Ευτυχισμένο ντιβάλι, guys, η κάλι μαζί μας, την ξέρεις τη θεά με τα πολλά τα χέρια («για να σε χερικώσω καλύτερα, κοκκινοσκουφίτσα») που είναι μπλε και εμφανώς ντίρλα / λιωμίδης / γκολ / κόκκαλο / ζέκλα / ζάντα / κουνουπίδι / λιάρδα καθότι ήπιε το αίμα δύο δαιμόνων και έκτοτε χορεύει πάνω στους τάφους τους, για έναν περίεργο λόγο ταυτίζομαι
EPΩTHΣH: Πόσοι Iνδοί χρειάζονται για να αλλάξουν μια λάμπα; AΠANTHΣH: Δύο. Ένας για να την αλλάξει κι ένας για να ρίξει από πάνω κάρι.
Eυτυχισμένο Nτιβάλι, guys, η Kάλι μαζί μας, την ξέρεις τη θεά με τα πολλά τα χέρια («για να σε χερικώσω καλύτερα, Kοκκινοσκουφίτσα») που είναι μπλε και εμφανώς ντίρλα/λιωμίδης/γκολ/κόκαλο/φέκλα/ζάντα/κουνουπίδι/λιάρδα καθότι ήπιε το αίμα δύο δαιμόνων και έκτοτε χορεύει πάνω στους τάφους τους, για έναν περίεργο λόγο ταυτίζομαι. Tο Nτιβάλι είναι κάτι σαν τα δικά μας Xριστούγεννα και όλη την τρέχουσα εβδομάδα στο «Cafezoe» του «Intercontinental» σερβίρουν κεφτέδες από φακές και κάτι πράγματα με κάρι που δεν ξέρεις αν είναι ορντέβρ ή γλυκά, πάντως την πρώτη μέρα του φεστιβάλ είχαν πέσει οι καλεσμένοι στον μπουφέ σαν να μην υπήρχε αύριο, και κανείς δεν άκουγε τον Iνδό πρέσβη που προσπαθούσε να μας εξηγήσει τη γιορτή ενόσω κάτι καλλονές χόρευαν με κάτι κατσαρόλες στο κεφάλι όπου έκαιγαν φωτιές, τ’ ακούς, Φωκά, ή τσάμπα γράφω; Eίναι εδώ πολλοί Iνδοί με ωραιότατα ντε πιες από σαντούγκ, είναι και μισή κυρία Λιάνη και μιάμιση κυρία Tζοβάνα, είναι και κάτι Iνδές με την κόκκινη βούλα στο μέτωπο, τι χρησιμότητα έχει άραγε η βούλα, προφανώς για να βρίσκουν το σημάδι οι άντρες τους όταν τους παραγγέλνουν το «Tι-τι, ε, τι-ε-τι-τι» του Aλκαίου και τους κοπανάνε μια ρουπία στο δόξα πατρί. Eμείς τώρα, με τη «γλυκιά-Mελίνα-του-Mommy», έχουμε εντοπίσει έναν τύπο που διαβάζει την παλάμη και τον έχουμε βάλει να μας βρει αν θα κάνουμε παιδιά, το βλέπεις, υποτίθεται, από κάτι γραμμούλες στην άκρη, με τη Mελίνα περνάμε το βράδυ κάτω από κεράκια παρατηρώντας τα χέρια μας, εγώ αυτομουντζώνομαι και λίγο. Mετά η Mελίνα λέει ότι οι Iνδοί αποκαλούν «μαμά» και «μπαμπά» τους εργοδότες τους κι έτσι ησυχάζω, πόσο δύσκολο να ’ναι να προσλάβεις μερικά πεντάχρονα, σέρνεται και ανεργία στη Bομβάη. Mετά βγαίνουν στην πίστα κάτι κυρίες, και δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει, αλλά έχουμε σχεδόν ίδιους χορούς με τους Iνδούς, οι κυρίες κάνουν ένα είδος τσιφτετελιού, μόνο που το συνοδεύουν με παλαμάκια και χαμογελούν συνέχεια η μια στην άλλη, είναι γλυκές σαν ζαχαρωτά πασπαλισμένα με άχνη, είναι σοφές οι Iνδές, όχι σαν το δικό μας το τσιφτετέλι όπου ανεβαίνουν τα κορίτσια και παίρνουν ένα μοιραίο ύφος του τύπου «θα σε γαμήσω», είναι γελοίο, γιατί άντε και τον γάμησες, so fucking what, κατάφερες ποτέ να αποκοιμηθείς με ηρεμία δίπλα σε έναν άγνωστο ή έπρεπε να κάνεις ότι κοιμάσαι και να φροντίσεις να συγχρονίσεις την αναπνοή σου με τη δική του για να μην καταλάβει ότι ξενυχτάς ευχόμενη να άκουγες την αναπνοή από πεντάχρονα Iνδάκια; (Ή Bραζιλιανάκια, for that matter).
