Βόλτα με τρία πόδια

Κυριακή πρωί στις Νύχτες Πρεμιέρας, βγαίνοντας από την προβολή του Mistaken for strangers στην Όπερα, έπεσα πάνω στον Δημήτρη και τη Σούγκαρ. Άνθρωπος και σκυλί σε πλήρη αρμονία στην κυριακάτικη βόλτα τους. Τι ήταν πολύ λάθος (ή εξαίσια σωστό) στην ιδανική εικόνα τους;

Η Σούγκαρ έκανε τη βόλτα της με τρία πόδια. Ε, έπρεπε να ρωτήσω.

Ο Δημήτρης είναι με τη Σούγκαρ περίπου ενάμιση χρόνο. Με τα σκυλιά πάντα είχε μια σχέση αγάπης, αν και δεν είχε κάποιο να του κάνει παρέα, καθώς στο πατρικό του είχαν πάντα γάτες που μάζευαν από τον δρόμο. Καλά όλα αυτά, αλλά από το να θέλεις ένα σκυλί για παρέα, μέχρι το να αναλαμβάνεις τη φροντίδα ενός σκυλιού με αναπηρία, είναι μεγάλος δρόμος. «Όχι και τόσο», λέει ο Δημήτρης. «Καταρχήν πάντα σκεφτόμουν να υιοθετήσω κάποιο αδέσποτο σκυλάκι. Όμως λόγω χώρου και χρόνου δίσταζα. Όμως όταν είδα στο facebook να φροντίζουν την εγχειρισμένη Σουγκαρίτσα (πρώην lady), δεν το πολυσκέφτηκα. Η ιστορία της έχει ως εξής: Η Σούγκαρ ήταν αδέσποτη και περιφερόταν με χτυπημένο το δεξί της ποδαράκι στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο της Λάρισας. Κάποια στιγμή, ειδοποιήθηκε το δημοτικό κυνοκομείο, διότι το πόδι της, ήταν σε τραγική πλέον κατάσταση, ενώ είχε μόλις γεννήσει και την μετέφεραν εκεί. Στο κυνοκομείο την ανέλαβε η φιλόζωη Μάρσα Δημοπούλου και την μετέφερε από εκεί σε κλινική, όπου έγινε η εγχείρηση της, με πόρους που συγκεντρώθηκαν από πολλούς φιλόζωους ανά την Ελλάδα. Έπειτα, φρόντιζε η Μάρσα να της βρει οικογένεια. Και τα κατάφερε».

'

Βλέποντας τη Σούγκαρ, η πρώτη σκέψη που κάνει κάποιος είναι ότι θα δυσκολεύεται στις μετακινήσεις της. Και θα κάνει λάθος. «Γενικά ιδιαίτερες έξτρα δυσκολίες δεν υπάρχουν», εξηγεί ο Δημήτρης. «Στη βόλτα, στην αρχή παίρνει φόρα, τραβάει τα λουριά, είναι ασταμάτητη. Φυσικά μετά από κάποιους γύρους κουράζεται. Κατά τ' άλλα, είναι μια χαρά τρελόσκυλο». Όταν τους συνάντησα εγώ ήταν λίγο επιφυλακτική μαζί μου. (Εντάξει, μία τρελή που ήθελε ξαφνικά να την πάρει αγκαλιά, τι να κάνει το σκυλί. Όχι πως προσπάθησα να το κάνω, αλλά νομίζω κατάλαβε ότι ήθελα να τη ζουλήξω στην αγκαλιά μου και είχε ένα ύφος μαζί μου «όχι στη μέση της Ακαδημίας, θα με κάνεις ρεζίλι των σκυλιών»). Ο Δημήτρης μου λέει ότι είναι ένα εξαιρετικά τρυφερό ζώο.

«Στην αρχή η Σουγκαρίτσα ψαχνόταν. Παρόλη την ταλαιπωρία της μέχρι να φτάσει ως εμένα, συνήθισε γρήγορα το σπίτι και εγκλιματίστηκε, αμέσως στο μικρό διαμέρισμα. Είναι πάντα αμίλητη εντός και δεν έκανε ούτε μια φορά την ανάγκη της μέσα. Ήταν φανερό ότι ήθελε απλά ένα σπιτικό, κάποιον να την φροντίζει κι εκείνη θα ανταπέδιδε την ευγνωμοσύνη της. Ανταποδίδει την αγάπη με γλύκες και φιλιά (τα καλύτερα γλειψίματα). Γενικά είναι η καλύτερη παρέα. Σε αυτό έπαιξε σίγουρα ρόλο, ότι ήταν αδέσποτο».

«Η Σούγκαρ έμαθε σε όλους μας, ότι ακόμα και αν κάτι ή κάποιος/α είναι διαφορετικός, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να δώσει την ίδια αγάπη. Ίσα - ίσα. Μπορεί να δώσει και περισσότερη. Όλοι εντυπωσιάζονται από την ομορφιά της και την δύναμή της. Και υπάρχουν πολλά ζωάκια εκεί έξω που περιμένουν μια οικογένεια να τα φροντίσει, μέσα από τα κλουβάκια τους ή σε φιλοζωϊκές οργανώσεις και σωματεία, τα οποία κάνουν ό,τι μπορούν σε πραγματικά αντίξοες συνθήκες, με αυξημένη την εγκατάλειψη και τους ιδιωτικούς ή τους ανύπαρκτους σχεδόν δημοτικούς πόρους. Υιοθετήστε λοιπόν. Μην φοβάστε, θα δώσετε και λάβετε απίστευτη χαρά!»