Μερικές φορές στη ζωή μας κάποια πράγματα συμβαίνουν μοιραία, για να βρούμε και να βρεθούμε με αυτά που μας αναλογούν και μας ταιριάζουν.
Όταν ήμουν στο πανεπιστήμιο είχαμε ένα μάθημα πολιτικής φιλοσοφίας. Μας το δίδασκε ένας νέος καθηγητής άρτιος αφιχθείς από την Αγγλία. Ήμουν στο τελευταίο έτος των σπουδών μου και ονειρευόμουν το μεταπτυχιακό μου πάνω στην κοινωνική ανθρωπολογία και την επιτόπια έρευνα στην Αφρική. Δεν έκανα ποτέ επιτόπια έρευνα, στην Αφρική όμως πήγα. Από πάντα ήθελα να γίνω δημοσιογράφος, αλλά μέχρι τότε κάτι με έκανε να παίρνω συνεχώς παράδρομους και απότομες στροφές. Μερικές φορές στη ζωή μας κάποια πράγματα συμβαίνουν μοιραία, για να βρούμε και να βρεθούμε με αυτά που μας αναλογούν και μας ταιριάζουν. Πριν λοιπόν συναντηθούμε με την δημοσιογραφία, γνωρίστηκα με την πολιτική φιλοσοφία.
«Εισαγωγή στην Πολιτική Φιλοσοφία», λεγόταν το μάθημα και ήταν επιλογής. Σε μια άσπρη αίθουσα που εύκολα κάποιος θα μπορούσε να την συγκρίνει με ένα δωμάτιο απομόνωσης μιας αμερικάνικης φυλακής, έμαθα μεταξύ άλλων για τον Μακιαβέλι, τον Μοντεσκιέ, την θεά Χάνα Άρεντ και τον έρωτά της με τον φιλοναζιστή Χάιντεγκερ, τον Φουκό και τον Τόμας Χομπς, αλλά και πώς το σινεμά και η μουσική συνδέονται με την πολιτική φιλοσοφία. Η μηχανή αυτοσυντήρησης ο άνθρωπος του Χομπς, ο οποίος εκ φύσεως είναι εγωιστής, η γέννηση του Λεβιάθαν του θνητού θεού που μέσω της βίας προστατεύει τους πολίτες, αλλά και η προσωπική ιστορία του απαισιόδοξου αυτού φιλόσοφου, με είχαν κάνει να τον συμπαθήσω. Πρόσφατα σε ένα ταξίδι μου στην πόλη μου, βρήκα τις σημειώσεις του μαθήματος που μας είχε δώσει ο καθηγητής τότε, αλλά και ένα βιβλίο για τον Χομπς που μου είχε κάνει δώρο η φίλη μου η Άννα.
Άρχισα πάλι να διαβάζω για τον παράξενο αυτό φιλόσοφο και το περίεργο δημιούργημά του, τον δικό του άνθρωπο. Οι πολιτικοθρησκευτικές διαμάχες του 17ου αιώνα στην Αγγλία, η κλασσική παιδεία, αλλά και η λογική-επιστήμη επηρέασαν βαθιά το έργο του. Ο άνθρωπος του Χομπς μοιάζει πιο σύγχρονος από ποτέ. Ηδονιστής, φιλόδοξος, ανταγωνιστικός και δύσπιστος. Η μόνη του ευχαρίστηση, που είναι και η επιβίωσή του είναι να καταστρέψει ή να υποτάξει τον άλλον. Μηχανή αυτοσυντήρησης τον ονόμασε ο δημιουργός του και εγώ φανταζόμουν ότι πραγματικά ήταν μια μηχανή. Ο άνθρωπος του Χομπς τότε μου θύμιζε το τέρας του Φρανκεστάιν, μόνο που εκείνο είχε συναισθήματα. Στο τέλος μετάνιωσε για όλα όσα είχε κάνει.
Μπορεί να φταίει η κρίση ή και άλλοι παράγοντες, όπως και να έχει οι ζωές μας σήμερα βομβαρδίζονται καθημερινά από αμέριστο μίσος και χολή. Τόσο άδικα χαμένος χρόνος. Τόση κακία για το τίποτα. Ο Χομπς έλεγε ότι ο άνθρωποι γεννήθηκαν με τα ίδια χαρακτηριστικά, τις ίδιες ικανότητες. Αν ζούσε σήμερα ίσως θα πρόσθετε ότι κανείς μας δε μπορεί να αποφύγει την κοινή του μοίρα. Και σκέφτομαι τον ήλιο όταν ακουμπάει το πρόσωπό μου, τους φίλους «που πάντα σε σώζουν μάτια μου», τη μουσική, τη δική μου «Μαδαγασκάρη», τα κείμενα που θα γράψω και τα ρεπορτάζ που θα κάνω, το μπλε. Εσάς τις σας σώζει; Και μη ξεχνάτε κάτι πολύ σημαντικό, «αυτός ο ήλιος δε θα τελειώσει ποτέ» (Ν. Νικολαΐδης).
13°
