Μέρες φθινοπώρου

Είναι μια σκέψη που σε κάνει να λυπάσαι: Έρχεται μια στιγμή που τα πράγματα τελειώνουν.

Κάνει ζέστη ακόμα, όμως το καλοκαίρι έφυγε, όπου να ’ναι τα δέντρα θα αρχίσουν να ρίχνουν τα φύλλα τους, θα πέσουν οι πρώτες βροχές κι ο αέρας θα γεμίσει με τη μυρωδιά του βρεγμένου χώματος. Η διάθεσή σου έχει μείνει λίγο πίσω, θα ’θελες να πας στη θάλασσα να κάνεις ένα μπάνιο, ίσως το τελευταίο. Μπορεί να μην τα καταφέρεις, ποτέ δεν ξέρεις ακριβώς ποια είναι η τελευταία φορά κι έτσι δεν προλαβαίνεις να νιώσεις τη μελαγχολία του αποχωρισμού, όχι την ώρα εκείνη, που κολυμπάς, τότε ακόμα χαίρεσαι τη θαλπωρή των ηλιαχτίδων. Η μελαγχολία μετατίθεται για μια επόμενη στιγμή, όταν αναλογιστείς τις μέρες που πέρασαν και σε πιάσει μια νοσταλγία.

Φτάνεις στο τέλος μιας διαδρομής και δεν θες να το καταλάβεις, μέχρι που ξαφνικά λες αυτό ήταν… πάει, τέλειωσε.

Η ζωή περνάει κι εσύ ζεις με την ψευδαίσθηση ότι διαρκεί σε έναν άπειρο χρόνο που δεν τερματίζει ποτέ. Κοιτάς πίσω, κοιτάς μπροστά και αναρωτιέσαι πώς ονομάζεται το σημείο στο οποίο ακροβατείς, περπατάς σε τεντωμένο σκοινί, είσαι καλός ακροβάτης και απολαμβάνεις την αίσθηση της ταλάντωσης, δεν θέλεις να πέσεις. Είναι θέμα απόφασης, ή και χαρακτήρα, ιδιοσυγκρασίας, κάνεις μια τούμπα στον αέρα και προσγειώνεσαι στην άλλη πλευρά, την αισιόδοξη, εστιάζεις: Το τέλος μιας διαδρομής κρύβει μέσα του τη δυνατότητα, σε μία υπεραισιόδοξη προοπτική μια ανεξάντλητη δυνατότητα, τα πάντα μπορεί να συμβούν. Ξαφνικά η ιδέα αυτή σε χαροποιεί...

Οι ψευδαισθήσεις μάς καθησυχάζουν για κάποιο καιρό κι έπειτα γκρεμίζονται σαν χάρτινοι πύργοι.

Λίγο μετά την εποχή της ανεμελιάς, εκεί, πριν τις πρώτες ψιχάλες, στοχάζεσαι πάνω στην ευθραυστότητα των σχέσεων. Ποτέ δεδομένες, ποτέ ολόκληρες. Αν δεν τις νοιαστείς, φυλλορροούν. Τον άλλο δεν μπορείς να τον κάνεις δικό σου, μπορείς όμως να σταθείς απέναντί του και να προσπαθήσεις να τον καταλάβεις, να τον σεβαστείς, είναι ένας ολόκληρος κόσμος. Η αλήθεια ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δεν είναι εύκολο να ειπωθεί, όχι ολόκληρη, υπάρχουν πράγματα που παραμένουν μυστικά, δικά μας, ούτε μπορεί ο άλλος να καταλάβει ούτε και θέλει. Η ειλικρίνεια είναι προϋπόθεση, τα λόγια που έχουν βάρος.

Είναι νόμος της ζωής, τα πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν.

