Μέσα στην κρίση ποιος ασχολείται με τις γυναίκες; Με τη θέση τους/μας στην κοινωνία, που έτσι κι αλλιώς είναι σμπαράλια – και η θέση και η κοινωνία; Με τα λεφτά που παίρνουν, που όμως δεν τα παίρνουν κι ας είναι λιγότερα από των ανδρών; Κανένας! Απλώς όλοι θέλουμε από μία γυναίκα να μας βρίσκει τους φορτιστές/τα πορτοφόλια, ή να μας φτιάχνει κάνα καφέ, κάθεται που κάθεται...
Tο «κάθεται» είναι σχήμα λόγου γιατί, παρόλο που είμαστε άνεργες του σκοτωμού (η μία στις τέσσερις και πάμε για μία στις δύο), δεν βάζουμε κώλο κάτω: κάνουμε 6,7 δουλειές σπιτιού την ημέρα εκεί που οι άντρες κάνουν 4,2 δουλειές. Και μιλάμε για άγγλους άντρες, μια και η έρευνα για τις δουλειές σπιτιού έγινε στην Αγγλία – αν είχε γίνει στην Ελλάδα, θα κάναμε 100 δουλειές εμείς στις 5 των ανδρών γιατί στην Ελλάδα εμείς οι γυναίκες πηγαίνουμε σουπερμάρκετ, μαγειρεύουμε, σφουγγαρίζουμε, βάζουμε πλυντήρια, απλώνουμε και σιδερώνουμε 100 φορές περισσότερο απ’ ό,τι οι άντρες.
Αυτά τα κάναμε πάντα, από γενιά σε γενιά, ψηνόμασταν παιδιόθεν με έμμεσο και άμεσο τρόπο να συμμαζεύουμε, καθαρίζουμε, σκαρώνουμε-ένα-μεζέ, βρίσκουμε χαμένα καλώδια και γενικά να φέρνουμε τα πάνω κάτω. Όχι επειδή είμαστε γυναίκες και ζούμε σε ανδροκρατούμενη κοινωνία και τέτοια ξεπερασμένα πράγματα, αλλά επειδή είμαστε πολύ ικανά άτομα και μαθαίνουμε εύκολα. Τις κλασικές «ανδρικές» δουλειές όπως εξαέρωση των καλοριφέρ, αλλαγές γλόμπων, ξεβουλώματα νεροχυτών, κλάδεμα φυτών, κατέβασμα βαλιτσών από πατάρια και κουβάλημα μπετών π.χ., τις καταφέρνουμε μια χαρά. Σιγά μη κωλώσουμε. Κάτι μπερδεψουάρ τεχνικές εργασίες με τα κομπιούτερ, τα σωληνάκια που μπαίνουν στο πίσω μέρος των τηλεοράσεων και τους μπλοκαρισμένους εκτυπωτές, ξεμένουν στο πεδίο των ανδρών. Γι’ αυτό δεν υπάρχει αμπλοκάριστος εκτυπωτής σχεδόν σε καμία οικογένεια που έχει εκτυπωτή σε ηλικία γάμου...
Είναι λίγο σπαστικά όλα αυτά. Τα νούμερα δεν έχουν σημασία – η ανεργία στους άντρες είναι 18,3% και στις γυναίκες 24,5% σύμφωνα με έγκυρο άρθρο/site (και όλα παίζουν από το ένα site στο άλλο). Η πραγματική ανεργία είναι περισσότερη και στα δύο φύλα – και στις γυναίκες είναι βουνό κανονικά: είμαστε οι πρώτες που απολυόμαστε και οι τελευταίες που προσλαμβανόμαστε. Είμαστε οι περισσότερες με συμβάσεις αορίστου χρόνου, γι’ αυτό και πήραμε δρόμο τσάκα-τσάκα από το δημόσιο. Είμαστε αυτές που δουλεύουμε με 300 ευρώ το μήνα σε τηλεφωνικές πωλήσεις, όταν δουλεύουμε. Επίσης είμαστε αυτές που κερδίζουμε κατά μέσο όρο 78% των αμοιβών των ανδρών, ενώ τους πλένουμε τα σώβρακα σωρηδόν, τους χτυπάμε τρία αυγουλάκια να φάνε, τους φέρνουμε μία μπίρα και βρίσκουμε τα χαμένα τους τετοιάκια.
