράγματα, που έχεις ορκιστεί πως θα τα κάνεις. Θα ανανεώσεις όλους τους όρκους σου και φέτος! Στη χρονιά με τα δύο 2 και τα 2 μηδέν. Τουλάχιστον έρχεται ισοπαλία.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
4°
