Η μεγάλη γήρανση του πληθυσμού μόνον αρνητικά μπορεί να έχει και κανένα θετικό. Πώς θα προχωρήσει μια οικονομία γερασμένων ανθρώπων όταν η γήρανση του πληθυσμού συνδέεται με συντηρητική σκέψη, με νοοτροπία στασιμότητας, με παγωμένη κοινωνική σκέψη με μειωμένη δυνατότητα για καινοτομία;
Όλες οι επιστημονικές και καλλιτεχνικές πρωτοπορίες, εφευρέσεις που πήγαν το επίπεδο ζωής μας μπροστά έγιναν από πολύ νέα ιδιοφυή μυαλά. Όλοι οι τεράστιοι μαθηματικοί της ιστορίας έκαναν το κύριο έργο τους σε ηλικία μέχρι 30 ετών το πολύ. Επίσης η παράταση ζωής και η κυριαρχία ηλικιωμένων είναι μαύρα μαντάτα για τον πλανήτη και το περιβάλλον. Όσο παρατείνεται η ζωή του ανθρώπου μειώνεται η ζωή του πλανήτη, γεύση αυτού του φαινομένου βλέπουμε ήδη σήμερα. Επίσης σήμερα η ζωή παρατείνεται κυρίως λόγω των σημαντικών επιτευγμάτων της ιατρικής, οι άνθρωποι ζουν περισσότερο αλλά με πολλά φάρμακα, με εμφυτευμένες συσκευές, με ακριβή τεχνολογία monitoring. Όλα αυτά σημαίνουν τεράστιο κόστος υπηρεσιών υγείας, και προφανώς καθόλου καλά νέα για τις οικονομίες.
Οι κοινωνιολογικές εργασίες δείχνουν ότι η παράταση ζωής των ήδη ηλικιωμένων συνδέεται με διαταραχή των ρόλων παιδί- πατέρας-παππούς γεγονός που δημιουργεί μια πρωτόγνωρη ανταγωνιστικότητα μεταξύ των γενεών, σήμερα οι 50άρες, σε άλλη εποχή γιαγιάδες, ανταγωνίζονται σεξουαλικά τις κόρες και οι μπαμπάδες τους γιους. Η παραδοσιακή υποστήριξη (σε ηθικό, ψυχολογικό, κοινωνικό επίπεδο) των νέων από παππού γιαγιά πάει περίπατο. Ο παππούς κάνει πλαστικές προσώπου, εμφυτεύει μαλλιά, παίρνει φάρμακα για στυτική δυσλειτουργία, χαλάει χρήματα για τη συντήρηση μιας εικόνας νέου και ανταγωνιστικού σεξουαλικά ατόμου. Αυτό δημιουργεί θέματα αποδοχής ρόλων και ανταγωνιστικότητα μεταξύ γενεών που οδηγεί και σε ψυχοπαθολογία των σχέσεων και της οικογένειας. Φυσιολογικά ο μεγαλύτερος, γονιός, παππούς ανοίγει το δρόμο να περάσει ο νεότερος. Οι γονείς δούλευαν για να αφήσουν κάτι στα παιδιά, δυστυχώς μεταπολεμικά συνέβη το αντίστροφο. Μια γενιά baby boomers έφαγε και λεηλάτησε τις οικονομίες των λαών και των γονιών τους, έφαγαν το ψωμί των επόμενων δύο γενεών. Το είδαμε στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά και στη χώρα μας πολύ έντονα. Σήμερα στη δυσμενέστερη θέση όλων, δυστυχώς, βρίσκονται οι νέοι κάτω των 30, κάποτε τους αποκαλούσαμε, το μέλλον της ζωής. Χωρίς νέους δεν υπάρχει ζωή, δεν υπάρχει μέλλον και εκεί πρέπει να δώσουμε έμφαση. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάτι συνολικά καλό σε μια κοινωνία που γερνάει βιολογικά. Αυτό προεκτείνεται σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής.
11°
