Γιατί ακυρώνουμε ένα ραντεβού;

Αλλαγή, ακύρωση, αναβολή. Τα έχουμε συνηθίσει, τα κάνουμε και τα τρία πολύ συχνά. Κάποτε, κοντά στους δεινόσαυρους περίπου, η βραδινή έξοδος ήταν ως εξής: συμφωνούσες με το Χ άτομο να βρεθείτε στις 10.00 μμ στο Τάδε μπαρ. Πήγαινες στο Τάδε μπαρ κατά τις 10.00-10.15 μμ, έριχνες μια ματιά γύρω σου και περίμενες στην μπάρα, σε τραπεζάκι ή απ' έξω αν ο καιρός ήταν καλός. Ο/η Χ ερχόταν το αργότερο 10.20 (είχε κίνηση/πήρε στο σταθερό η θεία καθώς έβγαινε από την πόρτα/δεν έβρισκε να παρκάρει κλπ). Αν ο/η Χ ΔΕΝ ερχόταν, είχες απόλυτη βεβαιότητα ότι (1) τον/την χτύπησε τρόλεϊ, (2) κλείστηκε στο ασανσέρ της πολυκατοικίας, (3) βρίσκεται σε λάθος μπαρ ή (4) δεν του/της αρέσεις τελικά όσο έδειχνε ότι του/της αρέσεις – για την ακρίβεια του/της αρέσεις τόσο λίγο, ώστε άφησε να τον/την χτυπήσει τρόλεϊ, κλείστηκε στο ασανσέρ ή πήγε σε λάθος μπαρ. Πράγματα που δεν θα επέτρεπε να του συμβούν αν του/της άρεσες όσο έδειχνε ότι του/της άρεσες...

Την άλλη μέρα, και αφού εσύ είχες γίνει ρούγκλα στο μπαρ και είχες γνωρίσει ένα πολύ συμπαθητικό άτομο, το Ψ, την άλλη μέρα σου τηλεφωνούσε το άτομο Χ στη δουλειά σου και εξηγούσε ότι δυστυχώς χθες τον/την χτύπησε (ελαφρά) ένα (ελαφρύ) τρόλεϊ, κλείστηκε όλη νύχτα στο ασανσέρ και μετά από όλα αυτά, πήγε σε λάθος μπαρ. Δίνατε νέο ραντεβού για το ίδιο βράδυ, στο οποίο βασικά δεν πήγαινες επειδή ήσουν στο άλλο μπαρ με το συμπαθητικό άτομο Ψ, ή πήγαινες, με καθυστέρηση για να δείξεις τη δυσαρέσκειά σου, κρατώντας καβαντζωμένο το Ψ σε άλλο μπαρ για τυχόν εμέρτζενσυ.

Όλα αυτά συνέβαιναν προ κινητού, τεξτ-μέσατζ, τουίτερ, ίνσταγκραμ, ταμπλρ, τίντερ, γκριντ, ράγια, και σίγουρα κάποιας ακόμα εφαρμογής που μου διαφεύγει.

Πάμε στο σήμερα, που είναι πιο εφαρμοσμένο από όλες τις απόψεις: καθώς ξεκινάς για το μπαρ, σου έρχεται γραπτό μήνυμα από το (λίγο μαλακισμένο) άτομο Χ, «θα αργήσω κίνηση 550 σε 20΄». Καταλαβαίνεις ότι το λεωφορείο άργησε 20΄, κι έχει κίνηση, και όλα αυτά σε αναστατώνουν επειδή συμβαίνουν χωρίς σημεία στίξης. Πηγαίνεις στο μπαρ. Στις 10.20 έρχεται άλλο μνμ, «χίλια σόρι έμπλεξα δεν θα έρθω θα εξηγήσω αύριο...» Οι τρεις τελίτσες είναι ένα είδος λυπητερής υπενθύμισης: έχεις την απόλυτη βεβαιότητα ότι το (τζούφιο) άτομο Χ καθόλου δεν ψοφάει για σένα, και επίσης ότι δυστυχώς δεν το χτύπησε τρόλεϊ, ούτε κλείστηκε σε ασανσέρ, μια και δεν θα έπιανε το κινητό του/της μέσα σε ασανσέρ. Αναστενάζεις, παραγγέλνεις κάτι και κάθεσαι στο μπαρ, μια και ήρθες. Τρως φυστίκια, λες καμιά μπούρδα με τον μπάρμαν... όταν ξαφνικά βλέπεις στο κινητό σου φωτογραφίες του παν-ηλίθιου ατόμου Χ!!! ΣΕ ΑΛΛΟ ΜΠΑΡ! Σε τρελά κέφια! Μένεις λίγο κάγκελο, σκέφτεσαι «γουα-δε-φα» (επειδή όλα αυτά γίνονται στα αγγλικά), τσεκάρεις ξανά, μάλιστα, το βρωμο-άτομο Χ στο Φέησμπουκ/Ινσταγκραμ/άλλο-ρουφιάνικο μέσον, βρίσκεται σε τρελό πάρτυ και περνάει καταπληκτικά ενώ εσύ τα πίνεις σόλο αρκούδα με έναν μπάρμαν που σου μιλάει για τον ΠΑΟΚ λες και σε ήξερε από χθες.

