Αρχές Αυγούστου, ένα απόγευμα στην πλατεία Αγίας Ειρήνης στο Θρούμπι. Πλησιάζει ένα ζευγάρι με έναν σκύλαρο. Θέλω να τον χαϊδέψω, αλλά διστάζω. Πάντα ρωτάω τους συνοδούς (μισώ τη λέξη αφεντικό) των σκύλων αν νομίζουν ότι ο σκύλος θα είχε όρεξη για ένα χάδι. Το σκυλί είναι θηριώδες και την ίδια στιγμή καλοσυνάτο. Γίνεται. Ένα επιβλητικό Dogo Argentino. Τα σκυλιά τέτοιας ράτσας είναι συνήθως αγορασμένα. Πιάνω κουβέντα με τον συνοδό του σκυλιού, τον Παναγιώτη και άλλη μία αδέσποτη ιστορία προς μίμηση έρχεται στο φως.
«Μια παλιά οικογενειακή φίλη, μού είχε γράψει πριν χρόνια σε μια καλοκαιρινή κάρτα: “όταν κάτι προορίζεται για σένα, θα φτάσει κάποια στιγμή”. Έτσι ακριβώς συνέβη με αυτόν τον αξιαγάπητο σκυλάκο. Στην οικογένειά μου είχαμε ζώα από τότε που ήμουν μικρό παιδί κι έτσι το να είμαι με ένα κατοικίδιο ήταν πάντα για μένα τρόπος ζωής». Για τον Παναγιώτη, το να αποφασίσει να αναλάβει την ευθύνη ενός σκύλου, ήταν απόφαση ζωής, γιατί παίρνει το ρόλο του ως συγκάτοικος τετράποδου πάρα πολύ σοβαρά, σχεδόν αυστηρά.
«Πρέπει να δίνεις τον καλύτερό σου εαυτό για να μπορείς να είσαι άξιος να έχεις την ευθύνη της ζωής ενός σκύλου. Το κακό με τους περισσότερους “ιδιοκτήτες” σκύλων είναι ότι πάντα ψάχνουν να δουν τι θα τους δώσει ο σκύλος και όχι τι μπορούν να δώσουν αυτοί στο σκύλο. Σε κάθε σχέση πρέπει να μπαίνεις μόνο όταν είσαι έτοιμος να δώσεις και όχι μόνο να λάβεις. Γιατί αν τελικά ο δεσμός σπάσει, συνήθως από την πλευρά του δίποδου και όχι του τετράποδου, η σχέση δεν καταλήγει στα δικαστήρια, αλλά με το εν λόγο τετράποδο στο δρόμο. Έτσι, για αρκετά χρόνια δεν ήθελα να πάρω έναν σκύλο, κυρίως επειδή έμενα μόνος μου, αλλά και γιατί έλειπα όλη μέρα: ήξερα πως δε θα μπορούσα να δώσω όσα πρέπει και να χαρίσω στον σκύλο την απαραίτητη γι’ αυτόν συντροφικότητα. Μόλις απέκτησα μεγάλη αυλή και συγκάτοικο, ήξερα ότι ένα σκυλί θα χαίρει άκρας περιποίησης μαζί μου».
Καλά όλα αυτά, αλλά ένα Dogo Argentino, δεν το βρίσκεις στο δρόμο. Ή μήπως το βρίσκεις; «Μέχρι τη μέρα που είδα το σκυλί για πρώτη φορά, δεν είχα ξαναδεί, ούτε ήξερα αυτή τη ράτσα. Σερφάροντας όμως στο youtube είδα την ιστορία ενός dogo, που σχεδόν υπέκυψε στα τραύματά του για να σώσει ένα κοριτσάκι-μέλος της οικογένειάς του από ένα πούμα. Ο σκύλος κατάφερε μετά από μάχη να σκοτώσει το πούμα και να σώσει το κοριτσάκι, κάνοντας πράξη το μέγιστο της αγάπης του σκύλου για τον άνθρωπο: ένας σκύλος είναι έτοιμος να θυσιάσει ακόμα και τη ζωή του για να δείξει την ευγνωμοσύνη του προς αυτόν. Ειλικρινά συγκινήθηκα από αυτή την ιστορία, ένιωσα την ίδια συγκίνηση που είχα νιώσει και στην Ιαπωνία, μπροστά στο άγαλμα του Hachiko, στο μετρό του Τόκυο.
Πάντα πίστευα ότι χρωστάμε στους σκύλους αγάπη και ευγνωμοσύνη, ειδικά σε όσους δεν τα εισέπραξαν από τους ανθρώπους που ήταν οι ιδιοκτήτες τους. Έτσι, την ημέρα που αποφάσισα να υιοθετήσω ένα σκυλάκι από τη φιλοζωική, είδα στο facebook (τα μέσα δικτύωσης ενίοτε κάνουν και καλά πράγματα) στο προφίλ ενός φίλου, ότι χαρίζεται το συγκεκριμένο σκυλάκι, το οποίο είχε βρεθεί στο δρόμο, πολύ ταλαιπωρημένο. Ρωτήσαμε σχετικά και από ότι μας είπαν, πρέπει να ήταν φύλακας κάπου κοντά στο αεροδρόμιο, μόνιμα δεμένος, έως ότου το έσκασε και ζούσε έκτοτε στον δρόμο μαζί με αγέλη. Το δίλημμα που σχηματίστηκε στο μυαλό του σκυλάκου ήταν προφανές: “με ιδιοκτήτη και δεμένος μια ζωή (με καινούργιο νόμο ευτυχώς απαγορεύεται η ολοήμερη καθήλωση ζώου με αλυσίδα), χωρίς χάδι, χωρίς αγάπη, μόνο με ένα πιάτο φαϊ της επιβίωσης, ή στον δρόμο, ψάχνοντας για αγάπη, με τον κίνδυνο να πεθάνω από τα χίλια δύο αίτια και πολύ πιθανή την ασιτία;” Και όμως ο σκύλος όπως και ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς αγάπη και για να την βρει θα πληρώσει το πιο μεγάλο τίμημα!
Ο Shiroi, όπως τον ονόμασα τελικά, έκανε την επιλογή του, το έσκασε, βρέθηκε στον δρόμο, τσακώθηκε με άλλα σκυλιά (το μαρτυρούν σημάδια σε όλο του το σώμα) για να καταφέρει να τον αφήσουν να φάει, αρρώστησε, αλλά δεν τα παράτησε, συνέχισε να ψάχνει.
Όταν μια μέρα μια φιλόζωη κοπέλα πήγε να ταϊσει τα αδέσποτα της περιοχής, ο Shiroi είδε την ευκαιρία του. Όταν άνοιξε την πόρτα για να βγάλει το φαΐ τους, μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο μόνος του και κάθισε στην πίσω θέση του καθίσματος. Τα σκυλιά μπορούν να ξεχωρίσουν αυτόν ο οποίος τα αγαπά και είναι ανιδιοτελής. Εμείς να δούμε πότε θα καταλάβουμε πόσο πολύ μας αγαπούν.
Τελικά αυτό ήταν που έσωσε τον Shiroi, το γεγονός ότι κατάλαβε ότι η κοπέλα ήταν φιλόζωη και την ακολούθησε κατ’ αυτόν τον περίεργο τρόπο.
11°