Θα πείτε, εδώ ο κόσμος καίγεται και το αυτό χτενίζεται, και θα πέφτετε έξω: ούτε καν χτενίζεται πια! Με εξαίρεση τις πολιτικούς και συζύγους πολιτικών, άντε και τις επαγγελματίες πλούσιες, οι γυναίκες δεν πηγαίνουν στα κομμωτήρια παρά μόνο σε επείγουσες περιπτώσεις (γάμοι, καταστροφές κ.λπ.). Ποιο κομμωτήριο; Εδώ δεν βγαίνεις ούτε στη λαϊκή, σιγά μη κάνεις μιζανπλί. Οι κομμώτριες που πάνε κι έρχονται στα σπίτια, με λίγα χρήματα και χωρίς ΙΚΑ κ.λπ., πάνε κι έρχονται μιας και δεν δουλεύουν πια στα κομμωτήρια (τα οποία κρατάει η κομμώτρια με τη μάνα/κόρη/ανιψιά της). Το κυνήγι εργασίας μαζί με το κυνήγι της προσφοράς ή/και του φθηνότερου τσέτουλου, παίρνει ώρα και ενέργεια. Ξέρουμε ποιο σούπερ μάρκετ έχει το οικονομικότερο ρύζι-που-τρώγεται (Lidl: Καρολίνα Σερρών) και ποιο τις συμφέρουσες ευκαιρίες δύο-σε-ένα (Σκλαβενίτης). Ποιο έχει τα καλύτερα οικονομικά snacks (Market in, Μασούτης, Κρητικός) και ποιο τα νοστιμότερα ψητά κοτόπουλα με 7 ευρώ (Βασιλόπουλος). Όταν ένα (μεγάλο) σουπερμάρκετ ξεπουλάει παιδικά ρουχαλάκια στο τέλος κάθε σεζόν, η είδηση πάει από στόμα σε στόμα σε χιλιάδες γυναίκες που σκοτωνόμαστε να ντύσουμε τα παιδάκια μας. Όταν κάποιο, οποιοδήποτε μαγαζί, φέρνει παιδικά μποτάκια με €7,90, επίσης το δίκτυο γυναικών πιάνει φωτιά.
Το μόνο θετικό, έτσι που χτυπιόμαστε, είναι ότι δεν παθαίνουμε κατάθλιψη – πού να προλάβουμε; Έχουμε να ταΐσουμε/ντύσουμε/καθαρίσουμε/παρηγορήσουμε όλη την οικογένεια και, σαν να μην έφτανε το ξεκώλιασμά μας, τα κάνουμε όλα αυτά με τρεις-κι-εξήντα – στις μέρες μας, και με αέρα κοπανιστό. Εννοείται, χωρίς το παλιό καλό μπόνους (πόσο πίσω με πας...) της έξτρα κιλότας – δεν αγοράζουμε «κάτι μικρό για πάρτη μας» ενώ γεμίζουμε με τον ίδιο αέρα κοπανιστό το καλάθι της νοικοκυράς. Τα πράγματα είναι σκληρά παγκοσμίως για όλους, άντρες-γυναίκες-παιδιά-σκυλιά-άλλα-πετς, απλώς για μας τις γυναίκες είναι μαύρα χάλια επιπέδου Ζορό. Γιατί δεν σταματήσαμε ποτέ να δουλεύουμε, απλώς τώρα το κάνουμε ντιπ χωρίς αποδοχές και σε χειρότερη ατμόσφαιρα (με τις οικογένειες σε έξαλλη κατάσταση, τους άντρες με μυαλά στα κάγκελα κ.λπ).
Όλα αυτά σας τα γράφω ενώ διπλώνω κάλτσες που δεν είναι πια ζευγάρια, τάχα μου να δείχνουν ότι είναι ασορτί. Και με τσουκάλι στη φωτιά... Το γεγονός ότι το τσουκάλι έχει κάτι μέσα, δεν με κάνει καλύτερο άνθρωπο. Ούτε με αποτρέπει από το να ονειρεύομαι ότι μπαίνει στο σπίτι μου μια γυναίκα προκομμένη και χρυσοχέρα, η οποία θα φροντίζει όλα τα βαρετά πρακτικά της ζωής: θα κουβαλάει, θα σιάζει, θα σφουγγαρίζει, θα ηρεμεί τα πλήθη και θα βρίσκει τις μονές κάλτσες που κάποτε ήτανε διπλές αλλά, οι έρημες, ένας θεός ξέρει σε ποια πόλη/σε ποια χώρα/σε ποια θάλασσα να ταξιδεύουν τώρα...
20°
