Για έναν καφέ στην πλατεία

Kαθόμαστε για καφέ ένα ασυνήθιστο πρωινό, κυριακάτικο, η πλατεία έρημη. Έρχεται και κάθεται στο διπλανό τραπέζι, φοράει κοστούμι και κρατάει την εφημερίδα του. Tο γκαρσόνι περιφέρεται, κάποιους σερβίρει, κάποιους όχι, εκείνος παραγγέλνει έναν καφέ και το γκαρσόνι φεύγει χωρίς απάντηση, μια φωνή σκίζει την πρωινή ησυχία «δεν σερβίρουμε, δεν θέλω γέρους στο μαγαζί» σαν ριπή ανέμου, και το γκαρσόνι είπε διστακτικά «δεν μπορώ να σας σερβίρω» και κάτι άλλο που δεν ακούσαμε, εκείνος σηκώθηκε με την αστάθεια της ηλικίας και της ντροπής, κοίταξε γύρω, εμείς κοιτάξαμε αλλού, θυμήθηκα τις φορές που οι ηλικιωμένοι με εκνευρίζουν, τις φορές που χάνω το μετρό γιατί καθυστερεί ένας παππούς που δεν βλέπει καλά τα κέρματα, στην ουρά του σούπερ μάρκετ, στην Πατησίων να στρίβουν αργά χωρίς φλας, στις ουρές των ταμείων να ρωτάνε το ίδιο πράγμα. Kαι μέσα σε όλα αυτά να ξεδιπλώνεται με ταχύτητα ένας σκοτεινός διάδρομος, το μέλλον, με αδύνατη όραση, δυσκίνητο, δύσθυμο τα πρωινά, με χαμένη ακοή.

Kαι αυτός ο ηλικιωμένος που απομακρύνεται ταραγμένος χάνει το βήμα του ταπεινωμένος και πέφτει στο πεζοδρόμιο. Να είναι το δικό μου μέλλον;