Ας μιλήσουμε για τη σχολική τσάντα

Το τι σχολική τσάντα έχω δει στη ζωή μου δεν το φαντάζεται κανένας, ειδικά όποιος δεν έχει παιδιά οπότε έχει δει μόνον τη δική του, μία και μοναδική, σχολική τσάντα. Ως γνωστόν, και σύμφωνα με γιαγιάδες, παππούδες, γονείς και γενικά παλαιότερους, «Τότε είχαμε μόνον μία τσάντα για όλο το σχολείο! Δημοτικό, γυμνάσιο και λύκειο μαζί, μία τσάντα, φορέβα!»

Η Μία Τσάντα Όλο το Σχολείο υποψιάζομαι ότι είναι μύθος, όπως και οι ακόμα πιο old world εκδοχές της («Εμείς είχαμε ένα σακί από πατάτες/ κάρβουνα/ καβαλίνες, βάζαμε μέσα βιβλία, τετράδια, και ένα ξερό κρεμμύδι, για να φάμε το μεσημέρι! Μερικές φορές τρώγαμε το σακί! Μετά ψάχναμε για άλλο σακί!» κλπ κλπ). Καμία τσάντα, ούτε καν δερμάτινη, από σέλα αλόγου, από σίδερο, από ατσάλι, καμία μα καμία τσάντα δεν αντέχει πάνω από δύο, άντε τρεις, σχολικές χρονιές.

Η τσάντα (σχολείου, για να μη λέω συνέχεια «σχολική» και αγχώνομαι με τις επαναλήψεις), η τσάντα φορτώνεται με βιβλία, τετράδια, κασετίνες, διαβήτες, μοιρογνωμόνια και άλλα όργανα γεωμετρίας των οποίων δεν βρήκα ποτέ τη χρησιμότητα, εκτός από το να μπαίνουν κάτω από πόδια τραπεζιού που κουνιέται (η τσάντα καμία σχέση). Όλα αυτά τα πράγματα τα πηγαινοφέρνει το παιδί στο σχολείο πέντε μέρες την εβδομάδα, συχνά χωρίς να τα αδειάσει ούτε καν για να πάρουν τον αέρα τους. Η τσάντα παρκάρει στο πάτωμα δίπλα στο θρανίο, σκοντάφτουν απάνω της άλλα παιδιά, την πατάνε, τη φτύνουνε, την κλωτσάνε και μόνο που δεν την κατουράνε.

Στα δημόσια σχολεία χωρίς κυλικείο, η τσάντα έχει μέσα το «κολατσιό»: ένα στραβοπατημένο σάντουιτς με ψωμί ψυγείου, μια μπανάνα λίγο αλοιφή, ένα παγουρίνο με νερό, ίσως σπασμένα μπισκότα, σουσάμια, ψίχουλα και μασημένες τσίχλες. Στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, το παγουρίνο στάζει και κομμάτια του κολατσιού παπαριάζουν στον πάτο της τσάντας κολλημένα το ένα πάνω στο άλλο, στερεοποιημένα με πλαστελίνη, ξύσματα μολυβιών, σλάιμ, στόκο, τρίματα σβηστήρας, τσιμέντο, λιωμένα σοκολατάκια (από κεράσματα εορτασάντων συμμαθητών, μιας και καμιά μαμά δεν βάζει σοκολάτες στην τσάντα του παιδιού της εκτός κι αν είναι σε απελπισία, με ένα ξερό κρεμμύδι και μια σοκοφρέτα στο χέρι: τι να διαλέξει; Χρόνια άκουγε για το κολατσιό-ξερό-κρεμμύδι των προγόνων της, δεν πάει στο διάολο, θα βάλει τη σοκοφρέτα στην τσάντα κι όποιον πάρει ο Χάρος...) 

