Mια άσπρη πόρτα σε ένα παλιό, χαμηλό κτίριο, μια φωτογραφία, ενθύμιο μιας μυστικής συνάντησης. Το ραντεβού δίνεται κάθε φορά αλλού. Κάθε φορά μια άλλη πόρτα, ένας άλλος δρόμος, μια άλλη φωτογραφία, όλοι παίρνουν από μία φεύγοντας, λες και αυτό είναι που έχει σημασία, λες και η απόδειξη ότι υπήρξαν εκεί ήταν πιο πολύτιμη από το ίδιο το συμβάν ή ότι μέσα της εσωκλείονταν η κρυφή υπόσχεση μιας επόμενης συνάντησης. Ανοίγει την πόρτα, μπαίνει μέσα. Το εσωτερικό της παραλληλόγραμμης αίθουσας είναι ευρύχωρο, ξύλινο πάτωμα, βελούδινες κουρτίνες σε βαθύ πορφυρό κόκκινο, ξεφτισμένη μπογιά στους τοίχους, σημάδια της παρακμής ενός ένδοξου παρελθόντος.
Ο κόσμος έχει μαζευτεί. Πρόσωπα γνωστά, οικεία, μιλάνε συγκρατημένα μεταξύ τους, κάποιοι αστειεύονται, γελούν. Βάζει μουσική. Το μάθημα ξεκινάει. Πρώτα ο καθένας μόνος και μετά όλα τ΄ άλλα, πώς να συναντήσεις το άλλο σώμα αν πρώτα δεν βρεις τη δική σου ισορροπία, αν δεν μπορέσεις να σταθείς στον άξονά σου, να αντέξεις το δικό σου βάρος... πρώτα μόνοι και μετά μαζί, ο ένας για τον άλλο, είναι απλό και δύσκολο μαζί, πρέπει να το νιώσετε, αυτό είναι όλο, κλείστε τα μάτια... Κινείται ανάμεσά τους, προσπαθεί να τους συντονίσει όμως όλα συμβαίνουν πιο δύσκολα από ό,τι συνήθως, σαν να πρέπει να προλάβει το χρόνο, πασχίζει να τους δείξει όσα περισσότερα μπορεί, να τα βάλει στο σώμα τους, να το κάνει να τους υπακούσει, να πειθαρχήσουν τις κινήσεις τους. Από ένα σημείο σε ένα άλλο, μια μεταφορά βάρους, τίποτα παρά πάνω, το κλειδί βρίσκεται στα πέλματα, αφήστε τα να κάνουν όλη την κίνηση, μην εγκαταλείπετε το βάρος σας στη βαρύτητα, μην πέφτετε, μη σκέφτεστε να ολοκληρώσετε, μη βιάζεστε να φτάσετε στο επόμενο σημείο, αν όλα γίνουν όπως πρέπει εκείνο θα έρθει σαν φυσική συνέπεια, στείλτε ανιχνευτή το ελεύθερο πόδι σαν το έδαφος να είναι ναρκοθετημένο και μετά σπρώξτε, το μυστικό βρίσκεται στον ενδιάμεσο χώρο, χαϊδέψτε το πάτωμα, εξερευνήστε το, η αίσθηση είναι σαν να το γλείφετε και δεν θέλετε να τελειώσει...
Κάποιοι φεύγουν πριν το τέλος, εγκαταλείπουν,είναι βιαστικοί, ανησυχεί μήπως δεν κατάφερε να τους κερδίσει, μήπως τα παρατούν. Βάζει τα δυνατά της να ακουστεί. Τους μιλάει ενώ κάθονται κάτω, γύρω της, σε έναν κύκλο περιφερειακά της αίθουσας, την ακούνε με προσοχή. Γυρνάει και τους κοιτάζει έναν έναν, παίρνει βαθιές ανάσες, κρυφά, χρησιμοποιεί το σώμα της σαν ηχείο για να βγει η φωνή από μέσα δυνατή, για να μην της τελειώσει ο αέρας και ακουστεί ραγισμένη, έτοιμη να σπάσει. Είναι απαιτητική η συνθήκη. Τους απευθύνεται, όπως κάνει πάντα στο τέλος, τους μιλάει για να μη νομίζουν ότι το σώμα μπορεί να τα καταφέρει μόνο του χωρίς το πνεύμα, χωρίς το πείσμα και το πάθος της ψυχής, χωρίς να σκεφτούν και να ποθήσουν, τους μιλάει για να μην το βάλουν κάτω, για να τους παρηγορήσει για όσα δεν κατάφεραν και να τους επιβραβεύσει για τα άλλα, τους μιλάει για να νιώσουν καλύτερα, όπως θα ήθελε να κάνει κάποιος για εκείνη μια τέτοια στιγμή. Βάζει μια τελεία ενώ την κοιτούν στα μάτια, κρέμονται από πάνω της, όμως ο χρόνος τελειώνει, σηκώνονται με απρόθυμες κινήσεις και κατευθύνονται προς τα έξω, δεν θέλουν να φύγουν. Τους κοιτάζει προσεχτικά προσπαθώντας να διαπιστώσει μικρές αλλαγές στο σώμα τους, στο βάδισμά τους, στη στάση τους, παρατηρεί τις αθέατες πλευρές του κορμιού τους, το πληγωμένο τους βλέμμα, το δισταγμό στο χαμόγελό τους. Τους κοιτάζει μέχρι που χάνονται, μέχρι που η μουσική σταματάει κι αυτή, αφήνοντάς τη μόνη στη μεγάλη αίθουσα.
Βάζει ένα τελευταίο κομμάτι και στέκεται ακίνητη, με την πλάτη στον τοίχο, να το ακούσει, suenos, τα γόνατά της λυγίζουν από το βάρος. Αφήνει το σώμα της να κάτσει σε βαθύ κάθισμα και ρίχνει το πρόσωπό της στη φούστα αγκαλιάζοντας τα πόδια της, γίνεται ένα μικρό κουβάρι και χώνεται μέσα της, ψάχνει να παρηγορηθεί. Για λίγο η αίθουσα γεμίζει από φωνές, γέλια, αγκαλιές και στριφογυρίσματα, πρόσωπα χωμένα το ένα στο άλλο, ξαφνικά αναδύεται η ζεστασιά της κίνησης, της επαφής των σωμάτων, του πόθου και της λαχτάρας, αφήνεται κι αυτή στη μουσική, λικνίζεται κουβαριασμένη, σιγοτραγουδάει. Μέχρι που σβήνουν όλα κι ο απόηχος της τελευταίας νότας φέρνει μαζί του την ησυχία του κενού χώρου, μια τετελεσμένη μοναξιά που τη γεμίζει συγκρατημένη θλίψη. Από ένστικτο σφίγγει τα χείλια, μέχρι εκεί, έχει μάθει να μην απελπίζεται, τα πέλματά σας, τα πόδια σας, μην πέφτετε, σκεφτείτε, τα λόγια της επανέρχονται μόνα τους αντηχώντας στους άδειους τοίχους...
Είναι πια αργά, κάνει κρύο, πρέπει να φύγει. Βγαίνει έξω κρατώντας αδιάφορα τη φωτογραφία στα χέρια, κλείνει την πόρτα και περνάει το δρόμο. Κοντοστέκεται για μια στιγμή κοιτάζοντας την πραγματική εικόνα από το απέναντι πεζοδρόμιο για τελευταία φορά, να την πάρει μαζί της, ενθύμιο μιας μυστικής συνάντησης, μια άσπρη πόρτα σε ένα παλιό χαμηλό κτίριο.
