Τα παράλληλα σύμπαντα

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:

Η έννοια του σπιτιού έχει αλλάξει μέσα στα χρόνια που έχουν περάσει. Όλοι λίγο πολλοί αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε τόπους κατοικίας, δουλειές, φίλους, συνήθειες, τρόπο σκέψης. Η κρίση μας μεγάλωσε απότομα και ίσως είναι για καλό. Πλέον «σπίτι» μπορεί να είναι το ίδιο σου το σώμα, οι δικοί σου άνθρωποι, ένα άδειο διαμέρισμα, ένα χωριό χαμένο κάπου στον ειρηνικό ωκεανό, ένα παλιό μπλε παλτό, ένα τραγούδι του Bowie, μια ταινία του Jarmusch, το γραφείο σου σε μια αίθουσα σύνταξης, ένα ελληνικό νησί του Αιγαίου. Το «σπίτι» δεν έχει να κάνει με την ιδιοκτησία και με το που «ανήκεις», αλλά με την οικειότητα, τις αναμνήσεις και πως αυτές σε κάνουν να νιώθεις.

Με τη Χαλκίδα είχα πάντα μια περίεργη σχέση αγάπης-μίσους, -την έχω ακόμα. Η πόλη όμως αυτή μου έμαθε ένα πράγμα, ότι η έννοια του σπιτιού καθορίζεται από τις σχέσεις μας, από τις μνήμες μας, οι οποίες δεν περιορίζονται γεωγραφικά. Είναι ωραία να επιστρέφεις που και που στο «σπίτι» σου, είναι σα να κάνεις μια επανεκκίνηση. Ποτέ όμως δεν ήσουν στάσιμος.

Στη Χαλκίδα έρχομαι σπάνια πια, -μόνο στις γιορτές. Είναι μια πόλη περίεργη, χωρισμένη στα δυο που την ενώνουν δυο γέφυρες, και με νερά που αλλάζουν φορά και διάθεση όπως και οι άνθρωποι της. Είναι γεμάτη αδιέξοδα και διεξόδους μόνο προς τη θάλασσα. Μάλλον για αυτό ο Σκαρίμπας την αγάπησε πολύ -αν και δεν καταγόταν από εκεί και ο Μυταράς ήθελε να ζήσει μόνιμα σε αυτήν. Οι γιορτές πάντα είναι η αφορμή να επιστρέψει κανείς «σπίτι» του. Και μέσα σε λίγες μέρες προσπαθείς να τα προλάβεις όλα. Να βρεθείς με τα πρόσωπα που αγαπάς, γονείς, συγγενείς και φίλους. Και μαζεύεστε γύρω από τραπέζια, και τρώτε και πίνετε και μιλάτε πολύ για αυτά που σας ενώνουν και σας χωρίζουν γεωγραφικά και μη και συγκινείστε και γελάτε. Και αυτό είναι ωραίο και μελαγχολικό συνάμα. Μας ενώνουν οι διαφορές μας. Τελικά, μια χαρά τα λέει η γεωμετρία, οι ζωές των ανθρώπων, όπως οι ευθείες γραμμές δεν πρέπει να τέμνονται αλλά να κινούνται παράλληλα. Η γεωμετρία έχει πολλά κοινά με τη γεωγραφία. 

Και περνάνε οι μέρες και απότομα χωρίζεστε ξανά με τους δικούς σας -μέχρι την επόμενη φορά που θα συναντηθείτε και μπορεί να περάσουν και χρόνια. Οι ζωές μας είναι γεμάτες ανταμώματα και αποχωρισμούς και συνεχείς επανεκκινήσεις. Παράλληλες γραμμές, διαφορετικές ζωές. Ίσως αυτά είναι τα παράλληλα σύμπαντα, οι ζωές μας και οι ζωές των άλλων. Λίγες ώρες πριν φύγει αυτή η χρόνια σε βρίσκει στο «σπίτι» σου, όποιο και όπου κι αν είναι αυτό, μόνο ή με παρέα. Μια μέρα είναι όπως οι άλλες, θα περάσει. Η κρίση αυτή μας μεγάλωσε απότομα, κι ίσως ήταν για καλό. Σε αυτή την επανεκκίνηση ελπίζω το σκληρό και άκαμπτο μέσα μας να λυγίσει και να γίνει μια ευθεία γραμμή που θα εκταθεί μαζί με άλλες προς το άπειρο. Καλή χρονιά σε όλους!

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή…