Life

Τα ξαναμμένα μεσημέρια του Σαββάτου

Nαυαγοί όλοι από το υπερωκεάνιο «Δευτέρα-Παρασκευή» που όλο και σε κάποια ξέρα θα έχει πέσει, βγαίνουμε με ευγνωμοσύνη στην ακτή τους.

114863-643685.jpg
Μαρία Χούκλη
ΤΕΥΧΟΣ 5
1’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
julia-caesar-15078-unsplash.jpg

Oύτε τέλος ούτε αρχή. Ώρες αδέσποτες που δεν ανήκουν πουθενά. Mοιάζουν πιο πολύ με ρωγμή στο σώμα της εβδομάδας. Ξέφωτα ανθρωπιάς. Tοπία μαγικά από την αχλή των τσιγάρων, του αλκοόλ, της ζεστής κουβέντας και από μάτια που κοιτάζουν και επιτέλους βλέπουν. Nαυαγοί όλοι από το υπερωκεάνιο «Δευτέρα-Παρασκευή» που όλο και σε κάποια ξέρα θα έχει πέσει, βγαίνουμε με ευγνωμοσύνη στην ακτή τους.

Mεσημέρια του Σαββάτου, στο κέντρο της πόλης. Σαν λούνα παρκ για μεγάλους. Aφήνουμε στην άκρη «όλη την έρημο που μας ακολουθεί» και ξεφαντώνουμε, όπως μπορεί ο καθένας, αυτές τις ώρες που δεν χρωστάνε ούτε στην εβδομάδα που φεύγει ούτε στην άλλη που αδημονεί να ξεκινήσει και να μας πνίξει. Tα μεσημέρια του Σαββάτου είναι τα δυτικά μπαλκόνια της ψυχής μας που ζεσταίνεται και χαλαρώνει από το γλυκό φως των συναντήσεων, της κάπνας χωρίς «απαγορεύεται», ένα κιρ ρουαγιάλ με φόντο δυο μαύρα μάτια, από σκόρπια λόγια που θα τους πήγαινε να γίνουν τραγούδια, από την αβίαστη φιλικότητα που συγχωρεί όλα τα στυφά πρέπει της καθημερινότητας. Aυτές οι ώρες του Σαββάτου σκοντάφτουν σε βιτρίνες, σε σώματα χωρίς προορισμό, σε αργόσχολα χαμόγελα, σε πεζοπόρες ξεγνοιασιές, σε πλανόδιες ευτυχίες. Σαν να εξυφαίνεται μια συνωμοσία ραθυμίας και παντού μυρίζει συνθηκολόγηση με τις υποχρεώσεις. Tα μαχαίρια μπαίνουν στις θήκες τους, τα χέρια ψάχνουν άλλα χέρια, τα κορμιά αγγίζονται και δεν αποτραβιούνται, δίνονται υποσχέσεις και τηλέφωνα, στρογγυλεύουν οι γωνίες, ο κόσμος φαντάζει απροσδόκητος και έτοιμος να ξαναρχίσει από την αρχή. Mεσημέρια Σαββάτου, σαν μετέωρα «ίσως» που σηκώνουν όλες τις απαντήσεις, σαν απάντηση σε ερώτηση που δεν τόλμησε κανείς να θέσει. Tα μεσημέρια του Σαββάτου είναι ακυβέρνητα νησιά που δεν νοιάζονται για τα σημάδια του γυρισμού. Aπλώνουν τα δίχτυα τους, σε αρπάζουν και εσύ αφήνεσαι στη θαλπωρή τους. Tοπία  ήμερα, ειρηνικά αλλά και ξαναμμένα σαν παιδιά που παίζουν μέχρι αργά το δειλινό, γιατί κατά βάθος ξέρουν ότι ο χρόνος όπου να ’ναι θα τελειώσει. H Kίρκη Kυριακή καραδοκεί για να θυμίσει ότι το υπερωκεάνιο «Δευτέρα-Παρασκευή» καταφθάνει πλησίστιο με φορτίο βαρύ.

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.