Επιθυμίες: Προσέξτε τι εύχεστε…

Φαντάσου κάτι που επιθυμείς καιρό. Φαντάσου να έχεις ξοδέψει μήνες ή και χρόνια φτιάχνοντας στο μυαλό σου μια ιδανική συνθήκη, ή έναν ιδανικό άνθρωπο. Μια μέρα τον/την βρίσκεις. The end. Σωστά; Λάθος. Εδώ σας θέλω. Εδώ βρίσκεται η αρχή, το πρόβλημα, η πηγή του κακού. Η Αγγλική έκφραση «be careful what you wish for because you just might get it» ακούγεται αρχικά ως ένα τετριμμένο κλισέ, φορεμένο μέχρι αηδίας, και ως εκ τούτου γρήγορα απορρίψιμου ως «βλακείες, ας μου δίναν εμένα 10 εκατομμύρια και θα σου ’λεγα εγώ». Εκεί συνήθως το πάμε, στο υπερβολικά απίθανο, γιατί είναι τόσο εύκολο να υπερασπιστούμε αυτό που στατιστικά δεν θα αποκτήσουμε ποτέ. Κατεβείτε όμως 2-3 κλικ και πάμε να μιλήσουμε για τις ευχές που είναι σημαντικά πιο προσβάσιμες και που η ζωή συχνά μας προσφέρει απλόχερα (ανεξάρτητα από το εάν εμείς έχουμε τα μάτια ανοιχτά να τις δούμε).

Από τι αποτελείται μια ευχή ή μια υπέρτατη επιθυμία; Από κάτι που έχουμε ανάγκη; Κάτι που μας λείπει για να είμαστε ολοκληρωμένοι; Κάτι καινούργιο που θα θέλαμε να εξερευνήσουμε ή κάτι που έχουμε πείσει τον εαυτό μας ότι θέλουμε χωρίς να το έχουμε καν σκεφτεί εις βάθος; «Μα γιατί,» θα με ρωτήσετε «να πείσεις τον εαυτό σου ότι θες κάτι που δεν θες»; Αρχικά θα γελάσω. Εντάξει, επιτρέψτε μου έστω ένα ανεπαίσθητο μειδίαμα. Μετά θα απαντήσω με τις εξής ερωτήσεις: πόσα πράγματα από αυτά που τώρα έχεις πραγματικά επιθυμείς; Πόσους ανθρώπους από αυτούς που έχεις επιλέξει να έχεις στη ζωή σου πραγματικά γουστάρεις;

Ο κάθε άνθρωπος μας δίνει κάτι, και με κανέναν δεν μπορούμε να τα πούμε και να τα κάνουμε όλα. Αυτό είναι θέσφατο. Και να σας πω κάτι; Θα ήταν πολύ βαρετή η ζωή μας εάν αυτό δεν ήταν αλήθεια. Όλοι έχουμε ελαττώματα, κανείς δεν είναι τέλειος, όλοι είμαστε παράξενοι, μπλα μπλα μπλα. Πόσους ανθρώπους γουστάρεις από αυτούς που έχεις δίπλα σου; Εάν φοβάσαι να το πεις φωναχτά, μην ντρέπεσαι, welcome to the fucking club. Members: everyone. Γιατί όμως εκτροχιάστηκα από τις επιθυμίες; Γιατί θα ήθελα να καταστήσω σαφές ότι κανείς δεν είναι υπεράνω συνθηκών που τον εντάσσουν σε μη ηθελημένες διαπροσωπικές σχέσεις. Κάπου μέσα σε όλο αυτό το δαιδαλώδες κοινωνικό πλέγμα όμως έρχεται αναπόφευκτα και το κομμάτι/ποσοστό (πες το όπως θες) της επιλογής.

