Το μετρό το Σάββατο το ξημέρωμα είναι γεμάτο επιβάτες που έχουν βγει από τη ζώνη του λυκόφωτος.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Το μετρό το Σάββατο το ξημέρωμα είναι γεμάτο επιβάτες που έχουν βγει από τη ζώνη του λυκόφωτος. Κορίτσια με βαθιά ντεκολτέ, λαμέ φορέματα και σαγιονάρες, αγόρια με τατουάζ και χαβανέζικα πουκάμισα που δεν έχουν κάνει ίσως ποτέ τους σερφινγκ, χορευτές που ίσως οι γονείς τους ήταν κομπάρσοι στην τηλεοπτική σειρά «Fame», τραγουδιστές σόουλ και φανκ και πολλούς άστεγους. Όλοι μεθυσμένοι. Τα σώματά τους συντονίζονται με τον ρυθμό του συρμού. Λικνίσματα και απότομες κινήσεις, γεμάτες ακινητοποιήσεις και αδιάκοπες επανεκκινήσεις. Το σώμα στον αυτόματο.
Σάββατο βράδυ, από την άκρη της πόλης. Θυμήθηκα τον Κωνσταντίνο Γιάνναρη και την ομώνυμη ταινία του και τον πρωταγωνιστή της, έναν παρειά Ρωσοπόντιο που συνεχώς έτρεχε μέσα στην Αθήνα του ‘90, αλλά εκείνον τον κυνηγούσαν. Εδώ οι άνθρωποι τις καθημερινές τρέχουν από μόνοι τους. Βιάζονται να προλάβουν, τι άραγε; Μόνο τα Σάββατα βυθίζονται στα καθίσματα του μετρό. Ξεχνιούνται, αφήνονται και χάνουν τις στάσεις και μεταμορφώνονται σε αυτό που πραγματικά είναι, χορευτές, σέρφερς, τραγουδιστές. Μόνο οι άστεγοι δεν υποκρίνονται, ίσως είναι και οι λιγότερο καταπιεσμένοι. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν, τα έχουν ήδη χάσει όλα. Το πρωί αόρατοι, στριμώχνονται ανάμεσα στους δρομείς.
Οι δρομείς είναι αυτοί που φαινομενικά έχουν μια «ζωή». Το βράδυ όμως είναι ορατοί στα πεζοδρόμια μαζί με τους μαύρους, που πουλάνε τις ψεύτικες louis vuitton και τις michael kors τσάντες, στις τεράστιες ουρές για τα συσσίτια και για τα υπνωτήρια. Για λίγο μόνο ήλιο. Ο Πάνος μου έγραψε ότι οι Smiths είναι αταίριαστοι με την Αμερική και μου έστειλε ένα τραγούδι από τους Velvet Underground, το « I am waiting for the man». Έχει δίκιο. Περιμένοντας έναν άνθρωπο, ίσως αυτό να περιμένουν όλοι σε αυτή την πόλη.
Διάβαζα πριν μερικούς μήνες το «This is how to lose her», μια συλλογή από ιστορίες του Junot Diaz, ενός αμερικανού συγγραφέρα με καταγωγή από τη Δομινικανή Δημοκρατία. Φαινομενικά το βιβλίο μοιάζει σαν μια ερωτική ιστορία γραμμένη από ανδρική σκοπιά, αλλά είναι πολλά παραπάνω. Σου δίνει μια εικόνα της αμερικάνικης κοινωνίας και πως αυτή είναι δομημένη. Οι μαύροι, και οι ισπανόφωνοι, οι δουλειές που κάνουν, τα λεφτά που παίρνουν και στην άλλη άκρη της πόλης οι λευκοί, οι προνομιούχοι. Η απενοχοποίηση του σώματος και η ενοχοποίηση του χρώματος σε αντιδιαστολή. Η υπάλληλος της τράπεζας που στεγάζεται στο Πανεπιστήμιο, η Γιαμελί, 26 χρονών από τη Δομινικανή Δημοκρατία, μου είπε ότι για όλα φταίνε οι Εβραίοι. Οι Αμερικάνοι όπως και οι Έλληνες λατρεύουν τις θεωρίες συνομωσίες.
Σάββατο βράδυ από την άκρη της πόλης. Καθόμαστε στο πάρκο που βρίσκεται κοντά στο θρυλικό γκέι μπαρ Stonewall Inn, εκεί όπου το 1969 ξεκίνησαν οι διαμαρτυρίες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας εναντίον της αστυνομίας που εισέβαλλε βίαια μέσα στο μπαρ. Πενήντα χρόνια μετά, η αμερικάνικη αστυνομία επίσημα ζήτησε συγνώμη για τα γεγονότα εκείνης της βραδιάς, η οποία έμελλε να σημαδέψει τον αγώνα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα στις ΗΠΑ και όχι μόνο. Ένας κύριος παίζει πιάνο, κάποια γκέι ζευγάρια φωτογραφίζονται δίπλα στο μνημείο, άλλοι καπνίζουν χόρτο, συζητάνε περί ανέμων και υδάτων και εμείς τρώμε παγωτό.
Αυτό το καλοκαίρι που μόλις τώρα αρχίζει έχω φάει 3 μόνο παγωτά και δεν έχω κάνει κανένα μπάνιο, είμαι όμως στη Νέα Υόρκη, κάθομαι σε ένα παγκάκι με ένα λάπτοπ στα χέρια σε μια προβλήτα και γράφω αυτό το κείμενο. Απέναντι μου το New Jersey, πιο δίπλα νέοι άνθρωποι που βρίσκουν τρόπο και μπαίνουν στη ζωή μου, ίσως γιατί έχουν βρει μια πόρτα ανοιχτή…
18°
