Οι ζωές μας έχουν το δικό τους soundtrack

Διαβάζεται ακούγοντας αυτό: 

Δε μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική. Μπορώ να θυμηθώ αμέτρητες στιγμές ή περιόδους που τις έχω συνδυάσει με κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι. Κάθε στιγμή μοιάζει σαν τα πλάνα μιας πολύωρης κινηματογραφικής ταινίας, με τέλεια φωτογραφία. Τα πλάνα εναλλάσσονται, πότε γρήγορα, πότε αργά, πότε παγώνουν, αλλά η μουσική είναι πάντα εκεί παρούσα, δυναμώνει ή χαμηλώνει. Ο Αύγουστος του 2015 ήταν ο Keith Richards, ο Αύγουστος του 2014 ήταν οι Daft Punk, κάθε Σεπτέμβρη θα είναι για πάντα o Φοίβος Δεληβοριάς, όπως και το ομώνυμο τραγούδι του. Πιστεύω ότι οι ζωές όλων μας έχουν το δικό τους ξεχωριστό soundtrack. Αν αφηνόμασταν λίγο και το ακούγαμε, ίσως οι ανθρώπινες σχέσεις να ήταν και διαφορετικές.

Καμιά φορά παθαίνω εμμονή με ένα συγκεκριμένο τραγούδι και το ακούω σε επανάληψη με αποτέλεσμα να σπάω τα νεύρα των ανθρώπων που έχω γύρω μου. Κάπως έτσι γνώρισα μια παλιά μου φίλη, που έχουμε χαθεί πια. Στις δύσκολες εξεταστικές περιόδους του βρετανικού συστήματος χορέψαμε αμέτρητες φορές μπροστά στον τοίχο. Στο Brighton έμαθα τον Fat Boy Slim, τους Chemical Brothers, τον Elvis Costello και τους μελαγχολικούς Portishead. Εκεί πήγα στα πρώτα ηλεκτρονικά και φάνκι πάρτι και έμαθα να χορεύω. Υπάρχουν φορές που ταυτίζομαι με τον καλλιτέχνη, τη ζωή του και ότι τον περιβάλλει. Παλιά ήθελα να ήμουν η Jerry Hall, την εποχή που έβγαινε με τον Bryan Ferry. Δε συμπαθώ τον Mick Jagger σα χαρακτήρα, και τη βιογραφία του την παράτησα στη μέση. Προτιμώ τον Keith και το Life του.

Τη μουσική την έχω συνδέσει με τους ανθρώπους της ζωής μου. Ήταν τέλη δεκαετίας του ‘90 περίμενα μανιωδώς να πέσουν οι τίτλοι τέλους, της τηλεοπτικής σειράς του Mega «Λόγω Τιμής» για να ακούσω «το Σκάκι». Την ίδια περίοδο ήμουν ερωτευμένη με τον Β. που του άρεσαν οι Radiohead. Το Ok Computer ήταν το πρώτο CD που αγόρασα. Θυμάμαι τα μεσημέρια στο Λύκειο ξεροστάλιαζα μπροστά στην τηλεόραση για να δω το top10 του MTV και να ακούσω το «Always» των Bon Jovi και το «Can’t help falling in love with you» των UB40. Μετά στο Πανεπιστήμιο είχα πάθει εμμονή με τον Σωκράτη Μάλαμα και τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Γύρω στα 20 ο κ. Δημήτρης ο πατέρας δυο πολύ καλών μου φίλων, που δυστυχώς έφυγε νωρίς, μου έμαθε τον Otis Redding, την Billie Holiday και όλους τους μεγάλους της τζαζ και της σόουλ. Ο καλύτερος μου φίλος, μού έμαθε να αγαπάω τους Pulp και τους LCD Soundsystem. Αυτό το καλοκαίρι, μου ζήτησε να του προτείνω τραγούδια για το γαμήλιο πάρτι του, του είπα όλα όσα μου τον θυμίζουν.

Ύστερα μπήκαν τα περιοδικά στη ζωή μου, οι δισκοκριτικές, το ραδιόφωνο και οι γοητευτικοί παραγωγοί του, το μαγικό myspace, το youtube και όλα όσα ακολούθησαν μετά. Θυμάμαι παλιά στην Αθήνα πηγαίναμε σε μαγαζιά μόνο και μόνο για να ακούσουμε «σωστή» μουσική και να χορέψουμε. Ύστερα ήρθε η Κρίση, που μας μεγάλωσε απότομα. Ήταν 20 Δεκεμβρίου το 2014, ο Τριανταφυλλίδης ακόμα ζούσε, τον είχα συναντήσει στην είσοδο του Gagarin, αλλά δεν του μίλησα, δεν ήξερα τι να του πω. Έπαιζαν οι Vodka Juniors. Είχαμε ανέβει στο πατάρι του Gagarin, κοίταξα γύρω μου τον κόσμο, έφηβοι τρελαμένοι να χτυπιούνται και εμείς οι πιο «μεγάλοι» να καθόμαστε όρθιοι και να σιγοψιθυρίζουμε τους στίχους. «Αρκεί να υπάρχει το Teddy Boy και το Boiler, αυτό μου αρκεί» μου είπε πριν δυο Σάββατα ο φίλος μου ο Άγγελος, σε ένα σύντομό του ταξίδι στη Θεσσαλονίκη. Ήταν 3 το πρωί και εμείς πίναμε ποτά όπως παλιά και ακούγαμε ωραία μουσική, και συζητάγαμε για τη συναυλία της Lady, μια είναι η Lady, η Άντζελα Δημητρίου. Πλέον, δεν χορεύουμε, τουλάχιστον όχι κάθε Σάββατο όπως παλιά, αλλά ευτυχώς πάντα ακούμε ωραία μουσική. Στο τηλέφωνο ο φίλος μου ο Θωμάς μου θύμισε την Κατερίνα Στανίση και τη μοναδική της ερμηνεία στο «Μυστικέ μου Έρωτα». Η μουσική παίζει σημαντικό ρόλο στο πώς σκεφτόμαστε και στο ποιοι είμαστε.

Είναι Παρασκευή και περπατάω στην Αριστοτέλους. Ένα βαν της αστυνομίας είναι παρκαρισμένο πάνω στην Εγνατία. Μέσα στην κλούβα, διακρίνω τις φιγούρες καθισμένων ανθρώπων, όλοι τους φορούν την αποπνικτική στολή του ρόμποκοπ. Τους φαντάζομαι να βαριανασαίνουν από τη ζέστη και την υγρασία. Καμία μουσική δεν ακούγεται, ούτε ένας Ρέμος, κάτι τέλος πάντων για να σπάσει τη μονοτονία. Έξω από το βαν στέκονται τρεις μπλε, είναι μικροί σε ηλικία. «Τι είστε εσείς ρε παιδάκι μου, δε νιώθετε την θαλάσσια αύρα, δε μυρίζεται το ιώδιο;», λέει ο ένας, ο ρομαντικός κοιτάζοντας τον Θερμαϊκό και απευθυνόμενος στους άλλους δυο που φαίνονται ξενερωμένοι. Ερωτευμένος θα είναι σκέφτομαι χαμογελώντας. Του αφιερώνω εδώ το «Πεθαίνω για Εσένα», του μεγάλου Γιώργου Μαργαρίτη.

Τα λέμε την επόμενη Κυριακή, μέχρι τότε ακούστε δυνατά μουσική…