Κλειώ, ο τζόρας

Η Κλειώ γεννήθηκε με τσαντίλα και τσαμπουκά. Με νεύρα βρε παιδί μου. Ή τουλάχιστον έτσι υποθέτουμε καθώς είναι μια γάτα με νευρικές αντιδράσεις και συμπεριφορά τσαντισμένου ανθρώπου.

Βρέθηκε πριν περίπου 4 χρόνια μέσα ένα χωράφι κάπου στην Πεύκη μαζί με το γατάκι της από τον μπαμπά μου και εκείνος ως φιλόζωος την έμπασε σε ένα χαρτόκουτο και παρέα καβάλησαν το scooter και προσγειώθηκαν στο μαγαζί των γονιών μου.

Το εντυπωσιακό ήταν πως δεν έφερε καμία αντίρρηση για αυτή της τη μεταφορά παρόλο που μόλις έφτασε στο μαγαζί δεν άφηνε να την ακουμπήσει κανένας. Τζόρας που λέμε. Οι μέρες περνούσαν και η Κλειώ όποιον πελάτη δεν συμπαθούσε και πολύ του έχωνε και μια σφαλιαρίτσα με νυχάκια, με αποτέλεσμα να προκαλεί παράπονα και αντιδράσεις σε αντίθεση με το γατάκι της τη Μπιζού που ήταν σαν ένα μικρό μπιμπελό.

Ξανά λοιπόν η Κλειώ μέσα σε ένα αμάξι αυτή τη φορά προσγειώνεται στον κήπο του σπιτιού όπου εντελώς τυχαία νοίκιαζα το ισόγειο. Οι μέρες πάλι περνούσαν και η Κλειώ είχε ένα μόνιμο εκνευρισμό και δεν χώνευε ούτε τα έντερα της ούτε τις γύρω γάτες.

Λίγο ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της, λίγο το γεγονός πως κανείς δεν την ήθελε, έτσι ένα πρωί αποφάσισα χωρίς ούτε εγώ να το πολυκαταλάβω, πως αυτή η γάτα θα γίνει η παρέα μου. Την έβαλα ξανά στο αμάξι, την πήγα στον κτηνίατρο και εκεί διαπιστώσαμε πως τα νεύρα της και ο εκνευρισμός της δεν είναι επειδή είναι στριμμένη αλλά επειδή έχει καρκίνο στους μαστούς και στοματίτιδα (πιθανολογούμε πως αυτός ήταν και ο λόγος που εγκαταλείφθηκε στα χωράφια της Πεύκης). Το ζώο υπέφερε όλο αυτό τον καιρό.

Οι πιθανότητες να ζήσει η Κλειώ ήταν ελάχιστες. Ο κτηνίατρος είχε δηλώσει πως θα κάνει ότι μπορεί αλλά δεν υπόσχεται κάτι. Δεν ξέρω αν έχετε περιποιηθεί ζώο μετά από επέμβαση αλλά δεν είναι εύκολη υπόθεση ή θέαμα. Θέλει ψυχραιμία και πείσμα, πράγματα που δεν ήξερα ότι διαθέτω μέχρι που έζησα τις περιπέτειες της Κλειώς. Η επιχείρηση αντιβίωση με σύριγγα απαιτούσε να φοράω γάντια και να την κρατάω σφιχτά από το σβέρκο για να κάτσει ακίνητη και να καταπιεί το φάρμακο. Από τη μια νόμιζα πως την πονάω και από την άλλη ήξερα πως είναι για το καλό της.

Έπειτα από 4 χρόνια συγκατοίκησης, 2 επεμβάσεις και συχνές θεραπείες για τη στοματίδα, η αγνώστου ηλικίας και προέλευσης Κλειώ χαίρει άκρας υγείας και όπως λένε όλοι όσοι την ξέρουν «αυτή θα μας θάψει».

Στα 2 χρόνια συγκατοίκησης προστέθηκε και η Τσίτα-Φούντα, μια μικρότερη γάτα με εντελώς διαφορετική προσωπικότητα. Χαδιάρα και τρυφερή το ακριβώς αντίθετο από την Κλειώ. Η συμβίωση της Τσίτας-Φούντα με την Κλειώ είναι συνήθως επεισοδιακή με ξύλο και καυγάδες μεταξύ τους και σπάνιες στιγμές γαλήνης.

Η Κλειώ παραμένει μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα με αψυχολόγητες αντιδράσεις αλλά πλέον έχουμε βρει τη δική μας γλώσσα επικοινωνίας. Ξέρω πότε θέλει χάδια και παιχνίδια και ξέρει πότε είμαι στεναχωρημένη ή έχω θυμώσει. Ακόμα και η Τσίτα-Φούντα έχει μάθει πότε να την αποφεύγει και πότε να την πλησιάζει.

Της αρέσει να βλέπει ταινίες μαζί μας, να πίνει γάλα, να κοιμάται πάνω στα παπούτσια μου, να μυρίζει τα μαλλιά μου, να παίζει με τρελομπαλάκια και κυρίως να βρέχεται και να πίνει νερό από τη βρύση.

Την κοιτάω που κοιμάται πολλές φορές και συγκινούμαι. Χαζή θα με πείτε. Μπορεί. Την βλέπω πως με περιμένει πίσω από την πόρτα όταν γυρίζω στο σπίτι ή πως κάθεται φρουρός έξω από την μπανιέρα όταν κάνω μπάνιο και γεμίζει η καρδιά μου. Δεν ξέρω γιατί, δεν μπορώ να το εξηγήσω και δεν με νοιάζει.

Ο κτηνίατρος την τελευταία φορά που την είδε αναρωτήθηκε πως ακόμα ζει και είπε πως μάλλον τρέφεται με αγάπη. Συμφωνώ και πολλές φορές σκέφτομαι πόσο ανόητοι ήταν αυτοί που την άφησαν στο δρόμο και πόσο τυχερή είμαι που είναι στη ζωή μου.

Την ιστορία της Κλειώς, την έστειλε η φίλη της στήλης Θάλεια.