Η Ελένη Σταματούκου γράφει για τον Αλφρεντ Χίτσκοκ, για τους περιστεριώνες της Καππαδοκίας και της Τήνου, για τους υπό εξαφάνιση περιστεράδες και την αδιαφορία των ανθρώπων.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Η οικογένειά μου από τη μεριά της μητέρας μου έχει ρίζες από τη Σμύρνη και την Καππαδοκία. Ο προπάππους μου ο Πασχάλης, ο Πασχάλ Αγάς όπως τον προσφωνούσαν οι Τούρκοι φίλοι του, ήταν ένας από τους πιο φημισμένους χτίστες περιστεριώνων του Urgup (το Προκόπι στα ελληνικά). Το Προκόπι φημίζεται για τους περίτεχνους περιστεριώνες του, που όμοιούς του έχω δει μόνο στην Τήνο. Οι παππούδες από τη Σμύρνη ήταν καπνέμποροι, ήρθαν στην Ελλάδα μετά την καταστροφή της πόλης, ενώ οι άλλοι από την Καππαδοκία ήρθαν με την ανταλλαγή των πληθυσμών. Δύσκολα χρόνια.
Ο αδελφός του πατέρα μου είχε στην ταράτσα του σπιτιού μας στη Χαλκίδα έναν περιστεριώνα φτιαγμένο από ελενίτ, που δε θύμιζε σε τίποτα την τέχνη του προπάππου μου. Τα απογεύματα ανέβαινε στην ταράτσα και τα άφηνε να πετάνε ελεύθερα ανάμεσα στις κεραίες των άλλων πολυκατοικιών. Εκείνα «βουτούσαν» στον αέρα, κάποια δραπέτευαν, όσα όμως επέστρεφαν τα κλείδωνε μέσα στη «φωλιά» τους και ύστερα έγδερνε με βία το δάπεδο για να το καθαρίσει από τις κουτσουλιές τους. Δεν ξέρω ακόμα πόσοι εκτροφείς περιστεριών υπάρχουν. Θυμάμαι ένα παλιό ντοκιμαντέρ του ελληνικού Vice, το 2015, για τους περιστεράδες της Αθήνας, οι οποίοι μαζεύονταν στον Κορυδαλλό και συνέκριναν τα κόλπα και το πέταγμα των οικόσιτων πτηνών τους.
Τα περιστέρια πολλοί τα σιχαίνονται, ενώ άλλοι τα αγαπάνε. Θυμάμαι τους τίτλους αρχής της τηλεοπτικής σειράς «Η Λάμψη» του Νίκου Φώσκολου, όπου όλοι οι πρωταγωνιστές πιασμένοι χέρι-χέρι προχωρούσαν σε μια πλατεία, ενώ σε πρώτο πλάνο πετούσαν περιστέρια. Στο τέλος, τα πουλιά είχαν «σκαρφαλώσει» στα χέρια της Βίρνα Δράκου, που την υποδυόταν η Κάτια Δανδουλάκη, ενώ μια μελό μουσική συνόδευε κάθε σκηνή. Η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή με πήγαινε στην πλατεία του Αγίου Νικολάου στη Χαλκίδα, για να ταΐσουμε τα περιστέρια. Αγοράζαμε στάρι από έναν πλανόδιο πωλητή και το ρίχναμε στο έδαφος κοντά στα πόδια μας για να μας πλησιάσουν τα πουλιά. Ύστερα όταν μεγάλωσα αρκετά, ο πατέρας μου με έβαλε να δω στο βίντεο την ταινία «Τα πουλιά» του αγαπημένου του σκηνοθέτη, Άλφρεντ Χίτσκοκ, ο οποίος πάντα εμφανιζόταν σε όλες του τις ταινίες.
Εδώ και 2,5 χρόνια έχω έναν περίεργο συγκάτοικο στην πολυκατοικία που μένω. Δυστυχώς δεν είναι ο Χίτσκοκ. Σε ένα διαμέρισμα έχουν «μετακομίσει» περιστέρια. Οι ένοικοι της πολυκατοικίας έχουν διαμαρτυρηθεί για την κατάσταση, αλλά οι ιδιοκτήτης του αγνοείται. Κάποιοι προσπαθούν να κυνηγήσουν την υπόθεση, κάποιοι τα παράτησαν, ενώ άλλοι απλά αδιαφορούν. Πριν μερικές μέρες έγινε διάρρηξη στο συγκεκριμένο διαμέρισμα. Το 100 απλά ήρθε και κατέγραψε το περιστατικό. Η Ασφάλεια συμβούλεψε ότι πρέπει να γίνει καταγγελία από τον ιδιοκτήτη για να έρθει περιπολικό και να συλλάβει τους ενόχους σε αληθινό χρόνο, η διαφορά όμως είναι ότι το έγκλημα έχει ήδη διαπραχθεί. Ο αξιωματικός στο αστυνομικό τμήμα έκανε ξεκάθαρο ότι δεν είναι ευθύνη της υπηρεσίας του η διάρρηξη για αυτό πρέπει να ειδοποιηθεί η Ασφάλεια, για την εγκαταλελειμμένη κατοικία πρέπει να ειδοποιηθεί ο Δήμος ενώ όσον αφορά την εστία μόλυνσης πρέπει να ειδοποιηθεί η Υγειονομική Υπηρεσία.
Τα περιστέρια είναι ακόμα εκεί και το διαμέρισμα παραμένει ανασφάλιστο. Σκέφτομαι ότι σε αυτή τη χώρα εδώ και 10+ χρόνια αφήνουμε ανθρώπους να αργοπεθαίνουν στα πεζοδρόμια, στα κλειστά κέντρα της δήθεν φιλοξενίας και πόσα άλλα, σιγά μη νοιαστούμε για έναν «περιστεριώνα» σε μια πολυκατοικία στο κέντρο της πόλης. «Όμορφοι» άνθρωποι, όμορφα καίγονται.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
7°