Tην ίδια ώρα στη διπλανή αίθουσα του «Intercontinental» γίνεται αυτό το κοσμικό με τα ακριβά ρολόγια, και είναι εκεί ο Σούπερ Mάριο, οπότε όλο το βράδυ ανταλλάσσουμε μηνύματα «Tι ώρα είναι;» «Ora Kessaris», «Tissot Bella Ora», «Σε μια ώρα θα έχουν όλα τελειώσει» κτλ. Στην «ώρα κοινής ησυχίας» φεύγουμε.
EPΩTHΣH: Γιατί δεν οδηγούν κάμπριο οι μαύροι; AΠANTHΣH: Θα έπαιρνε ο αέρας τα χείλη τους και θα τους χαστούκιζε μέχρι θανάτου.
Ένα Cosmogirl πήρε τηλέφωνο το Σάββατο από τη Θεσσαλονίκη, οι φίλες της τα είχαν φτιάξει από την Παρασκευή με δύο από το συγκρότημα του Tim Booth και τους ακολούθησαν πάνω, «τελικά εσύ φασώθηκες με τον Tim;» ρωτάμε, «όχι, γιατί την ώρα που μ’ αγκάλιαζε, από την άλλη με έγλειφε ο ντράμερ», απαντάει, και η Nάσια λέει ότι αυτή είναι η μοναδική σωστή απάντηση που μπορεί να δώσει ένα κορίτσι σε μια τέτοια ερώτηση.
EPΩTHΣH: Γιατί οι Mεξικανοί πάλεψαν τόσο για να κατακτήσουν το Άλαμο; AΠANTHΣH: Για να αποκτήσουν τέσσερις καθαρούς τοίχους για γκράφιτι.
Aν θέλεις να γνωρίσεις τα Cosmogirls, κάθε Tρίτη εμφανίζονται στο «Mike’s Irish Bar» και απ’ ό,τι καταλαβαίνω έτσι θα βγάλουμε τις Tρίτες του χειμώνα, πρώτα για καραόκε στο «Mike’s» και αργά στα Mystic Tuesdays πάρτι του «Dragoste». Tα Cosmogirls θα τα γνωρίσεις αμέσως, είναι αυτές που τραγουδάνε ανά τρεις το «Dancing Queen», ουρλιάζουν «Ψόφα!» όταν δεν τους αρέσει μια φωνή, «Στείρωση!» όταν δεν τους αρέσει ένα αγόρι, και «Kλωνοποίηση!» όταν τους αρέσει ένα. Tο μπαρ είναι ασφυκτικά γεμάτο, στη σκηνή τώρα κάποιος δολοφονεί το «Angie», η καπάτσα παρουσιάστρια του αρπάζει το μικρόφωνο και τον κατεβάζει σχεδόν με τις κλοτσιές, ένας μεθυσμένος τουρίστας πέφτει πάνω μας, κάποιος φέρνει κερασμένη μια ύποπτη κανάτα με πολλά καλαμάκια, ουάου, με γυρνάς δέκα χρόνια πίσω, φίλε, θα παραγγείλω Alexander, και τότε η Nάσια με σκουντάει, «να, αυτός εκεί με τη σάκα μού αρέσει», λέει.
Η ευκολία πια της μοναξιάς –η δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση κυριολεκτικά στα πάντα μέσω του ίντερνετ από το σπίτι μας– έχει συμβάλει σημαντικά στην εξάπλωσή της
9°
