ΕΙΔΗΣΗ «Τοξικομανής, ο οποίος αποπειράθηκε να ληστέψει κοσμηματοπωλείο στο κέντρο της Αθήνας, λιντσαρίστηκε μέχρι θανάτου από εξαγριωμένους περαστικούς που, αφού πρώτα έσπασαν τη τζαμαρία, τον έσυραν έξω, περνώντας τον μέσα από τα σπασμένα τζάμια. Η αστυνομία όταν έφτασε, του πέρασε χειροπέδες ενώ ήταν ήδη νεκρός. Στο νοσοκομείο που τον μετέφεραν αλυσοδεμένο απλά διαπιστώθηκε ο θάνατός του».
Ο δολοφονημένος «τοξικομανής» ήταν η drag queen Zackie Οh που έδωσε την τελευταία της παράσταση στα δοξασμένα πεζοδρόμια της Ομόνοιας, με το αίμα της να διαταράσσει την αστική ησυχία, όπως πάντα.
Οροθετική «τσούλα» και προνοητικά αυτοδιαπομπευμένη πριν την διαπομπεύσουν οι άλλοι, αγωνίστηκε με τα τακούνια της κι ανερυθρίαστα για κάτι επωφελέστερο ακόμη και από την ίδια την ανθρώπινη ελευθερία. Αγωνίστηκε για τη διεκδίκηση της ανθρώπινης ουσίας πίσω στο θεμελιώδες πάθος που δεν είναι άλλο από τον έρωτα ως Μεταμόρφωση.
Ακόμη και στο ύστατο διάβημα του θανάτου της έσυρε θεατές τους εχθρούς της για να μεταλάβουν ηδονοβλεπτικά το σώμα και το αίμα της, και να γνωρίσουν τελικά τον τερατώδη στρέιτ εαυτό τους. Να έρθουν σε επαφή με το βδέλυγμα που είναι ο νοικοκυραίος μέσα τους και η διαστρεμμένη ανθρωπινότητά του. Να δουν την Ελλάδα σαν χώρα θρασύδειλων τραμπούκων, αποκτηνωμένων δωσίλογων, θλιβερών χαφιέδων με παππούδες χίτες και ταγματασφαλίτες.
Στις εικόνες της δολοφονίας μεταφέρεται ζωντανά η διαστροφή του Ανθρώπινου και λίγες στιγμές αργότερα η θρασύδειλη επιθυμία της να κρυφτεί πίσω από το προσωπείο του αθώου θύματος μιας υποτιθέμενης ληστείας. Όλοι αυτοί που έκαναν ότι δεν ήξεραν και δεν άκουσαν, ήταν οι ίδιοι που κλώτσησαν ένα ανήμπορο πλάσμα στον θάνατο και δολοφόνησαν μια βασίλισσα. Το μόνο καλό και αυτό που δεν ήξεραν είναι ότι πίσω από τη δολοφονημένη υπάρχει μια κοινότητα ανθρώπων που δεν πρόκειται να αφήσει το έγκλημα ατιμώρητο.
Και μην ανησυχείτε, ξέρω πολύ καλά τι θα πουν στα δικαστήρια: «Ο άνθρωπος έχανε το βιός του, τι να κάνει;», «Το θύμα ήταν μειωμένης ηθικής καταβολής», «Το θύμα ήταν καθ’ ομολογίαν τσούλα», «Το θύμα ήταν τραβεστί», «Το θύμα κρατούσε μαχαίρι».
Και τότε θα μιλήσει ο Ζακ από τον τάφο του για πρώτη και τελευταία φορά.
«Αξιότιμοι κύριοι δικασταί! Είμαι η Zackie Oh.
Ναι, το παραδέχομαι. Πήγα στο κοσμηματοπωλείο για να κλέψω. Αλλά δεν πήγα να κλέψω για μένα. Πήγα να κλέψω για τα αδέρφια μου. Για να έχουν κάτι να σας πουν σ’ αυτό το δικαστήριο. Για να έχω ένα άλλοθι…
Δεν θα το κρύψω. Μου αρέσουν τα γυαλιστερά κοσμήματα, όχι όμως τα χρυσά με τις πέτρες που είναι πανάκριβα. Μόνο τα ψεύτικα γυαλίζουν επάνω μου πιο πολύ. Με αυτά, όπως θα σας είπαν, έκανα καριέρα σε θέατρα και καμπαρέ.
Και, ναι! Κατέβηκα στην Ομόνοια για να βρω τέτοια γυαλιστερά πραγματάκια, μήπως και λάμψει κάτι μέσα στο τόσο σκοτάδι.
Ναι, ναι, ναι, το ξέρω! Κρατούσα μαχαίρι. Αλλά δεν ήταν δικό μου. Εσείς μού το δώσατε. Ναι, ναι, μη δυσανασχετείτε! ΕΣΕΙΣ μού το δώσατε. Εμένα τα χέρια μου ήταν αδύναμα να σηκώσουν τέτοια πράγματα. Δεν είχαν τόση δύναμη, πώς να το πω;.
ΕΣΕΙΣ μού είπατε «σκότωσε, όπως σε σκότωσαν». ΕΣΕΙΣ μού φωνάζατε «κλώτσα όπως σε κλώτσησαν». Δεν τους πρόλαβα όμως.
Με σκότωσαν εκείνοι πρώτοι και με κλώτσησαν εκείνοι πρώτοι. Κι ήταν πολλοί, ρε γαμώτο… Κι εγώ μόνη μου… One woman show, χα χα… Και δίπλα τα αρπακτικά κοιτούσαν…
Δε ζητάω να με αθωώσετε, κύριοι δικαστές. ΔΕ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ, εξάλλου…
Ζητώ να καταδικάσετε τους δολοφόνους μου. Για μένα, ξέρω…
(Φοράει ένα πλαστικό στέμμα)
ΓΙΑ ΜΕΝΑ ΛΙΓΟ ΦΩΣ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ
ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΑ ΦΩΤΟΣΤΕΦΑΝΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΡΦΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΝΑ ΛΕΜΕ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΩΦΟΡΟΥΣ.
7°
