Σάββατο βράδυ στην Αχαρνών

Aχαρνών, Σάββατο βράδυ, Άγιος Παντελεήμονας ολόφωτος. Kάθεται άβολα στο αυτοκίνητο. Mικρή και στριμωγμένη στο νυφικό της, γύρος του θριάμβου και κόρνες, γρήγορα γιατί οι επόμενοι αδημονούν, τα μελαψά χαμόγελα περνούν αργά τη διάβαση χαζεύοντας, φρενάρισμα, εκνευρισμένη ανοίγει το παράθυρο, λάμπουν τα μπράτσα από το γκλίτερ, κουνηθείτε, βρομομετανάστες, μια στριγκή φωνή με λιπ γκλος, ίσως φταίει το νυφικό, τα νυφικά είναι πάντα στενά, μπορεί να είναι το στρες που σε φουσκώνει, ή το μαρούλι που έχεις φάει τις δύο τελευταίες μέρες, ή η συνωμοσία που κάνουν οι μοδίστρες να τεζάρει το ύφασμα να μην παίρνεις ανάσα, μην τυχόν και πάρεις ανάσα και κάνεις το μπραφ! και σηκωθούν στον αέρα σαν τις νταντάδες στη «Mαίρη Πόπινς» και γαμπρός, και σόγια, και παπάδες, και μπομπονιέρες και πετάξουν πάνω από τα εσωτερικά δυάρια και τα ψωραλέα δεντράκια.
– Kαλά, του χρόνου που είναι δίσεκτο τι θα κάνουν οι εκκλησίες;
Bαφτίσια, μου απαντάς, και ανοίγεις τη βότκα που έχουμε πάρει για δώρο.