Τετάρτη πρωί τέλη Αυγούστου, η πόλη δεν είναι ίδια. Περιμένω σε μια στάση πάνω στην Εγνατία να περάσει το λεωφορείο 2. Κουβαλάω στην πλάτη μου έναν υπολογιστή, πολλά χαρτιά και σημειώσεις και μέσα μου σκοτούρες και πολλά νεύρα. Τελικά, το λεωφορείο φτάνει κάποια στιγμή. Οι διακοπές τελείωσαν, όλες οι θέσεις είναι πιασμένες και εμείς πάλι ταλαντευόμαστε πάνω στο γκρίζο των δρόμων. Ο οδηγός φωνάζει σε έναν νεαρό ότι στην επόμενη στάση πρέπει να κατέβει. «Του είπα να έρθει να μου μιλήσει όταν περάσουμε την Έκθεση, αλλά αυτός κάθεται και παίζει με το κινητό του. Κοίτα τους, όλοι είναι πάνω από ένα κινητό. Με το κινητό τα κάνουν όλα. Σε λίγο θα μας πούνε ότι και παιδιά θα κάνουν μέσω του κινητού», σχολιάζει ο οδηγός νευριασμένα.
Θυμάμαι στα χρόνια της βαθιάς κρίσης, τα Εξάρχεια είχαν γεμίσει γκραφίτι και στένσιλς. Κάποια ήταν αρκετά εύστοχα. Ήταν ένα συγκεκριμένο το οποίο αναπαριστούσες πολλές τηλεοράσεις, ενώ ακριβώς δίπλα τους υπήρχε γραμμένη η εξής φράση: «χιλιάδες κουτιά αναμμένα, κρατούν χιλιάδες ανθρώπους σβηστούς». Τότε ήταν οι τηλεοράσεις, σήμερα είναι τα κινητά. Πάντως, από τότε που εφευρέθηκαν οι οθόνες, έχουμε σταματήσει να κοιταζόμαστε βαθιά μες στα μάτια. Λες να έχουμε με τον ίδιο τρόπο σταματήσει και να ερωτευόμαστε; Τις προάλλες μια συνάδελφος δημοσιογράφος έγραψε στο προφίλ της στο fb, ότι η μόνη λύση στο πολιτικό μας αδιέξοδο είναι να κάνουμε έρωτα. Ο έρωτας, σκέφτομαι και ξεροκαταπίνω.
«Γράψε κάτι για αυτά τα καλοκαίρια που δε σκέφτεσαι τίποτα και απλά ζεις», μου είπε ένας φίλος. «Γράψε κάτι για τον έρωτα». Το μόνο που μου ήρθε στο μυαλό την ώρα που ήμουν πάνω στο λεωφορείο ήταν σκόρπιες εικόνες από ταινίες, αναμνήσεις, ποιήματα, τραγούδια και βιβλία. Να τεντώνεται το κορμί και ύστερα να λύνεται σχεδόν ημιλιπόθυμο στην αγκαλιά του άλλου. Με κομμένη την ανάσα, κορμιά παρατημένα κάτω από τον ήλιο να καίγονται. Τα φιλιά σου να έχουν γεύση μέλι και λικέρ μαστίχα. Το φως σαν κλέφτης να διαπερνάει τα ξύλινα παραθυρόφυλλα και να σε τυφλώνει, ο ανεμιστήρας να σχηματίζει μικρούς ανεμοστρόβιλους πάνω από το κεφάλι σου. Να κοιμάσαι αργά, να ξυπνάς νωρίς. Τα ρούχα σου πεσμένα στο πάτωμα, ή κρεμασμένα άτσαλα σε έναν παλιό καλόγερο. Ασπρόμαυρες φωτογραφίες κρεμασμένες στους τοίχους, πίνακες με ηλιοτρόπια. Σήμερα είναι Δευτέρα ή Σάββατο; Να μην υπάρχει χρόνος και εσύ να χάνεσαι στις διαστάσεις του. Βιβλία με σελίδες τσαλακωμένες στις άκρες. Ο Σεφέρης αγάπησε πολύ την Μάρω του. Ο Nick Cave και το «Palaces Of Montezuma». Φαγωμένες από τον χρόνο ψάθες. Πολύχρωμες ομπρέλες. Να κοιμάσαι κάτω από τα αλμυρίκια και τα βράδια να μετράς τα άστρα. Γυμνά πόδια να χορεύουν πάνω στο μωσαϊκό. Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της επαρχίας. Η θάλασσα και το μπλε της σε όλες του τις αποχρώσεις. Εσύ και ο άλλος στο κέντρο του κόσμου. «Κάπως έτσι έπρεπε να είναι τα καλοκαίρια μας, χωρίς οθόνες, μονάχα με έρωτα», ήθελα να πω στον οδηγό του λεωφορείου, αλλά τα γράφω εδώ, ποιος ξέρει, μπορεί και να τα διαβάσει…
Η ευκολία πια της μοναξιάς –η δυνατότητα να έχουμε πρόσβαση κυριολεκτικά στα πάντα μέσω του ίντερνετ από το σπίτι μας– έχει συμβάλει σημαντικά στην εξάπλωσή της
10°