Το τέλος, κάθε τέλος, ακόμα κι αν είναι οδυνηρό, ενέχει ένα είδος αξιοπρέπειας γιατί εμπεριέχει την απόφαση. Ακόμα κι αν δεν είναι δική μας, ακόμα και τότε ενδύεται το κουράγιο που συνεπάγεται το να αναλάβει κανείς την ευθύνη να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η αξιοπρέπεια και το κουράγιο βρίσκονται ψηλά στην ιεραρχία ενός κώδικα αξιών και μιας στάσης ζωής που εμπνέουν σεβασμό. Είναι ένα είδος δοκιμασίας, μια ευκαιρία να αναμετρηθείς με τη δύναμή σου.

Δεν είναι εύκολο. Κοιτάς πίσω… Θυμάσαι...

Κάτι τέτοιες στιγμές είναι πολύτιμες όσο μερικές σταγόνες δροσιάς ένα καυτό μεσημέρι του καλοκαιριού. Σου δίνουν τη δυνατότητα να σκεφτείς τι διαφορετικό θα έκανες, αν ήταν στο χέρι σου, για τις μέρες που έρχονται. Μερικά πράγματα είναι στο χέρι σου...

Χρειάζεσαι έμπνευση, όνειρα, πάθος για τα μικρά πράγματα.

Ρίχνεις πίσω μια τελευταία ματιά, ίσως ένα ακόμα μπάνιο στη θάλασσα, μπας και βρεις την ευκαιρία να την αποχαιρετήσεις. Μήπως και προετοιμαστείς για το χειμώνα που έρχεται, δεν προμηνύεται εύκολος. Όχι ότι είσαι ποτέ έτοιμος, το μέλλον είναι άγνωστο, το καινούργιο κρύβει μέσα του ρίσκο, περιπέτεια. Ίσως όχι αυτό που περίμενες, μπορεί και κάτι απρόσμενα ωραίο. Το παιχνίδι παίζεται κάθε στιγμή, τίποτα μη θεωρείς δεδομένο, κάθε τι που προσφέρεται καλείσαι την ίδια στιγμή να το κερδίσεις.

Μερικά πράγματα είναι σπάνια, δεν συμβαίνουν συχνά.

Φαντάζεσαι ένα καλοκαίρι διαρκείας με ξέγνοιαστες μέρες και απέραντες παραλίες, ξαπλωμένος κάτω από τις σκιές των δέντρων με το σώμα να παίρνει το σχήμα της άμμου, τα μάτια κλειστά... Όμως, τα πράγματα κάποτε τελειώνουν. Κι ούτε είναι ποτέ ολόκληρα, ούτε ακριβώς όπως τα θέλουμε, όπως τα ’χουμε σκεφτεί κι ονειρευτεί. Η πραγματικότητα είναι πολύπλοκη, ανεξάντλητη, αδύνατον να την ελέγξουμε πλήρως, πάντα θα εμφανίζονται ρωγμές, ατέλειες, κακοτεχνίες. Μπορούμε, αν είμαστε συνετοί, να ελαχιστοποιήσουμε τις απώλειες. Να δώσουμε αξία σε ό,τι αξίζει. Η συμφιλίωση είναι ένα κλειδί.

Τίποτα δεν πάει χαμένο, όλα έχουν ένα λόγο να συμβαίνουν.

Το φθινόπωρο είναι εποχή για αλλαγές, σχέδια, μετατοπίσεις. Ψάχνεις να βρεις τη θέση σου, την καινούργια σου θέση, και την ίδια στιγμή, σε μία αντίθετη προοπτική, φροντίζεις να είσαι ανοιχτός στο διαφορετικό για να μην πέσεις στην παγίδα του κλειστού σύμπαντος που είναι ο εαυτός σου. Η ζωή είναι ένα παιχνίδι εξισορρόπησης ανάμεσα στο μέσα και το έξω, δεν είναι εύκολο. Θέλει θάρρος να αναλάβεις ό,τι σου αναλογεί και να συναντήσεις από εκεί όσα θα έρθουν. Αρκεί να μη φοβηθείς…