Θυμάμαι σαν χθες την «καμπάνια», που ξεκίνησε η γνωστή ηθοποιός Alyssa Milano στα social media, όταν ζήτησε από τις γυναίκες που είχαν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση να μοιραστούν τη δική τους δυσάρεστη εμπειρία, γράφοντας απλώς ένα «me too» (και εγώ) στα social media τους. Αφορμή είχε σταθεί το μεγάλο σκάνδαλο σεξουαλικών παρενοχλήσεων από τον διάσημο Αμερικάνο παραγωγό ταινιών Harvey Weinstein. Και έτσι ξαφνικά, γυναίκες από όλον τον κόσμο άρχισαν να μιλούν ανοιχτά για τις δικές τους εμπειρίες.
Πολλοί ήταν οι δημοσιογράφοι από την Ελλάδα που θέλησαν να γράψουν για αυτό το θέμα. Μάλιστα, ένας εξ αυτών έβγαλε ανακοίνωση σε ένα κοινωνικό μέσο δικτύωσης αναζητώντας γυναίκες, που θέλουν να μοιραστούν ανώνυμα ή επώνυμα την εμπειρία τους. Ήμουν και εγώ μια από αυτές που έστειλα ανώνυμα τη δική μου ιστορία. Γράφοντας για τη σεξουαλική παρενόχληση που υπέστη, ήθελα να γράψω και άλλα περιστατικά που έχω βιώσει σε χώρους εργασίας που δεν είχαν άμεση σχέση με το φύλο μου, αλλά θα ήμουν εκτός θέματος. Βέβαια το mobbing, αλλιώς ηθική παρενόχληση στο χώρο εργασίας είναι και αυτό μια μορφή παρενόχλησης, εξίσου κατακριτέα και μεμπτή.
Χιλιάδες είναι οι ιστορίες ανθρώπων στην Ελλάδα της κρίσης, οι οποίοι έχουν πέσει και πέφτουν θύματα καταχρηστικής συμπεριφοράς από διευθυντικά στελέχη, εργοδότες και συναδέλφους τους. Η συμπεριφορά αυτή εκδηλώνεται κυρίως με απειλές και εκφοβισμούς, προσβολές, απομόνωση, άσκηση ψυχολογικής βίας, απαξίωση και κακόβουλα σχόλια. Δυστυχώς, πολλές είναι οι επιχειρήσεις που ενθαρρύνουν, αλλά και συντηρούν τα εν λόγω φαινόμενα. Δε θα ξεχάσω ποτέ, ένα σκηνικό που βίωσα στην αρχή της δημοσιογραφικής μου καριέρας. Όταν θέλεις στην Ελλάδα να γίνεις δημοσιογράφος, είναι δεδομένο ότι τα πρώτα χρόνια δεν πληρώνεσαι, κι αν πληρώνεσαι παίρνεις μισθό πείνας. Φτάνει μόνο που μπαίνει το όνομά σου και ούτως ή αλλιώς μαθαίνεις τη δουλειά, για ποιο λόγο να πληρωθείς; Τότε λοιπόν, είχα να πληρωθώ πολλούς μήνες από την εφημερίδα. Όταν έφτασα στα όρια μου, απείλησα ότι δε θα ολοκληρώσω τη δουλειά μου και έτσι το περιοδικό θα τιναζόταν στον αέρα. Η απάντηση που πήρα τότε από έναν υποτιθέμενο φίλο-συνάδελφο ήταν ότι αν δεν έγραφα τα κείμενα, θα είχα πρόβλημα γιατί ο χώρος είναι μικρός και όλα μαθαίνονται και δε θα έβρισκα ποτέ ξανά δουλειά. Φοβήθηκα, νόμιζα ότι είχε έρθει το τέλος του κόσμου. Ωστόσο, δεν πτοήθηκα φώναξα, έφτασα στη διοίκηση, και έτσι κατάφερα να μου δώσουν κάποια λεφτά, ακόμα όμως μου χρωστάνε, ξέρω ότι δε θα τα πάρω ποτέ. Ο αρχισυντάκτης φεύγοντας με συμβούλεψε να αλλάξω επάγγελμα. Ευτυχώς δεν τον άκουσα.
Αργότερα μέσα στη βαθιά την κρίση, τα πράγματα είχαν αρχίσει και δυσκόλευαν, παρόλα αυτά όταν αγαπάς αυτό που κάνεις συνεχίζεις. Συνάδελφος, μού είχε προτείνει να κάνουμε ένα ρεπορτάζ μαζί. Πέρα από σεξουαλική παρενόχληση, υπέστη και ηθική παρενόχληση από τον εν λόγω «κύριο». Θυμάμαι σαν τώρα, ήμασταν στην Πατησίων ξημέρωμα και αυτός να μου φωνάζει προσπαθώντας να μου επιβληθεί, και να με απειλεί να μην πω τίποτα στον αρχισυντάκτη για αυτό που συνέβη, γιατί μόλις τότε είχε ξεκινήσει τη συνεργασία μαζί τους και εγώ θα έβρισκα τον μπελά μου. Δεν ήξερα πώς να αντιδράσω και να διαχειριστώ την όλη κατάσταση. Εκείνος συνέχισε τις απειλές τις επόμενες μέρες και εγώ ανέφερα το περιστατικό στον τότε αρχισυντάκτη μου, ο οποίος ποτέ του δεν έκανε τίποτα. Το μόνο που έκανε ήταν να μου κλέβει τα θέματα και να με απειλεί φωνάζοντας όταν εγώ του ζητούσα εξηγήσεις. Τελικά σε κάθε δουλειά μόνο τα πρόσωπα αλλάζουν, το σκηνικό παραμένει το ίδιο.
Άργησα πολλά χρόνια, για να γράψω αυτό το κείμενο. Κανονικά θα έπρεπε να το είχα γράψει τότε. Κανονικά θα έπρεπε να είχε τα ονόματά τους και τα επώνυμά τους. Χρειάστηκε όμως να περάσει πολύς καιρός μέχρι να βρω το κουράγιο να αντιμετωπίσω αυτούς τους ανθρώπους. Ελπίζω όλοι αυτοί σήμερα να το διαβάζουν. Βασικά, αυτό που θέλω να σας πω, είναι να μη φοβάστε, να σηκώνεται ανάστημα, να μιλάτε και να τους καταγγείλετε. Η ηθική παρενόχληση είναι έννομη πράξη. Να ξέρετε επίσης, ότι όσοι είναι παρόντες σε αυτά τα σκηνικά, είναι το ίδιο συνένοχοι. Μη φοβάστε, μιλήστε!
19°
