Ακόμα και τώρα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να σηκωθώ και να πάω σχολείο.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
32 Αυγούστου, οι φίλαθλοι είναι παραδομένοι στον πυρετό του mundobasket, ο Μπογδάνος μόνος του παραμιλάει για vegan λεσβίες, στα κοινωνικά δίκτυα κράζουν τη νέα ταινία του Γαβρά χωρίς καν να την έχουν δει, τα σχολεία άνοιξαν και οι υπόλοιποι επέστρεψαν ακούσια στις δουλειές τους. Το καλοκαίρι τελείωσε. «Μας τελείωσε», μου είπε μια φίλη για τη σχέση της με τον πρώην σύντροφό της. Κάθε τέλος μια καινούργια αρχή, μόνο η βλακεία παραμένει ατελειώτη.
Κάθομαι σε ένα καφέ, απέναντί μου η θάλασσα και οι συνταξιούχοι που απολαμβάνουν το πρωινό τους καφέ, όχι πια διαβάζοντας εφημερίδες, αλλά κρατώντας τα κινητά τους. Υπάρχουν ακόμα συνταξιούχοι, νόμιζα ότι ήταν είδος υπό εξαφάνιση. Δυο γυναίκες κάθονται στο διπλανό τραπέζι και μιλάνε για τα σχολικά είδη που πρέπει να αγοράσουν για τα παιδιά τους και για τα φροντιστήρια που πρέπει να πληρώσουν. Θυμάμαι στην αμερικάνικη τηλεόραση διαφήμιζαν αλεξίσφαιρες σχολικές τσάντες για τη νέα σχολική χρονιά. Ευτυχώς εδώ οι μόνες σχολικές τσάντες οι οποίες είναι ανάρπαστες, είναι αυτές με τον Κάπτεν Αμέρικα και την Πέπα, μου διαφεύγουν οι άλλοι παιδικοί ήρωες.
Το απόγευμα, περπατάμε δίπλα στη θάλασσα. Κάτι πιτσιρίκια μαζεύουν μες στις χούφτες τους άμμο. Μετράνε αντίστροφα από το 5 έως το 1 και πριν ακουστεί ο τελικός αριθμός εκείνα πετάνε την άμμο ψηλά, η άμμος πέφτει στα μαλλιά τους και στο πρόσωπό τους και λύνονται στα γέλια, γελάω και εγώ μαζί τους. Μια μητέρα αντιλαμβάνεται το παιχνίδι με την άμμο και αρχίζει να φωνάζει στα παιδιά, βγάζοντας επιφωνήματα σε α και ω και «απειλές» του τύπου «θα σε σκοτώσω». Ποιός είδε τον «Ηρώδη» και δεν τον φοβήθηκε.
Ακόμα και τώρα βλέπω εφιάλτες ότι πρέπει να σηκωθώ και να πάω σχολείο. Ο εφιάλτης του σχολείου, μέχρι και σήμερα παραμένει ζοφερός. Ίσως βέβαια φταίει και η πρόσφατη κατά μέτωπον συνάντηση με τη φιλόλογό μου, η οποία ήταν ένθερμη ψηφοφόρος του παλιού ΠΑΣΟΚ, του ορθόδοξου. Ποτέ μου δεν τη συμπάθησα. Ήταν στριφνή και χωρίς συναισθηματική νοημοσύνη. Τώρα βέβαια ο εφιάλτης του σχολείου έχει αντικατασταθεί με άλλους εφιάλτες. Προτιμώ εκείνο του σχολείου. Και όσο τα παιδιά προετοιμάζονται για τη νέα σχολική χρονιά, οι ενήλικοι κάθε χρόνο τέτοια εποχή βάζουν στόχους για τη «νέα χρονιά», λες και γίνεται μια μικρή επανεκκίνηση μέσα μας. Μια γνωστή μου απαριθμεί τους στόχος της, θέλει να βρει ένα σπίτι σε καλή τιμή για να νοικιάσει, να κάνει πολλά ταξίδια, να πάρει αύξηση και να βρει έναν παράφορο έρωτα. Εγώ κοιτάζω τον κόσμο γύρω μου. Παρέες ανδρών και γυναικών πίνουν χρωματιστά και διάφανα ποτά. Δε χορεύουν -κανείς δε χορεύει πια- παρά μόνο στέκονται ακίνητοι και μιλάνε μάλλον κι αυτοί για τους στόχους της νέας χρονιάς. Γυμναστήρια, ταξίδια, λεφτά, έρωτες, κινητά και ακίνητα, γατιά, σκυλιά, παιδιά, «μοντέλα ζωής» ξεχωριστά για τον καθένα. Εγώ απλά σκέφτομαι ότι θέλω να περνάω καλά.
