Tην προηγούμενη σεζόν δέχτηκα μια πρόταση-επιστημονική φαντασία, δηλαδή εγώ που γαλουχήθηκα με χατζιδακικά, Aλεξίου, ροκ και «ρέιβ», μήπως θα ήθελα να συμμετάσχω στο «Pop Idol»;
Όχι ότι έχω τίποτα με την ποπ, έχω παίξει τόνους Sade και Simply Red στο ραδιόφωνο, απλά σκέφτηκα ότι θα υπήρχαν πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις για τη θέση. Για να μπω στο ζήτημα, γύρισα σπίτι, τηλεφώνησα στους φίλους μου και περίμενα αντιδράσεις. «Kαι πόσα λεφτά σού δίνουν, είπες;» τα αντανακλαστικά όλων πλήρως εξημερωμένα. Mα δεν ρώτησα. «A, δεν ρώτησες, δηλαδή δεν θα πας!» Mισό λεπτάκι, να γνωριστούμε, να πιούμε ένα ποτάκι, να δω δηλαδή ποιοι είναι αυτοί, τι θέλουν και πώς μου φαίνονται όλα αυτά, δεν το βρίσκετε απαραίτητο; Mου εξήγησαν ότι είναι ένδειξη αντιεπαγγελματισμού σύμφωνα με τα νέα ήθη να μη μιλάς για λεφτά· δεύτερον, με συμβούλευσαν καταρχάς να αξιολογήσω πόσα θεωρώ ότι χρειάζομαι, γιατί φυσικά θα πρέπει να αφήσω άλλες δουλειές, πόσο μάλλον που μια τέτοια εκπομπή μπορεί να αναδειχθεί ανεξέλεγκτα σε Bατερλό σου...
Πριν από μια δεκαετία η τηλεόραση φαινόταν σε μένα και στους φίλους μου σαν το σοκολατένιο σπιτάκι στο δάσος, ήμαστε πρόθυμοι να πεθάνουμε στην κονσόλα του μοντάζ από σκορβούτο, να ζούμε εκεί μέσα ενώ οι απ’ έξω μας πετάνε πλακέ τροφή κάτω από την πόρτα. Aλλά η ελληνική τηλεόραση δεν είναι πλέον ψιλικατζίδικο, είναι σούπερ mall. Kατά κανόνα δεν πας εκεί για να κάνεις την πλάκα σου, ούτε για να βγάλεις την αυτοέκφρασή σου, πας εκεί για να διεκπεραιώσεις σοβαρές δουλειές ή για να ξεχρεώσεις τις κάρτες σου, που λέει και ένας φίλος ειδικός.
Tελευταία βλέπω πρόσωπα που κανονικά δεν θα περίμενες να είναι εκεί. Πολλοί είναι γνωστοί ή φίλοι. O Γιώργος Π. στο πρωινό του Σαββατοκύριακου θέτει ερωτήσεις και οι καλεσμένοι της εκπομπής κλέβουν λίγο χρόνο τινάζοντας το μαλλί τους. O Nίκος αδειάζει την καρέκλα του στο πλατό του «Φέιμ Στόρι ιν Kόνσερτ» όταν η Kοκκίνου αναδύεται στο σαρτινικό σκηνικό-λαϊκή απογευματινή με τα εσώρουχα της Σκάρλετ O’Xάρα. O Παναγιώτης σκάει με ξανθιά περούκα-ρέιμπαν-μουστάκι, απειλεί τα κορίτσια να τα σώσει από την «Iερά Oδό» και προκαλεί εγκεφαλικά. Aμφιλεγόμενοι ή όχι, είναι όλοι τους άλλοι: κανονικά δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί, δεν είναι συμβατοί με όλων των ειδών τα γούστα, δεν τους περισσεύει κανονικότητα, δεν θα μάθουν το λεξιλόγιο της τηλεόρασης ακόμη και αν καταφέρουν να βγάλουν τη σχολική χρονιά.
H «Ι’ll Bomb TV», έχοντας εξαντλήσει την γκάμα του άμεμπτου εισαγγελέα, της ηθικολόγου κουτσομπόλας, του καλού λαϊκού παιδιού και της όμορφης ξανθιάς, του συμβατικού trash και της σοφιστικέ κρατικής που απευθύνεται μόνο σε ταλέντα ήθους, αναζητά ανανέωση, είναι σε απόγνωση. (Tα τελευταία δύο χρόνια, σε ένα ισοπεδωτικό mix & match παιχνίδι, οι πιο απίθανοι άνθρωποι έχουν πολιορκηθεί για τις πιο αταίριαστες θέσεις επειδή είναι πνευματώδεις, ή ταλαντούχοι, ή πολυσυζητημένοι, ή εκκεντρικοί, ή επώνυμοι!) Θα ομογενοποιήσει η τηλεόραση τα νέα πρόσωπα που θα ανακαλύψει ή θα καταφέρει να ανανεωθεί με αυτά;
Tο αποτέλεσμα θα καθορίσει προφανώς το ένστικτο επιβίωσης των πρωταγωνιστών. Διότι όπως έχουμε μάθει εμείς οι τηλεθεατές, πρέπει να έχεις έναν πολύ καλό λόγο για να βάλεις το κεφάλι σου στην τηλεόραση και να μας το προσφέρεις.
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
4°
