Όταν μετακομίσαμε στο σπίτι που μένουμε τώρα, βρήκαμε ένα κουτί με εβδομήντα δύο κλειδιά: τόσα ήτανε πριν έντεκα χρόνια, τα είχα μετρήσει, αν και τώρα έχουνε μείνει καμιά εικοσαριά. Τι απέγιναν τα υπόλοιπα πενήντα δύο κλειδιά; Μα χάθηκαν, κάτι που συνηθίζεται με τα κλειδιά – μια μέρα εκεί που είσαι σίγουρη ότι ξέρεις ΠΟΥ βρίσκονται και ΤΙ κάνουν, εξαφανίζονται ξαφνικά και εσύ μένεις χωρίς κλειδιά ή ακόμα χειρότερα, έξω από το σπίτι.
Το πρώτο μυστήριο πάντως αφορούσε τον αριθμό: ποιος έχει εβδομήντα δύο κλειδιά σε ένα σπίτι χωρίς εβδομήντα δύο πόρτες; Ή έστω κλειδαριές; Η απάντηση είναι, κάποιος που ξεχνάει ποιό κλειδί είναι για την μπαλκονόπορτα, ή το χάνει, και πάει και κόβει καινούργιο κλειδί αφού αλλάξει την κλειδαριά, ή κάποιος που χάνει-και-βρίσκει τα κλειδιά του όλη την ώρα. Επίσης, κάποιος που επειδή έχει καεί στο λάδι, φτιάχνει πέντε κλειδιά για την κάθε πόρτα, για σιγουριά.
Το δεύτερο μυστήριο αφορούσε τα ίδια τα κλειδιά: μα τί ανοίγανε; Δεν κατάφερα να τα ταιριάξω με καμία πόρτα, κανένα ντουλάπι, όχι ότι τα δοκίμασα όλα, αλλά τα πρώτα δέκα-είκοσι βγήκανε τζούφια και μετά βαρέθηκα. Το κλου ήτανε ένα μίνι χρηματοκιβώτιο (!) σε κάποιο δωμάτιο που έκανα τρία-τέσσερα χρόνια να το προσέξω (νόμιζα ότι ήτανε γύψινο ανάγλυφο τοίχου), και μετά δοκίμασα τα μισά κλειδιά που έδειχναν χρηματοκιβωτουάρ, αλλά κανένα δεν το άνοιγε.
Άρχισα να φρικάρω, ότι θα μπούνε κλέφτες και θα μου πούνε «άνοιξε το χρηματοκιβώτιο μωρή, ειδ’ αλλιώς θα σε βάλουμε να φας τα κλειδιά!» και έβλεπα στο όνειρό μου ότι δοκιμάζω, ιδρωμένη, όλα τα κλειδιά του σπιτιού στην κλειδαριά του καταραμένου χρηματοκιβωτίου χωρίς επιτυχία, κάτι που έκανα και στον ξύπνιο μου, αλλά στον ύπνο ήταν πιο φρικαριστικό. Μια μέρα έφερα κλειδαρά και άνοιξε το κουτί με μπλακ-εν-ντέκερ και ησυχάσαμε, αλλά τα άχρηστα κλειδιά που έγραφαν επάνω ΧΡΗΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ και παρέμειναν άλλο ένα μυστήριο.
Γιατί, ξέχασα να πω ότι αρκετά από τα κλειδιά είχανε επάνω καρτούλες με πολύ γενικά ή άσχετα πράγματα, πχ ΓΡΑΦΕΙΟ, ΑΠΟΘΗΚΗ, ΔΩΜΑΤΙΟ, ΑΛΛΟ ΔΩΜΑΤΙΟ. Ο,τι, και καλά, είχαμε βρει το ένα δωμάτιο και ψάχναμε το άλλο – και τα υπόλοιπα εβδομήντα ένα κλειδιά; Ή εβδομήντα, αν αφαιρέσουμε το ένα, που ήταν για ΤΟ δωμάτιο;
Μέσα σε όλα αυτά, χάνουμε και τα κλειδιά μας, της εξώπορτας και της μέσα πόρτας (μια και σερβίρονται μαζί αυτά τα δύο). Αν έχετε αισθανθεί το παγωμένο χέρι της μοίρας να σέρνεται στην ραχοκοκαλιά σας ενώ στέκεστε έξω από πόρτα στις δύο το πρωί σκαλίζοντας με μανία τσάντες και τσέπες, ανατριχιάζετε ήδη και ψαχουλεύετε μηχανικά για το κλειδί σας: είναι εκεί που νομίζετε ή έχει πάει αλλού; Και πού πηγαίνουν όλα τα κλειδιά τα οποία χάνουμε; Τα βρίσκει κάποιος; Μήπως τα μαζεύει όλα σε ένα κουτί στο σπίτι του για ώρα ανάγκης;
Είμαστε τυχεροί γιατί μένουμε πολλοί άνθρωποι στο ίδιο σπίτι, για το οποίο σπίτι έχουνε κλειδιά και άλλοι άνθρωποι, για καβάντζα, επειδή μας έχουνε πάρει πρέφα: κάθε φορά που ένας από εμάς κλείνεται απέξω, τηλεφωνεί τους υπόλοιπους για να δει πού βρίσκονται, κι όλο και κάποιος είναι στο δρόμο, ή ακόμα και μέσα στο σπίτι (αλλά κάνει τον Κινέζο). Κάποτε έχασα το κλειδί μου και τελικά ήτανε επάνω στην κλειδαριά, μέσα από την πόρτα, ενώ τις άλλες έξη φορές που επίσης το έχασα μαζί με το αδερφάκι του κλειδί εξώπορτας, ήτανε πάνω στην ίδια κλειδαριά, αλλά έξω από την πόρτα.
Η ανακάλυψη όσον αφορά τα κλειδιά ήταν οι κλειδαριές ποδηλάτων με κωδικό, χωρίς το καταραμένο κλειδάκι που χάνεται με μεγαλύτερη συχνότητα από τα κλειδιά (άνευ υποκοριστικού). Ο μικρός γιος μου έχει ακόμα κρεμασμένη στο ποδήλατό του μια κλειδαριά, της οποίας έχουμε χάσει το κλειδάκι, άρα δεν ξεκλειδώνει ώστε να την ξανα-κλειδώνουμε μαζί με το ποδήλατο ή ώστε να την πετάξουμε.
Ήδη έχουμε κι εμείς ένα κουτί με ξέμπαρκα κλειδάκια από βαλίτσες, χαμένες ή χαλασμένες κλειδαριές ποδηλάτων, κλειδιά από πόρτες παλιότερων σπιτιών, που όμως δεν τα πετάμε μπας και μας τα ζητήσουνε παλαιότεροι σπιτονοικοκύρηδες, κλειδιά που κανένας δεν θυμάται σε τι αντιστοιχούν αλλά όλοι λέμε «βάλτο μέσα στο κουτί, ποτέ δεν ξέρεις».
Και αυτή είναι η μεγάλη αλήθεια, γιατί ποτέ, μα ποτέ, δεν ξέρεις πόσο χρήσιμο μπορεί να σου είναι ένα κλειδί. Ειδικά αν έχει άλλα εβδομήντα κλειδιά να του κάνουνε παρέα…
Χρειαζόμαστε το αττικόψαρο (Pelasgus-marathonicus), όπως μας χρειάζεται και αυτό. Η απώλεια της φύσης μοιραία θα οδηγήσει στη δική μας φτώχεια και δυστυχία
6°