Ο Σαρτρ πολύ σοφά είπε ότι είμαστε οι επιλογές μας. Σε αυτό έρχεται η αγαπημένη μου Αναΐς Νιν να προσθέσει ότι η ζωή συρρικνώνεται ή διαστέλλεται ανάλογα με το θάρρος (ή την τόλμη) του καθένα. Να προσδιορίσω το θάρρος για τον σκοπό της ιστορίας μας: η καθαρότητα μυαλού, η αυτογνωσία, και τα δύο απαιτούμενα «μπαλάκια» να βρεις τι θες, να το κυνηγήσεις, και όταν το βρεις να το ξεζουμίσεις (τα περισσότερα πράγματα στη ζωή φαίνεται να είναι τριφασικά για κάποιο λόγο).

Πάμε λοιπόν. Έχεις φανταστεί, ας πούμε, μια γυναίκα που είναι κυρία, έξυπνη, όμορφη και καλή στο κρεβάτι. Τη βρίσκεις. Σε γουστάρει. Βγαίνετε. Πείτε μου τώρα σε πόσα ραντεβού μετά το πρώτο θα αρχίσετε να αναρωτιέστε: για να είναι τόσο καλή στο κρεβάτι με πόσους έχει πάει; Εγώ την ικανοποιώ ή θα με αφήσει για έναν καλύτερο; (Πώς είναι αυτός ο καλύτερος άραγε;) Για να είναι τόσο έξυπνη θα βλέπει τι είμαι εγώ, άρα γιατί είναι μαζί μου; Εάν είναι τόσο όμορφη θα την κοιτάνε όπου και εάν πηγαίνουμε, πως θα το αντέξω; Σημειωτέον, αυτές είναι οι light εκδοχές. Η απάντηση όμως σε όλα αυτά και η μοναδική σκέψη θα έπρεπε να είναι: αυτή η όμορφη, έξυπνη, και καλή στο κρεβάτι γυναίκα επέλεξε εμένα. Η λέξη κλειδί είναι επέλεξε. Αλλά αντί αυτού προβάλλουμε τις δικές μας ανασφάλειες στον άλλον.

Πάμε αλλού. «Θέλω μια υψηλότερη θέση». Μάλιστα. Είσαι διατεθειμένος να δουλέψεις τις ώρες που αυτή η θέση απαιτεί και ικανός να έχεις υπ’ ευθύνη σου τόσους ανθρώπους;

Πάμε σε κάτι άλλο. Λες κάποια στιγμή στην παρέα σου: «Θέλω να ζήσω κάτι kinky στο σεξ». Βρίσκεις έναν άνθρωπο, όχι τον οποιονδήποτε άνθρωπο, αλλά κάποιον που δυνάμει εμπιστεύεσαι σε κάθε επίπεδο, και σου λέει: «Τι θες; Τα κάνω όλα». Πόσο γρήγορα θα τρέξεις να κρυφτείς από τον φόβο σου του τι περιλαμβάνει αυτό; Τι θα την κάνεις την ταμπέλα, τα κουτάκια σου, τη στριφνή οριοθέτηση της πραγματικότητάς σου, και πως θα αντιδράσεις βλέποντας αυτά να καταρρίπτονται με μία μόνο επιλογή που μπορεί να αλλάξει τη ζωή σου;

Είναι η στιγμή που λες μέσα σου: «γαμώτο. Δεν μπορεί να υπάρχει… Και τώρα τι κάνουμε»; Και κάπου εκεί αρχίζουν τα «δεν είμαι έτοιμος/η», «αλλιώς (πώς αλήθεια;…) το είχα φανταστεί», και άλλες διάφορες δικαιολογίες και άλλοθι που μοναδικό σκοπό έχουν να προσπεράσουμε την αμηχανία και το αδιέξοδο…

Αχ, πόσο δίκιο είχε ένας καλός μου φίλος που μου είχε πει σε σχετική συζήτηση: «Ο λόγος που δεν ανοίγουμε πόρτες στις επιθυμίες μας είναι επειδή φοβόμαστε, όχι για το τι θα συναντήσουμε πίσω από αυτές, αλλά για το τι θα κάνουμε εάν αυτές οι επιθυμίες μας αρέσουν»…