Τέλος πάντων η σχολική τσάντα γίνεται ΣΚΑΤΑ στη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, και λίγα λέω. Δεν πλένεται στο πλυντήριο γιατί (1) είναι Κινέζικης κατασκευής και θα διαλυθεί ντίνγκι-ντίνγκι σκόνη και θρύψαλα, (2) θα διαλύσει το πλυντήριο με τα τσίγκινα φερμουάρ και τις κολλημένες τσίχλες της (3) ποια μαμά προλαβαίνει να βάλει πλυντήριο με σιχαμένες τσάντες όταν την κυνηγάει το βρώμικο καλτσάκι, σωβρακάκι, μπλουζάκι, σορτσάκι και φανελάκι ασταμάτητα; Καμία. (Ίσως αυτή με το κρεμμύδι-κολατσιό, αλλά δεν είναι κοινό μας).

Γι' αυτό κάθε χρόνο τα παιδιά θέλουν καινούργια τσάντα. Όχι επειδή είναι κακομαθημένα, καταναλωτικά όντα που ξοδεύουν από 19-200 ευρώ για μια τσάντα... Να διευκρινίσω εδώ ότι ναι, υπάρχει σχολική τσάντα που κάνει 150 ευρώ, την είδαμε στα «Public» και ήτανε κούκλα, αλλά έκανε 150 ευρώ. Υπάρχει και τσάντα με 19 ευρώ, αλλά θα χαλάσει πριν κλείσει φερμουάρ, εκτός που χωράει μόνο το μοιρογνωμόνιο και το ξερό κρεμμύδι. Η μέση τσάντα για μαθητές δημοτικού-γυμνασίου, ας πούμε, αυτή που έχει δύο-τρεις θήκες και σκληρό πάτο για να μη τρυπήσει με το πρώτο μολύβιασμα, η τσάντα για την πλάτη με πλαϊνές εξω-θήκες για παγουρίνο, κοστίζει από 25 (,99) ως 70 ευρώ. Είσαι ευχαριστημένη αν το παιδί σου διαλέξει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ μία τσάντα, όποια να 'ναι, στα 29,99 ευρώ. Διαμαρτύρεσαι για τα 49,99 ευρώ και εξηγείς ότι δεν θα πάρει παπούτσια και θα τρώει ξερό κρεμμύδι στο κολατσιό, αλλά το παιδί δεν ιδρώνει, ιδίως αν είναι fashion oriented, οπότε και έχει παγιωμένη άποψη για τη μόδα (=δεν θα βάλει στη ράχη του ένα σακί επειδή εσύ είσαι ντεμόντα, σόρι).

Οι τσαντο-προμηθευτές είναι παντού: τα μεγάλα σουπερ μάρκετ, όπου βρίσκεις οικονομικές τσάντες κυρίως για μικρότερες τάξεις δημοτικού. Τα «Πλαίσιο», «Public», «Jumbo», «Goofy», «Μουστάκας» και «Perfect toys» είναι γεμάτα τσάντες, τα μικρά και μεγάλα χαρτοπωλεία ξεχειλίζουν, τα περισσότερα βιβλιοπωλεία επίσης. Ο δύσκολος παιδο-πελάτης σέρνει τη μαμά του σε δύο μαγαζιά τουλάχιστον μέχρι να βρει την τσάντα των ονείρων του: γερή, ανθεκτική, ελαφριά, σε σχέδια και χρώματα που του γυαλίζουν, σε τιμή που δεν λιποθυμάει τη μαμά.

Στα τρία παιδιά (μου), η μία είναι δύσκολη πελάτισσα, οι άλλοι δύο βολεύονται τσάκα-τσάκα, επειδή βαριούνται τα μαγαζιά. Στα εικοσιτέσσερα χρόνια που είμαι μαμά, ΚΙ ΑΝ έχουνε περάσει τσάντες από τα χέρια μου. Μερικές άντεξαν δύο χρονιές, μια άντεξε για δεύτερο γύρο (από το πρώτο στο δεύτερο παιδί).

Αλλά η εξόρμηση στα μαγαζιά, έστω για «να δούμε μόνο» καινούργια σχολική τσάντα, είναι κομμάτι της μυθολογίας των παιδιών μας. Που αργότερα θα λένε στα εγγόνια τους, «Εμείς στην ηλικία σας είχαμε ΜΙΑ ΜΟΝΟ τσάντα, δώδεκα χρόνια! Εκτός που τη βγάζαμε με ξερά κρεμμύδια για κολατσιό...»