Την άλλη μέρα, λίγο τσιγαρισμένη/ος με όλα όσα συνέβησαν, τσεκάρεις τους άπαντες ηλεκτρονικούς ρουφιάνους και βλέπεις ότι όντως, δεν είδες όνειρο, το βλήμα Χ καλοπέρασε συγκλονιστικά στο σούπερ πάρτι, για το οποίο δεν σου είπε τίποτα, και σε κρέμασε κιόλας. Η πρόοδος είναι σπουδαίο πράγμα: πριν είκοσι χρόνια δεν θα είχες ιδέα, θα παρηγοριόσουν με τη βεβαιότητα ότι το γκαντέμικο το άτομο Χ, σίγουρα το χτύπησε τρόλεϊ, γι αυτό δεν ήρθε...

Το ίδιο συμβαίνει με φίλες και φίλους, δηλαδή χωρίς κανένα γκομενικό στη μέση: κανονίζουμε και ξε-κανονίζουμε συναντήσεις, βασικά δεν πηγαίνουμε στα ραντεβού που κλείσαμε ηλεκτρονικά/τηλεφωνικά επειδή  βαριόμαστε, στέλνουμε γραπτά μηνύματα και μέσεντζερ επειδή είναι πιο εύκολα, δεν έχουν «τόνο φωνής» και «ύφος», συχνά ούτε καν ορθογραφία, αλλά ποιος το ψάχνει τόσο; Κανείς. Επειδή κανένας δεν θέλει να δεσμευτεί  (δεν είναι δα και αρραβώνας, ένα ποτό θα πίναμε, θα πηγαίναμε σε μια έκθεση, παράσταση προβολή, εκδήλωση), κανένας δεν κλείνει πια «σίγουρα» ραντεβού, με την πιθανότητα ότι μπορεί, πού ξέρεις, μπορεί να σκάσει κάτι καλύτερο. Μπορεί την βραδιά που έκλεισα φλου ραντεβού με το καθόλου-αξιόπιστο-και-λίγα-λέμε άτομο Χ, να γίνει ΤΟ καταπληκτικό πάρτι με σουβλάκια έξω από το σπίτι μου, και να το χάσω, ενώ θα τρέχω στου διαόλου τη μάνα όπου δώσαμε ραντεβού με το σκασμένο το Χ. Ευτυχώς το ραντεβού ήτανε φλου, οπότε μπορώ να το ακυρώσω με ένα μηνυματάκι και να κατέβω μπροστά στο σπίτι μου, που παίζει μουσική ένα καταπληκτικό συγκρότημα ενώ ταυτόχρονα ψήνει σούβλους. Με γκομενάκια να χορεύουν ημίγυμνα, εννοείται, και τζάμπα ποτά.

Τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει: ακυρώνουμε ένα ραντεβού επειδή βαριόμαστε, λιώνουμε ξαφνικά στον καναπέ, η ιδέα να ντυθούμε/βαφτούμε μας φαίνεται εξωφρενική μετά την ταλαιπωρία που περάσαμε σήμερα ειδικά. Το ακυρώνουμε επειδή είναι εύκολο – τόσο να ακυρώσουμε, όσο και να πούμε ψέματα με γραπτό μνμ. Μερικές φορές, όταν είμαστε πολύ νέοι, το ακυρώνουμε όντως επειδή έσκασε κάτι το ουάου, που το προτιμάμε από ένα ποτό με το κατακαημένο άτομο Χ. Το κάτι ουάου δυστυχώς σκάει συχνά εκεί γύρω στα 20-30, μετά όλο και αραιώνει. 

Η ευκολία με την οποία επικοινωνούμε, ορίστε που κάνει κακό στην κοινωνική μας ζωή, ίσως και στην ερωτική μας ζωή, αλλά βέβαια λέω τέτοια επειδή είμαι κοντά στους δεινόσαυρους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους νοσταλγώ ή ότι έχω τις επιφυλάξεις μου για  την υπερσύγχρονη ευκολία επικοινωνίας….